Nieuwe wetten, nieuwe waarden

Veel mannen en sommige vrouwen houden van naar een voetbalwedstrijd gaan en een sigaretje roken. In hun trieste bestaan is dit naast drank nog zo'n beetje het enige vertier. De Hongaarse overheid heeft dit inmiddels in de gaten, dus ook deze vormen van vermaak moesten vergald worden. Overal waar ik ben, ga ik naar het voetballen; ik ben een stadionverslaafde. Ik weet niet wat het is, want voor het merendeel zitten er in een stadion waar ter wereld dan ook meer zwakbegaafden dan middelmatig begaafden. Hoogstwaarschijnlijk voel ik me toch thuis tussen zwakbegaafden. Een kaartje kopen voor een Hongaarse eredivisiewedstrijd was een eenvoudige zaak: je liep naar het stadion, kocht bij de ingang een kaartje en ging naar binnen. Dat ging niet meer dit seizoen. Ik moest met m'n paspoort naar de boekhandel! (Een kaartje is van papier en papier koop je in de boekhandel is vrij waarschijnlijk de filosofie erachter). Verkoopdames in een Hongaarse boekhandel zijn geen domme types. Zij kennen de schrijvers en zijn ontwikkeld in hun doen en laten. Zij zijn echter niet in de wieg gelegd om op ingewikkelde wijze voetbalkaartjes aan zwakbegaafden te verkopen en omgekeerd is de gemiddelde Hongaarse voetbalhooligan niet in de weg gelegd om een boekhandel te bezoeken en dan daar ook nog iets te kopen. Ik weet inmiddels dat niets makkelijk gaat in Hongarije, dus onder de rustgevende middelen en met m'n paspoort naar de boekhandel. Voor mij was een man bezig om ook een kaartje te bemachtigen. Hij was al een eind op weg: paspoort was gescand, rond de kompjoeter stonden 3 boekverkoopmeisjes te overleggen wat de volgende stap zou worden. De man wendde zich glimlachend tot mij en zei zacht iets tegen mij. Ik vertelde dat ik hem niet begreep en hij hoorde aan mijn antwoord dat ik geen Hongaarse horige was. Het was een beschaafd gekleed mannetje. Hij begon in het Duits tegen mij over de nieuwe regels. Uiteraard vond hij het ook flauwekul. We kletsten wat verder over voetballen in het algemeen terwijl we de dames gadesloegen. Een boekverkoopdame was inmiddels aan het telefoneren, de ander stond aan de printer te schudden. Gelukkig had ik voldoende kalmerende middelen ingenomen. Na een kwartier gedoe kwam er uitsluitsel. Hier geen kaartjes vandaag en waarschijnlijk morgen ook niet. Waar wel? In Kertvaros, ook bij een boekhandel. Kertvaros is soort Woensel van Pecs en daar kom ik niet graag, maar er zat niets anders op. Ik nam lachend afscheid van de man en wenste hem een fijne wedstrijd als het lukte met de kaartjes. In Kertvaros stond bij de boekhandel een man voor mij die een kaartje dat hij een dag eerder gekocht had weer in te leveren, omdat hij uiteindelijk toch niet naar de wedstrijd ging. Iets kopen in Hongarije is een ramp, maar een aankoop inleveren en het geld weer terugkrijgen is vrijwel onmogelijk. Ook hier weer 2 bleke boekverkoopspitsmuismeisjes die zich met de zaak bemoeiden. Gelukkig werkten de rustgevende middelen nog; hoewel ik toch iets van irritatie voelde opkomen. De man, een archetype van de besluiteloze sul, kreeg uiteindelijk zijn 900 forint terug. Nu gaat het gebeuren, dacht ik. 2 Kaartjes B-kurvet kerem, zei ik en legde mijn paspoort op de balie. Het beschaafde boekverkoopspitsmuismeisje keek me treurig aan en zei: voor 2 kaartjes heb je 2 paspoorten nodig en ze zag er maar 1. Ik wist dat het nodeloos was om verder te gaan. Omkopen lukt niet, huilen ook niet en met geweld zullen ze de laatste dagen wel genoeg problemen gehad hebben. We keken elkaar treurig aan. Ze had duidelijk met me te doen. De volgende dag had ik uiteindelijk succes. Zaterdag gingen we naar de wedstrijd. De harde kern stond buiten het stadion met een lang spandoek onduidelijke teksten te schreeuwen. Het was 40 graden en vrijwel iedereen was aangeschoten of dronken. Gezapigheid vierde hoogtij. Het was geen weer om te rellen, bovendien werd de harde kern buiten het stadion in de gaten gehouden door de ME.  Pecs verloor met 1-2 van Ferencvaros. Ook dat nog.
We liepen het stadion uit en ik las het spandoek van de harde kern. Er stond: wij hebben boekhandelangst en gaan dadelijk een sigarettenhandel beroven. Dat is op zich een vreemde tekst, maar wel verklaarbaar. Ze hadden geen kaartje durven kopen in zo'n enge boekhandel en voor straf gingen ze een sigarettenwinkel beroven. Dat gaat sinds 1 juli erg makkelijk. Ook wat betreft het kopen van sigaretten is de Hongaarse wereld veranderd. Voorheen kon je op elke hoek van de straat sigaretten kopen. Dat is sinds 1 juli afgelopen. De staat heeft momenteel het monopolie en er zijn staatssigarettenwinkels gekomen die stuk voor stuk verpacht zijn aan Fidesz-aanhangers, de heersende semi-totalitaire politieke partij van president Orban Viktor. Ze verdienen er goed mee, zo ging het verhaal. Het was een vreemde toestand, die sigarettenwinkels. Je kon van buiten niet zien wat er zich binnen afspeelde. Als je de geblindeerde ruimte inging, stond er doorgaans een vrouw in een klapper met spretsjiets te bladeren. Ze zagen er allemaal hetzelfde uit: hopeloos doorsnee, bril, laat-communistisch gekleed, vermoeid en teleurgesteld; hersenloze mutanten van de boekverkoopspitsmuismeisjes.. Tragische wanproducten van de Hongaarse beschaving. Je doet je bestelling en de gemankeerde sombervrouw gaat op zoek naar jouw merk. Ze is geen rookster. Daarnaast is het wetenschappelijk bewezen dat een schaap 23 andere schapen kan onderscheiden, maar helaas voor dit schaap zijn er meer dan 23 soorten sigaretten. De zoektocht is dus elke keer een nieuwe mentale duik in het diepe voor het wicht. Vooruit denken is ook geen sterk ontwikkelde gave van deze kleurloze sigarettenmarskramers. De meest gewilde merken zijn vrijwel altijd uitverkocht. Ik ben bijna gestopt met roken. Dus fijn dat de ene nieuwe Fidesz wet (kaartjes kopen voor een voetbalwedstrijd in een boekhandel) uitlokt dat een andere nieuwe Fidesz wet (het sigarettenmanifest) daar het slachtoffer van wordt. Ofwel: voetbalkaartjesloze hooligans die een sigarettenpaleis plunderen.

Waspoeder

In mijn nutteloze streven het land Hongarije te begrijpen, ging ik toch maar in op de uitnodiging waar ik helemaal niet op in had moeten gaan, omdat het vorig jaar tijdens deze bijeenkomst uit de hand was gelopen en deze keer waarschijnlijk ook. Ik stak echter in een goede bui door een gesprek dat ik in de voormiddag had gehad met een mij onbekende Hongaar die ik de nacht tevoren dronken was tegengekomen. We hadden besloten het gesprek nuchter te voltooien. Hij had problemen met het 'zijn' in zijn land. We hebben niets opgelost, maar hij stelde zichzelf tenminste vragen en wilde luisteren naar wat anderen daar van vonden. Mooie momenten in Hongarije.
Enfin ... het gezelschap van die avond was min of meer compleet en bestond wederom uit de hoofdofficier van justitie (een aardige man die zich alleen maar bezighield met het om het kwartier ontkurken van een fles wijn, zijn vrouw, een notaris met zijn vrouw (een hysterisch nationalistisch typje, waarmee ik vorig jaar in de clinch had gelegen), een onduidelijk echtpaar met een hond plus Hongaarse vrienden die de bijeenkomst hadden georganiseerd. Ik kwam wat later binnen, zodat het in ieder geval qua tijd nog dragelijk zou zijn. Na de verwelkoming werd de aanval snel geopend door de notaris die plompverloren vroeg of ik al bang was voor z'n vrouw, daarmee refererend aan de clash van vorig jaar. Not yet, maybe later, antwoordde ik. Het was duidelijk wat er ging gebeuren, er moest nog een rekening vereffend worden na vorig jaar. Mijn laatste vraag aan haar was toen of Jesus Christus soms ook een Hongaar was. Deze vraag stelde ik na 2 uur nationalistische propaganda voor de Hongaarse taal, cultuur en alles wat met het bestaan te maken had.
Al snel werd gemeld dat de Hongaarse taal meer woorden kende dan de Engelse taal. Ik wist dat dit niet waar was, maar besloot niet op deze provocatie in te gaan. Vrijwel direct hierna begon het spel; of er wel eens iets over Orban Viktor (huidige Hongaarse minister-president) in de Nederlandse kranten te lezen viel. Ik antwoordde bevestigend en vertelde dat er niet altijd positief over hem geoordeeld werd. Anders gesteld: hij werd gezien als een anti-Europese, nationalistische non-realist. De hel brak los en dat was de bedoeling. Ik had het genuanceerd, nog extremer of hoe-dan-ook kunnen brengen: de pleuris was toch uitgebroken. De hysterica begon onmiddellijk te schreeuwen: values, values, values. Uit haar onsamenhangende verklaring meende ik te begrijpen dat de EU met haar poten van de Hongaarse waarden af moest blijven. Ik vroeg haar om verdere uitleg. Vol emotie en met overslaande stem schreeuwde ze me toe dat het belachelijk was dat de EU Hongarije verplicht had gesteld dat homoseksuele stellen een kind mochten opvoeden. Zo, dat was er uit. Ze trilde licht. Ik antwoordde dat ik het allemaal wel goed vond en me er niet druk om kon maken. Daarnaast stelde ik de vraag of er iemand in Hongarije zich er over 100 jaar nog druk over zou maken. Ze wist niet wat te antwoorden, maar de aanval werd direct overgenomen door haar echtgenoot, de notaris. Nu werd waspoeder ineens het onderwerp. Of ik wel wist dat waspoeder van merk X In Hongarije van slechtere kwaliteit was dan in Oostenrijk en daarnaast ook duurder. Ik vertelde dat ik hier niet van op de hoogte was, maar voelde wel aan dat dit argument nummer 1756 was om aan te geven dat de hele wereld tegen Hongarije was gekant. Daarna begon het bankenverhaal, maar dat was argument 751 en kende ik al, dus ik kon me even concentreren op de hoofdofficier die wijselijk zijn mond hield, wat zat te grinniken en weer bezig was een fles te ontkurken. Inmiddels had ik net een tussengerecht op. De hysterica die weer tot rust was gekomen vroeg of het gesmaakt had. Ik antwoordde bevestigend en ze begon meteen met haar ogen te rollen en te hyperventileren: Hongaarse ganzenlever was zeker ook niet te krijgen in Nederlandse supermarkten? Ik wist het niet, maar zij wel. Ook de schuld van de EU en dus impliciet van mij. Door de drank kwamen de onderwerpen Trianon, onderwijs, binnenlandse politiek, de absurde hoogte van de verkeersboetes, het staatsmonopolie op de verkoop van sigaretten en de wereldcrisis steeds onsamenhangender aan de orde. De hysterica zat zo'n beetje tegen het plafond: alles was allemaal de schuld van de sterren: de rode ster van het communisme; de witte sterren in de Amerikaanse vlag en de gele sterren in de EU-vlag. Ik kon haar niet eens ongelijk geven, maar de stelligheid en agressie waarmee het verteld werd, noopten mij tot het maken van tegenwerpingen, waardoor het schaap steeds opgefokter werd. Het begon uit de hand te lopen. Ik was de enige die bier en palinka dronk, de rest dronk wijn en daar schijnt naast alcohol ook filosofie in te zitten. Bij bier en palinka zit er geen filosofie in, aldus een van de tafelgenoten. Ik besloot te vertrekken en vroeg nog een laatste woord waarin ik vertelde dat ik weliswaar ook uit de EU kwam maar daarom niet verantwoordelijk was voor de totale wet- en regelgeving en het complot tegen Hongarije. Daarnaast vertelde ik ook nog dat als Hongarije de rechten voor homoseksuelen niet respecteerde dat het dan tamelijk normaal is dat ze duur en slecht waspoeder krijgen. Zo werkt dat in de EU. Ze waren even met stomheid geslagen. Hongaren hebben geen gevoel voor humor en kunnen moeilijk relativeren. Ik nam afscheid en wist al wel wat het thema van volgend jaar zou worden.

Vertraagd gelukkig

 

Een paar dagen geleden las ik dat het gevoel van gelukkig zijn, nooit gevoeld wordt op het moment dat je gelukkig bent. Ik moest daarover nadenken. En inderdaad, ik kon me er wel iets bij voorstellen. Er doemde een voorbeeld in mijn brein op: je zit in het stadion naar het voetballen te kijken, je favoriete club maakt op het laatste moment de gelijkmaker en ineens is er een collectief orgasme van 15 seconden, waarin mensen de vreemdste dingen doen: vreemden omhelzen, de vuisten ballen, schreeuwen, tranen in de ogen, gelijktijdig staan en daarna het post-orgasmegevoel. Daarna loop je in een soort positieve shock het stadion uit en lult er nog uren over na. Het collectief orgasme gevoel treedt zelden op en op het moment denk je ook niet: he, ik ben onderdeel van een collectief orgasme en dus tijdelijk gelukkig. Dit noemt men soms ook wel euforisch. Je bent even weg van de wereld.

Een mens kan niet alleen collectief gelukkig of euforisch zijn, maar ook individueel. Je kunt uit de bioscoop of een concert komen en naderhand in een roes van gelukzaligheid komen. Op het moment zelf kan dat allemaal niet en dat moet je ook niet willen, want anders zit je niet goed in het concert of de film.

Een paar weken geleden was ik in Mississippi. Memphis en Nashville muzikaal uitgediept en daarna op zoek naar de roots van de blues. Ik weet veel van muziek, maar niet alles en zo ook niet van de wortels van de blues. Ja, de blues had direct en indirect veel veroorzaakt in mijn muzikale brein. Enfin op zoek naar Charley Patton, een van de founders van de Mississippi-delta-blues. De Amerikaanse bluesmaniak Randy vergezelde ons op een regenachtige dag door een armoedig equivalent van de Kempen, maar dan nog troostelozer en uitgestrekter. De puszta van Hongarije was er niets bij. Akkers, leegte, grijze luchten, regen, armoede. 

Plantagegebouwen waren nog zichtbaar en ik begon me een voorstelling  van de slavernijtoestanden te maken. Mississippi was arm en wordt door buurstaat Tennessee gezien als bron van al het financiële leed in de wereld, althans door enige kenners die we daar in een redneck-kroeg spraken. De armoede spatte ook wel uit de stadjes. Gelukkig regende het die dag. De katoen was al decennia verdwenen, er werd nog graan en mais verbouwd. Afgelegen huizen. Droefenis alom. Naarmate onze zoektocht vorderde, begon ik ook steeds minder te begrijpen waarom de zwartvrouwen in ons hotel zo gebukt gingen onder een goed humeur. Ik had mijn nieuwe boots aan en twijfelde: proberen schoon te houden of meteen maar het verouderingsproces in. Verouderen dan maar, dat is makkelijker.

Randy ratelde achter in de auto maar door over de historie van de blues in de Mississippi-delta terwijl we door het desolate landschap reden. Hij sprak een soort Kempisch dialect van het Amerikaans en ik begreep en verstond er maar een derde van. Wel makkelijk, want dat gaf me de tijd om de omgeving in me op te nemen en hetgeen ik opving van ratelende Randy in verband met elkaar te brengen.

Uiteindelijk kwamen we bij een triest grasveld aan dat een begraafplaats bleek te zijn. Hier lag onze held: een grafsteen met daarvoor enige halfvolle drankflessen. We stapten uit om foto's te nemen. Het regende nog steeds en ik stond met m'n nieuwe boots in de mud. Ik dacht kort: toch wel bizar, hier ligt dan een mens, van God en alles verlaten, die de moderne muziek voor een gedeelte in gang heeft gezet. We stapten de auto weer in.

's Avonds kwamen we op advies van ratelende Randy in Clarksdale terecht. Red bleek de eigenaar van een in eerste instantie bijzonder obscure kroeg te zijn. Hij was half blind, of erg stoned, gematigd dronken of alle drie. Ondanks dat het donker was in de kroeg, had hij zijn zonnebril op, het was er een ontzettende bende. Hij vertelde over Cadillac Joe & the Corn Lickers die hier hun laatste CD onlangs hadden opgenomen. Een bluesopa van in de tachtig, die weliswaar geen Cadillac meer reed maar een Toyota, maar nog wel met de meisjes de heilige daad pleegde, zoals Red ons verzekerde. Red zette het zeedeetje op en het klonk zoals een bluesopa uit de delta moest klinken. Inmiddels waren ook 2 witmensen uit New York en nog een dronken zwartmens gearriveerd. Ik wist nog steeds niet of we levend de kroeg uit zouden komen, want Red leek toch op de een of andere manier een ongeleid projectiel en ik kon niet zien wat er allemaal onder de toonbank lag. Inmiddels was er een jerrycan met moonshine op de bar verschenen. We moesten drinken. De New Yorkers verdwenen en even leek het echt leuk te worden toen we met Red en het andere dronken zwartmens alleen in de kroeg waren. Het plezier werd snel bedorven door 3 Franse latente homo's en een 5-tal oudere foute Zwitsers die via hoogstwaarschijnlijk Lonely Planet Red's Place hadden gevonden. Terug naar onze standplaats van dat moment Indianola dus.

Een week later waren we zo'n beetje letterlijk Stuck inside of Mobile with the Memphis blues again. Ofwel, we waren een week verder aangekomen in Mobile, Louisiana. W zong op zachte toon het Dylan-liedje. Ik dacht een moment na over de muziek en was even vertraagd gelukkig over de regendag in Mississippi bij het graf van Charley Patton. Ik begreep weer iets meer van de muziek. Vertraagd gelukkig dus.

Consolidated

Wegens -en dus niet vanwege, dat gebruikt men in andere situaties- de oorlogswond aan mijn schouder staat het geblog op een laag peil. Daarnaast heeft mijn werkgever besloten om de slavernij weer in ere te herstellen. Druk dus, vaak niet op de thuisbasis en mentaal en fysiek te instabiel om in een file of waar dan ook wat gezwets op mijn blog te slingeren. M was al lang naar mijn werkgever gestapt en had gevraagd wat bedoeling allemaal was van al dat gewerk.
Goede vrijdag is vrije vrijdag, dus rust. Op StuBru hebben ze van Goede Vrijdag, Dirty Friday gemaakt. Iedereen mag vieze liedjes inzenden en die worden dan gedraaid. Ik ben al jaren op zoek naar een vies liedje dat ik op een cassettebandje had staan, maar aangezien ik zo'n 1000 van die dingen onlangs heb weggegooid en daarvoor ook geen zin had om het liedje te zoeken omdat ik niet zeker wist hoe het heet, was het zo'n deuntje dat vaak in het hoofd opkomt  waarvan de afzender niet bekend was. Irritant dus. Maar goed, het is vandaag dus Dirty Friday, de radio aan en al die vieze liedjes aanhoren. En jawel, rond 3 uur kwam het dan. Het heette ook nog You Suck. Eigenlijk de enige goede titel voor een vies liedje. Naar Joetjoep en hieronder staat het dan, weliswaar zonder echte bewegende beelden, maar wel met informatieve lichtbeelden. Het blijken witvrouwen te zijn en niet zoals ik verwacht had zwartvrouwen. 20 Jaar op het verkeerde been gezet door een liedje. Kan er nog wel bij. Nog 1 zo'n liedje te gaan, dat wel in mijn hoofd zit, maar geen afzender kent. Wordt ook nog wel opgelost. Een veilig Pasen voor u allen.

Koffietijd

Het onderstaande bericht trof ik aan op een moment dat ik geïnteresseerd was in mijn werkomgeving. Daar heeft men een echte web-site voor. Ik weet niet waarom, maar ik moest huilen van dit bericht, terwijl ik geen tranen meer heb. Ze zijn definitief op. Het gaat niet meer. Nu niet en nooit meer. Mentaal uitgedroogd. Zenuwziek en niet meer kunnen huilen, kom daar maar eens om. Drooghuilen wordt het dan en daar krijg je ontstoken ogen van. Korsten en uitslag. Niet fijn! Ik heb de namen en lokaties maar even veranderd, maar de mensen om wie het gaat, verdienen ongeveer even veel als de namen die er nu staan. Een soort sleutelroman. In een tijd waarin er zwaar bezuinigd moet worden en er her en der duizenden mensen worden ontslagen, houden -bij wijze van spreken dus-  onze minister-president en zijn entourage zich dus bezig met Nieuwe Koffiemachines. Voor de rest geeft dit artikel een goed beeld van 'hoe dingen tegenwoordig gaan'. Opvallende woorden Anno Domini 2013, die eigenlijk alweer helemaal 'zooooh 2010' zijn: gezamenlijke aanbesteding, lagere kosten, standaardisatie, projectgroep, vertegenwoordigers van de aanbestedingspartijen ... nee... ik kan niet meer ... nu gaat het even niet verder ... kijk zelf maar ... ik heb de ergste uitwassen gecursiveerd.

Nieuwe koffiemachines

12 maart 2013 - Onlangs ondertekende Mark Rutte (Minister-President van het Koninkrijk der Nederlanden) het contract voor plaatsing van nieuwe koffiemachines. Hij deed dit samen met de heer Carlos Martinez, algemeen directeur van een bekende koffiefirma. Het contract is het resultaat van een gezamenlijke aanbesteding met het Ministerie van Binnenlandse Zaken, Koninkrijkszaken en Economische Zaken. Doel hiervan was het bereiken van lagere kosten voor de drie deelnemers en standaardisatie van de koffievoorziening voor de 3 ministeries.

In het najaar van 2012 werd een projectgroep samengesteld met vertegenwoordigers van de inkoopafdelingen van de aanbestedingspartijen, de dienst Facilitair Beheer en een externe expert. Deze groep stelde een pakket van wensen en eisen samen waarbij is gelet op kwaliteit en duurzaamheid. Ook is gelet op de beschikbaarheid van de koffiemachines en de flexibiliteit in de keuze van het zetproces.

Duurzaam

De nieuwe koffiemachines worden voorzien van 100% arabica instant- of freshbrewkoffie. Zowel de koffie als de thee zijn 100% duurzaam. Ook het energie- en waterverbruik van de machines en de keuze voor kartonnen bekers dragen bij aan een beter milieu.

Proefopstelling en uitrol

In januari 2013 is een proefopstelling georganiseerd. Hierbij konden vertegenwoordigers van de ministeries een keuze maken uit twee types machines, namelijk instant en freshbrew. Inmiddels is de inventarisatie afgerond en zijn de nieuwe koffiemachines besteld. In de meivakantie (vanaf 1 mei) zullen alle koffiemachines vervangen worden. Marja van Verstandsverbijsteringsveldt, contractmanager bij het Ministerie van Binnenlandse Zaken, zal samen met Martinez de uitrol verder begeleiden en zorgdragen voor de uitvoering van de gemaakte afspraken.

Dit is de wereld waarin wij terecht zijn gekomen. Goed dat er een nieuwe Paus is! Voor straf een triest maar mooi liedje.

Zenuwziek (2)

Ja, als je je dan officieel zenuwziek hebt verklaard op het heilige internet, dan komen de verscheidene instanties meteen onder hun stoeptegels vandaan gekropen om het mes nog verder in je mentale toestand te wurmen en vervolgens meedogenloos eindeloos rond te draaien. Eerst die bekeuring in het verre en verwarde Hongarije, waar zich nu definitief de dictatuur lijkt te hebben gevestigd (daarover later meer). Ik heb er al eerder over geschreven en had ook gereclameerd bij de pan-Europese parkeergestapo in Zweden! want daar heeft dit schorriemorrie zich verzameld. Ik had gevraagd om bewijjsstukken. Het antwoord was simpel: er waren geen bewijsstukken, maar ik moet wel gaan betalen. We zien verder.

De gifbeker was nog niet leeg. Gisteren kreeg ik ook bericht van de pan-globale uitbuitersorganisatie UPC dat ik een mediabox besteld had. De laatste jaren niet meer met UPC gecommuniceerd, dat is beter voor mijzelf en voor de desbetreffend kolsenterslaaf- of slavin. Nu moest ik wel weer. Ja, het klopte inderdaad, ik had geen mediabox besteld, maar hij kwam er wel aan en dan moest ik hem aan de deur weigeren en dan zou het ding ook niet gefactureerd worden. Ik vertelde de dame dat ik overdag opgenomen wordt in een plaatselijke halfopen inrichting en dat de mediabox dan misschien aan de buren zou worden overhandigd en dat de buur het object dan aan mij zou overhandigen en dat ik dan alsnog de Sjaak zou zijn. Geen probleem, zei de dame, dan moest ik hem naar het postkantoor brengen en retour afzender. Ik vond dat maar niks: in actie komen om een fout van de pan-globale uitbuitersorganisatie op te knappen en bovendien wist ik ook zeker dat ik voor dat ding zou moeten betalen en dat ik naar dat geld kon fluiten omdat er van de administratie daar niets klopt. Ik wilde een meel hebben waarop zou staan dat de bestelling zou worden ontkend. Dat kon niet. Een bestelling die niet gedaan is, wel op papier bevestigen kon dus wel, maar omgekeerd niet. Ik heb wederom gedreigd het pand in Helmond in brand te komen steken, maar dat mocht niet van die mevrouw. Het herstelproces voor wat betreft mijn zenuwziekte loopt wederom vertraging op. U bent gewaarschuwd. Nummer 19 dus van deze maand.

Zenuwziek

Zenuwziek: ziekelijke toestand waarbij de lijder zijn zenuwen, zijn reacties niet meer onder controle heeft.

Het voordeel van een horecaloos weekeinde is dat je een keer in je mentale spiegel kunt kijken. Reflectie heet dat tegenwoordig. Uiteindelijk ben ik tot de conclusie gekomen dat ik zenuwziek ben. Dat heeft ook weer een voordeel, want vanaf nu kan ik eigenlijk doen en laten wat ik wil, want ik kan me verschuilen achter mijn zenuwziekte. Een belangrijke vraag bij dit alles is: waar komt deze zenuwziekte vandaan? Als de patiënt dat weet dan kan hij zijn zenuwziekte 'een plaats geven' en dan is het in de huidige constellatie van de psychiatrie wel zo'n beetje opgelost.
Gelukkig is het probleem reeds boven water: ik word zenuwziek van de onderwijsinspectie. Ik heb het er wel vaker over, maar omdat ik mijn zenuwziekte 'een plaats heb gegeven', kan ik het beter uitleggen.
Belangrijk in het hedendaagse Middelbaar Beroepsonderwijs is de Proeve Van Bekwaamheid (PVB).
In de middeleeuwen had je de zogenaamde meesterproef: een gezel (leerling) werkte bij een bakker. Als de gezel zelf de status van bakker wilde hebben, dan moest hij onder toeziend oog van een bakkerscollectief een taart bakken en als dat lukte, dan werd hij opgenomen in het bakkersgilde en koneen eigen onderneming beginnen.Hij mocht natuurlijk van niemand hulp hebben tijdens zijn meesterproef.
Tegenwoordig gaat het ongeveer hetzelfde: een leerling krijgt bijvoorbeeld de volgende opdracht: bak een taart en verbeeld met deze taart een zenuwzieke medewerker van een willekeurige inrichting in  Absurdistan aan de Noordzee. Je hebt hier 4 uur voor en je mag niet uit de keuken ontsnappen. Daarnaast mag je aan niemand instructie vragen. De leerling moet dan eerst zijn ontwerpgegevens bij elkaar sprokkelen. Wat is zenuwziek? Waar ligt Absurdistan? Wat is een inrichting? Enzovoort. Dan komt ook nog de vraag: hoe ga ik het zenuwzieke element uitbeelden? Zal ik de smaak zenuwziek maken? Zal ik er iets in doen, zodat de eter voor korte of langere tijd zenuwziek wordt? Maak ik de vorm zo dat eenieder door het kijken naar mijn taart spontaan zenuwziek wordt? Of misschien een combinatie? Intussen staan het liefst zo veel mogelijk assessoren rond de leerling in kwestie. Het liefst uit het bedrijfsleven en het onderwijs. Zij mogen niets zeggen, alleen maar observeren. De assessoren zijn allemaal gecertificeerd (een 2-daagse non-cursus) en hebben stapels formulieren waarop van alles wordt afgevinkt. Als alle hokjes van een vinkje voorzien zijn en er een veertigtal handtekeningen zijn gezet, dan is de leerling geslaagd en vaak zelf ook zenuwziek.
Ook in de techniek moeten onze technokids aan bovenstaande geloven. Voor een bakker is het allemaal nog wel te doen, maar in de techniek wordt een en ander vrijwel onmogelijk. Een student krijgt bijvoorbeeld de opdracht om een sproei-installatie voor een legbatterij te ontwerpen, testen en modificeren. Dat is best complex en om de noodzakelijke ontwerpgegevens te verkrijgen moet hij met zijn omgeving -monteurs, tekenkamer, productie, calculatie, R&D, werkvoorbereiders, mede-ontwerpers, opdrachtgevers en nog veel meer- in gesprek. Hij kan dan niet in een kamertje gaan zitten met 4 assessoren om hem heen, want zo'n proces duurt vaak wel een half jaar of langer en bovendien moet hij met al die anderen overleggen en breenstormen. Tot nu toe -zonder heel die kermis- werkt dit allemaal fantastisch. Menneke blij, bedrijf blij, wij blij. Inspectie niet blij! Nee, inspectie wordt zelfs boos en zegt: dat diploma van jou is waardeloos, want er hebben niet constant assessoren in je nek liggen hijgen en jij mag niet overleggen tijdens het ontwerpen, laat staan dat je tijdens dit proces ook nog eens iets leert.
En hiervan, van deze op wantrouwen en angst gebaseerde manier van examineren, word ik dus zenuwziek. Ik begrijp nu ook veel beter waarom ik ze altijd intuïtief heb vergeleken met onder meer de Stasi (wantrouwen) en de Gestapo (angst aanjagen).
Omdat ik het probleem 'in beeld' heb gebracht en dus beter met mijn pathologische toestand kan omgaan toch een energiek liedje dat blij klinkt, maar het in feite niet is.

Mooie momenten (4), filabot

De technokids uit de Kempen en omgeving ploeteren voort met hun filabot en hebben inmiddels een blog om de voortgang met de rest van de wereld te 'delen'. Fijn!
http://summafilabot.blogspot.nl/
Bezoek dit blog!

Slordig (3)

Ik heb het al vaker (31/8/2012, 30/10/2012) over mijn slordigheid gehad en daar ook het element 'slordig kijken' bij betrokken. Sommigen zullen het wel herkennen: je bent op zoek naar iets, trekt een kast open waar het gemiste object waarschijnlijk ligt, maar ziet het niet terwijl het er uiteindelijk wel ligt. Dat komt omdat het gemiste object niet visueel gerepresenteerd wordt of zoiets. Je kijkt wel, maar hebt er geen beeld bij. Ik ben hier erg bedreven in: wel kijken, veel zien, maar het gemiste object niet kunnen vinden. M had zoiets altijd meteen te pakken en verzuchtte vaak: 'kijk toch eens een keer'. Afgelopen weekeinde werd ik voor de zoveelste keer geconfronteerd met deze vorm van slordigheid. Zaterdag flink doorgehaald, thuis nog een muziekje gedraaid en diep in de nacht in opperbeste stemming het bed in gedoken. Zondag moest ik rond 16.00 weer op een ander feest zijn. Ik maakte aanstalten om weg te gaan, maar kon m'n sleutels nergens vinden. Vreemd, want ik was wel binnengekomen, er waren geen ruiten gesneuveld, dus ik had m'n sleutels wel gebruikt. Een zoektocht door het huis begon. Zweet op het voorhoofd: ik had ze toch niet op de buitenkant van de deur laten zitten? En was er misschien een onverlaat mee vandoor gegaan om later in de week bij mij de tent leeg te roven? Ik begon langzaam paranoia te worden. Eerst maar even naar het feestje, maar daar voelde ik me niet helemaal relakst. Iederen kwam met suggesties: misschien liggen ze in je bed of op het toilet of op de badkamer en denk eens na wat je 's nachts allemaal hebt uitgespookt. Ik had heel het huis inmiddels 3 keer doorzocht en alle opties doorlopen. Ik herinnerde me nog maar weinig van mijn nachtelijke escapades. Ik was rond half zes naar bed gegaan, dat was het wel zo'n beetje.
Het was zondag. Wat nu? Uit arren moede belde ik een sleutelsmid en legde het probleem voor. Geen probleem: om 7 uur zou er voor 160 euro een nieuw voordeurslot in gezet worden. En zo gebeurde. De achterdeuren kwamen later wel; die kon ik wel barricaderen. Inmiddels begon de paranoia toch echt toe te slaan. Er zat dan wel een nieuw slot op de voordeur, maar: wat als ...? Uiteindelijk heb ik de kompjoeter en andere waardevolle zaken naar boven gebracht en ben onrustig gaan slapen. Midden in de nacht begon m'n oorlogswond aan mijn schouder op te spelen en strekte ik me uit. En jawel, wat lag er ergens verder op in mijn bed: sleutels, wat kleingeld en een aansteker. Ik had m'n bed die middag wel geinspecteerd, maar slordig gekeken. Ik heb het al eerder gehad over de voordelen van slordig gehad, maar dit kan toch nauwelijks een voordeel genoemd worden. Of toch? Ja dus. M'n voordeurslot was al enige maanden aan vervanging toe, maar ik kwam er maar niet aan toe om dit klusje te regelen. Geregeld dus. Ter viering van dit alles uiteraard een mooi liedje.

Mooie momenten (3), filabot

Dit stukje heet wel 'mooie momenten', maar dat is slechts voor een gedeelte waar. Het leek de laatste weken allemaal vrij goed te gaan. Project B is zo'n beetje van start gegaan, de defintieve start op 8 april moet voorbereid worden en dat soort werk doe ik graag, het is licht 's morgens als ik naar m'n werk ga en noem maar op. Waar normaal de sociale antennes naar binnen gericht staan, worden in dit soort gevallen de sociale antennes meteen naar buiten gericht door het Ministerie van Onderwijs: 'er dreigt iemand gelukkig te worden in het onderwijs, daar gaan we snel wat aan doen'. En zo gebeurde. Door allerlei oorzaken was het al een chaos in het onderwijspaleis, maar daar kan ik nog mee leven. Het leed was schijnbaar nog niet groot genoeg. Op zulk soort momenten heeft men nog altijd het geheime wapen onderwijsgestapo, ofwel de inspectie achter de hand.  Ze zijn er nog niet, maar ze kunnen elk moment binnenvallen en dus moeten wij ons bewapenen en bewapenen in dit geval betekent niet de inhoud van ons onderwijs aanpassen -die is redelijk goed, kan natuurljk altijd beter-. Neen,  we moeten nu bijvoorbeeld aan gaan tonen dat een leerling in staat is om 'de juiste ontwerpgegevens te verzamelen teneinde tot een goed pakket van eisen te komen'. Ik zal er verder niet over uitweiden, maar het komt er op neer dat iemand (een assessor) moet gaan observeren (hulp mag absoluut niet geboden worden!!!) of dit allemaal via transparante criteria gebeurt met de juiste cesuur. 4 Jaar geleden heb ik deze martelsessie al doorgemaakt, maar nu worden de duimschroeven nog verder aangedraaid. Weer meer spretsjiets dus en dit alles is gebaseerd op WANTROUWEN. Toch laat ik mijn humeur niet bederven want in Project B is een stap voorwaarts gemaakt: en weer stonden 4 volwassen mannen en een 7-tal leerlingen te loeren naar het gat waar de draad uit moest komen. En ja hoor: Bingo! Het ligt allemaal aan de temperatuur onder de koperen buis van de extruder die het kunststof puin moet verwarmen. We waren blij. Hierboven een foto van de eerste eruptie; hieronder een fillumpje dat niet zichtbaar is voor iedereen (magisch realisme dus).

Mooie momenten (2), Filabot

 Het eerste experiment voor wat betreft Project B (zie ook Mooie momenten, 8 februari) is van start gegaan. Er moest getest worden of het kunststof materiaal van de bekers door verwarming tot een draad vermaakt zou kunnen worden. Het fillumpje (zie onder, dat het op de aaiPet niet doet, maar op de Foon en de Mek wel, vreemd genoeg, vandaar ook een foto, zodat u er alles bij kan hallucineren) laat zien hoe en wat: er wordt wat kunstof puin in een bak gegooid, het puin wordt een koperen buis in geperst. De buis wordt verwarmd en uit het uiteinde zou dan een draad moeten komen die uiteindelijk de 3D-printer in gaat of verwalst wordt. Jammer dus, lukte nog niet. Wat er mis ging weten we nog niet. Temperatuur niet hoog genoeg, warmte niet goed verdeeld over de koperern buis of het uiteinde, of wat dan ook. In ieder geval, experimenten zijn er ook voor om te mislukken en van je mislukkingen moet je leren. De Filabot, zoals het mechanisme heet, speelt een cruciale rol in het geheel. Dat het nog een hele klus wordt om het plan om te zetten in realiteit moge duidelijk zijn, maar daar zijn de menneks uit de Kempen en verre omstreken nu eenmaal voor op aarde, dus zij zwoegen voort, want God heeft het zo gewild en zo zal het ook geschieden.

Een vrouw in verwarring

De crisis woekert voort, het land is in paniek en we zitten met een stuurloos kabinet. Dat is wel zo'n beetje de status van Absurdistan aan de Noordzee. Jet, onze huidig onderwijstruus, is ook in verwarring. De slaperige massa -ook wel ambtenaren genaamd- op haar departement heeft een plan ontwikkeld, maar weet eigenlijk niet wat de uitkomsten zullen zijn. De oppositie kwam met allerlei ingewikkelde vragen en Jet had het 'moeilijk'. Er moet nu onderzoek gedaan worden door 4! instituties om te onderzoeken wat de uitkomsten van de plannen zullen zijn. Ik had Jet wat hoger ingeschaald dan Van Verstandsverbijsteringsveldt, maar helaas: ze blijkt uit dezelfde schaapskudde te komen. Twee adviezen voor Jet: als je een plan hebt en je vermoedt dat de gevolgen niet helemaal duidelijk zijn en je politieke instinct (want verder dan instinct zal het bij jou ook niet gaan) zegt dat de oppositie wel eens nare vragen kan gaan stellen, dan zorg je dat je de kwestie van tevoren hebt onderzocht -desnoods door 4 onderzoeksinstituten- zodat je goed beslagen ten ijs komt. Zoiets heet 'voorbereiden eigen werkzaamheden'. Een bekende competentie in het MBO, waar onze leerlingen volgens jouw departement ook aan moeten voldoen. Waarom doe je dat zelf niet? Daarnaast moet het toch mogelijk zijn dat de ambtenaren zelf wat onderzoek doen. Nu gaan 4 instituties aan de gang, kost een hoop knaken en iedereen kan je nu al vertellen dat uit al die onderzoeken verschillende uitkomsten zullen rollen en dat verhoogt de verwarring alleen maar, zodat je het over een paar maanden helemaal niet meer weet en de oppositie al de uitkomsten -al is het maar op nuance- van die onderzoeken tegen elkaar uit gaan spelen. Gewoon om vervelend te zijn en jou tegen te werken. Dat is namelijk de rol van de oppositie. Wat ik wel goed vind, is dat je de verwarring en onkunde van je voorgangster moeiteloos continueert. Dat maakt het voor de burger, studenten en onderwijsmensen allemaal wat beter begrijpelijk in de zin dat we van jouw kant ook niet op kwaliteit, beleid en visie hoeven te rekenen.
Voor straf een mooi zweefnummer.

Kaartje

Zoals al duidelijk was, heeft de onnodige naamsverandering van het plaatselijke onderwijspaleis in de levensgevaarlijke metropool E, 9 ton gekost (leze: negenhonderdduizend Euro). Wat kregen we hiervoor terug? Een naam waar niemand op zat te wachten, een logo waar ik elke dag nog steken in de buurt van mijn rechterfontanel krijg alsook spontane darmperforaties. Bij een nieuwe naam, horen nieuwe visitekaartjes. Die moet je aan relaties geven. Het is een van de vele middelen om een werknemer verder te kleineren: iets aan een ander geven waar je je diep voor schaamt, terwijl je er zelf weinig tegen kunt doen. Het is een vorm van gedwongen mentale zelfverminking. Schijnbaar hoort dat er bij tegenwoordig. De voorkant van dit kaartje is al een ramp, maar ik wil het over de achterkant hebben. Naast het feit dat het kaartje van uitermate inferieur papier is gemaakt, valt meteen de nieuwe slagzin op: 'haal het beste uit jezelf!' Wederom een nieuwe belediging: net alsof ik of wie-dan-ook niet constant bezig is om de fouten van de managers recht te trekken. Ik ben nondeju al ruim 50 jaar bezig om 'het beste uit mezelf te halen'. Wat is dat voor een denigrerende veronderstelling dat ik er al jaren een potje van zou maken. Een verkapte vorm van beschuldiging van leegloperij, daar kun je het dan mee doen. Maar het ergste van het kaartje is die kroontjespen. Welke geperverteerde gek is met dit idee gekomen? Een kroontjespen. Het is 2013 en Gerard Reve was de laatste die met een kroontjespen schreef en is al lang dood. Ik moet dus als medewerker van een modern onderwijspaleis een kaartje geven waarop naast die achterlijke spreuk ook nog een KROONTJESPEN staat! Ik geloof dat ik er nog ruim 100 te gaan heb. Nog ruim 100 maal gekleineerd worden. Over de voorkant heb ik het een volgende keer. Nog erger! Helaas schiet elke keer dat ik dit gedrocht zie ook nog door mijn brein dat mensen hier geld mee verdiend hebben en waarschijnlijk niet weing en nog waarschijnlijker: vast vrienden van de voor veel geld ingehuurde externe po-si-tio-ne-rings-ex-pert. Zitten nu waarschijnlijk samen op de Bahamas 'het beste uit zichzelf te halen'.

Gary Clark jr.

Als er tegenwoordig een zwartmensch uit de Joe Es of Ee, of zoals men daar zegt een afro-American een gitaar durft te pakken en iets verder gaat dan een paar akkoorden uit de blues, komt meteen de associatie met heer Hendryx op. Schijnbaar is dat het enige referentiepunt dat de hedendaagse muzieksjoernalist van onder meer de kwaliteitskrant NRC tegenwoordig heeft. Ik las vorige week een beschouwing/intervjoe met en over Gary Clark jr. Muzikant die momenteel volle zalen trekt. De sjoernalist kwam ook met heer Hendryx op de proppen. Voor mij was het eigenlijk van tevoren duidelijk: er zal wel wat gitaarherrie gemaakt zijn, af en toe een overstuurd gitaartje en een wat onrustige solo op zijn tijd en dan hebben we het wel weer gehad. Ik heb de hele plaat af kunnen luisteren want het ontsteeg inderdaad de middelmatigen. Dat was fijn. Maar van Hendryx was weinig te horen, misschien een beetje John Lee Hooker, R L Burnside, maar daar is het dan ook mee gezegd. Daarna maar eens de Amerikaanse muziekrecensies gelezen en ook daar dezelfde onrechtmatige associatie aangetroffen. Sterker nog: de NRC-kwaliteitssjoernalist kwam niet veel verder dan de Amerikanen en plagiaat is eerder waarschijnlijk dan onwaarschijnlijk (van het artikel dan). Niets toegevoegd. Hoe dan ook: Gary Clark jr. kan er wel wat van. Minimaal 3 nummertjes zijn goed om aan te horen. Oh ja, hij heeft ook nog 'goede looks en een sexy stem' (huil). Het is maar dat u het weet en kan dat geleuter over allerlei opvolgers van Hendryx een keer ophouden, want dat hebben we wel gehad, zo'n beetje, eigenlijk wel, dus, of zo.

't is niet anders ...

Kijk, dat zijn dus weer meevallers. Je loopt wat rond bij de opening van Buro Beukorkest en dan valt je oog ineens op deze kaart. Inderdaad de cafeteria-iconen uit Gestel-binnen-de-Rondweg vereeuwigd op een moderne prentbriefkaart. Goed dat de jongeren daar ook oog voor hebben. Ik sprak de fotografe nog even: 'waarom heb je dat gedaan?' 'Omdat ze er mee stopten en het zou toch zonde zijn om daar geen foto van te maken.' En zo is het.



Voor de volledigheid: 'Family Manders on the day before their retirement' from the series: some people I really like 2012. All rights reserved www.fiekevanberkom.nl Ik zal dus wel weer in overtreding zijn, maa kon het toch niet laten.

Tempo

Er zit, zoals bekend, altijd muziek in mijn hoofd. Die muziek bepaalt mijn stemming of omgekeerd: mijn stemming bepaalt de muziek en daarna gaan mijn hersenen een of ander proces in; er gaat een klepje open en daar is dan het deuntje dat een paar dagen, een paar uur, een paar minuten door mijn hoofd zwermt en mijn tempo en 'staat van zijn' bepaalt. Ik zit de laatste weken in een goed tempo. Allerlei zware en triviale zaken hebben er deze keer voor gezorgd dat onderstaand deuntje in het hoofd rond dwarrelt: de verwerking van 05-02-2012 is in beweging, de sympathieke bierbrouwer B heeft onverwacht veel geld geschoven om Project B te sponsoren, er is 8 kuub rotzooi uit mijn huis verwijderd, F is inmiddels weer vrijwel volledig bekwaam verklaard, ik heb vanmiddag met de technokids uit de Kempen een vet bedrijf bezocht waar ik leerde dat het dier (in dit geval de kip) de 4de dimensie in de techniek is en dat je bij het ontwerpen van een legbatterij of kipvetmesterij altijd van de kip (doelgroep) uit moet gaan, het wordt toch lente, ik weet inmiddels dat men bezig is met iets te ontwikkelen dat een contactloze gewichtsbepaling van een ei moet bepalen en dat er mensen tussen de kiepe gaan zittuh om het gedrag van een kiep te bestuderen om zo beter te kunnen ontwikkelen. En zo nog een paar dingen. Allemaal zaken die mij min of meer wat beter door het leven laten gaan. Sinds 2 weken heb ik dus het mystieke fuck-allemaal-maar-off-deuntje Quatre Mains van dEUS in het hoofd. Van mij mag het nog een paar dagen. Na een minuut begint het in onderstaand fillumpje (eerst wat vaag getrompetter, dan de aankondiging en daarna komt u in mijn huidige tempo, als u dat belieft).

Lijsten

Het was gisteren een dag waarin duidelijk werd dat er in het bedrijfsleven op de een of andere manier wel daadkrachtig gehandeld wordt, terwijl dat in de ambtenarij en semi-ambtenarij op de een of andere manier niet lukt en dus overbodig veel tijd kost en veel ergernis oplevert. 's Morgens bij de sympathieke bierbrouwer B geweest om daar verder te praten over de voortgang van Project B. Onze gesprekspartner had zich goed voorbereid, daarna nog wat afspraken gemaakt. Vandaag horen we hoe verder en krijgen ook financieel uitsluitsel. Nog geen 3 kwartier gezeten en echte spijkers met koppen geslagen. Later die middag moest er weer vergaderd worden. De zwerver der zwerver vroeg me gisteravond: waar vergaderen jullie eigenlijk over? De laatste maanden gaat het vooral over LIJSTEN! We gaan verhuizen, dus moeten er in onze nieuwe behuizing tafels, stoelen, smartboarden, technische apparatuur enzovoort enzovoort geregeld worden. Het principe is eenvoudig: de mensen die er verstand van hebben stellen deze lijst samen en dat wordt dan uitgevoerd. Om de een of andere reden werkt dat anders. Als wij zo'n lijst gemaakt hebben, gaan andere mensen zich daarmee bemoeien (die weer minder verstand van onderwijs hebben, maar meer van geld) en dan verdwijnt er van alles van de basislijst. Dan zitten we dus weer in de bijna traditionele belangentwist: GELD versus ONDERWIJS. Er wordt nooit iets toegevoegd aan de lijst, er gaat alleen maar van af. Heel vreemd. Daar raken wij dan weer door van de kook en moet er weer onderhandeld worden over een nieuwe lijst. We zijn inmiddels aan lijst 4 toe en nog lang niet aan het einde. Het vervelende van dit lijstengedoe is dat er wantrouwen ontstaat en in een sfeer van wantrouwen gaat de overbekende pre-traumatische-verhuis-stress (PTVS, een variant van PTSS: Post Traumatische StressStoornis) de boventoon voeren. En zoals wij allen weten, kun je in periodes van stress niet meer helder denken of je moet de daarbij behorende krankzinnigheid structuur kunnen geven (stress is namelijk een vorm van krankzinnigheid; de zinnen (hersenen) zijn namelijk krank (ziek)). Als je geen structuur meer kunt aanbrengen, dan wordt het een wanorde. Dat is op zich nog niet zo'n ramp, maar daarnaast bestaat er ook nog een katalysator van PVTS, namelijk: ie-meel. Want naast het vergaderen wordt er ook nog driftig (in de letterlijke zin der betekenis) geiemeeld. Dat vinden wij leuk, of in ieder geval nodig. Het wachten is nu op lijst 5, die weer een variant op lijst 4 zal zijn en waar vervolgens weer de pleuritus over uitbreekt, waardoor we aan lijst 6 kunnen beginnen. En daar zijn wij dus zo'n beetje mee bezig. Gelukkig mogen we ook nog regelmatig met de mennekes bezig zijn. Het was een mooie dag met wederom veel LEERMOMENTEN die ik deze keer ook met de medemens GEDEELD heb.

Kickstarter

Morgen naar de sympathieke bierbrouwer B in Lieshout om te gaan bespreken hoe de samenwerking voor wat betreft project B gaat verlopen (zie Mooie momenten, 8 februari). Komt allemaal wel goed, vermoed ik. Voordeel van de samenwerking met bierbrouwer B is ook dat zij geen deel uitmaken van een groter conglomeraat als Inbev, waar bierbrouwer D deel van uitmaakt. Als we hadden gekozen voor deze bierbrouwer zou het al lang weer in Kafka-toestanden zijn geëindigd, want overleg met het hoofdkantoor waar dan ook ter wereld, omdat men niet wordt geacht zelfstandig beslissingen te nemen.
Maar goed, nu over de technische inhoud. De techno-kids uit de Kempen zijn inmiddels bezig aan de extruder ook wel filabot genaamd. Dit is de machine (het apparaat? wat is het eigenlijk?) dat het kunststof puin gaat transformeren tot draad dat in de 3D-printer gevoerd kan worden (op de tekening 4). Zij zijn inmiddels bevrijd van de druk van het bouwen van de carnavalswagens, dus gaat het vanaf morgen plankgas.
Natuurlijk zijn er overal op aarde gebieden waar jongeren nog normaal gas aan het geven zijn en op bijgaand fillumpje is een Amerikaans Kempisch jongetje ook aan de gang met een filabot. Hij had een idee; had $ 10.000 nodig; zette zijn idee op het heilige internet en hoopte zo aan het benodigde geld te komen om zijn idee verder te ontwikkelen. Hieronder de link naar kickstarter, zodat zowel het idee achter kickstarter als het principe van de filabot ook wel extruder genaamd, duidelijk wordt. Want we zijn nondeju ook op aarde om af en toe nog eens wat te leren. Kijken dus!
http://www.kickstarter.com/projects/rocknail/filabot-plastic-filament-maker

Kafka ist überall!

Vorige week kreeg ik een vage brief uit Zweden. Het ging om een parkeerovertreding die ik in juli vorige jaar in Hongarije (Szeged) had gemaakt. Ik was daar wel geweeest maar had netjes een dagparkeerkaart gekocht en bij terugkomst de volgende dag zat er geen bon onder de ruitenwisser. Alweer een succesmoment, dacht ik nog.
Voornoemde brief is afkomstig van EPC en ook deze organisatie heeft een web-site. Omdat de brief er hoogst onbetrouwbaar uitzag: spel- en stijlfouten en op inferieur papier afgedrukt, besloot ik de web-site te bezoeken. EPC schijnt een organisatie te zijn die op Europees niveau parkeerovertredingen regelt. Een soort pan-Europese NSB dus. Ik vertrouwde het nog steeds niet, te meer daar het bedrag -88,81 euro- zelfs de Hongaarse normen overschrijdt.
Wat nu? Ik besloot het Centraal Justitieel Incasso Bureau te bellen. 3 Verschillende nummers gebeld, maar telkens vroeg men om een 16-cijferige code die alleen maar op Nederlandse bonnen staat, anders moest ik -2- intoetsen, maar dan kwam ik weer in hetzelfde menu terecht. Dan maar verder en een klacht indienen bij de Nationale Ombudsman over de onbereikbaarheid van het CJIB. Ik was per slot van rekening toch bezig. Ook daar een oneindig keuzemenu waar ik niet uitkwam. In een lucide moment besloot ik de ANWB te bellen. Misschien kon deze organisatie waar ik al 30 jaar lid van was, zonder er ooit gebruik van te maken, mij verder helpen. Ook daar een keuzemenu waar ik uiteindelijk terecht kwam in de klachtenprocedure voor ten onrechte geleverde producten uit de ANWB-shop. Ik ben rustig gebleven, maar gelukkig mag ik volgende week weer werken en kan ik daar een en ander afreageren.
EPC, CJIB, Nationale Ombudsman, ANWB. Geen levend mens kunnen spreken, want naar Zweden bellen gaat wel erg ver en zo veel is zeker: EPC heeft ook een keuzemenu waar ik niet uit ga komen. Via hun web-site kon ik reclameren en dat is dan ook gebeurd. Gevraagd om bewijsmateriaal en geprotesteerd tegen de hoogte van de bon (naheffingsaanslag).
Het leuke van dit alles, is dat ik inderdaad wel de overtreding had gemaakt. Een van de voordelen van slordig zijn is, dat ik mijn auto zelden opruim. Ik ging op zoek naar voornoemd parkeerbewijs en jawel: hij lag er nog. Ik was vergeten om 2 gaatjes door te prikken: gaatje 27 en gaatje 7 ten bewijze van het feit dat ik met deze dagkaart (napijegy) 27 juli wilde parkeren. Waarom er geen bon onder de ruitenwisser zat is nog onduidelijk, maar dat gaan ze maar lekker uitzoeken in Zweden en bij de parkeer NSB-ers in Szeged. Het zal uiteindelijk wel betalen worden, maar zo houden we elkaar in ieder geval bezig en per slot van rekening hebben we er zelf ook voor betaald.

Klein Leed (2)

Er wordt veel muziek gemaakt, zo veel moge duidelijk zijn. En dat er veel slechte muziek is en wordt gemaakt staat ook vast. En dat plaats en tijdstip er toe doen wanneer je blij, agressief, teleurgesteld, ontroerd of wat dan ook wordt van een deuntje, staat in ieder geval voor mijzelf vast. Liedjes kunnen zo maar een hele reis of tijdelijk een stapavond verpesten. Dan denk ik: welke hogere macht krijgt het voor elkaar om mijn leven te verzieken na al de ontberingen die ik het afgelopen uur heb ondergaan.
We schrijven begin tachtiger jaren. Stappen, stappen en nog eens stappen. Er kwam geen einde aan. Heerlijk! Als 's nachts om 2 uur de kroegen in de metropool E sloten, de laatste frikandellen naar binnen waren gewurmd, werd vaak nog de reis naar de gevaarlijke havenstad A aanvaard om aldaar nog wat drank naar binnen te slaan. Een uurtje met de auto en we waren er. Auto parkeren en op zoek naar een geschikte gelegenheid. Moeilijk, want vaak wisten we niet meer waar we de vorige keer uiteindelijk terecht gekomen waren. Wat is er erger dan om half 4 's nachts in havenstad A rond te dwalen met een uitgedroogde mond op zoek naar drank, vertier en vooral nog wat goede muziek? Omdat men het in A wel zo'n beetje gehad had met aangeschoten 'Hollanders' kwam je ook niet overal binnen en als je al binnen was, moest je je in ieder geval gedeisd houden. Waar ben ik eigenlijk mee bezig, vraag je je op zulk soort momenten af. Maar het kon nog erger. Uit arren moede stapten we dan maar een of andere vage discotheek in en in mijn herinnering klonk daar altijd een van de meest gehate liedjes die ik ken en datzelfde muzikale wangedrocht klonk een paar weken tegen alle muzikale etiquette in mijn favoriete café. Onverwacht!  Alle trauma's kwamen weer terug. Ik zat weer even in een discotheek in A. Rood tapijt tegen de muur; de discobal ronddraaiend aan het plafond. Een wezenloze massa, dansend op deze vervuiling. Een treurige Vlaamse nawee van Saturday Night Fever, terwijl de punk en new wave al lang hoogtij vierden. 's Avonds nog The Fall zien en horen en 6 uur later Barry White's My first, my last, my everything doorstaan. Mag zoiets wel van God? Ik dacht eerst, ik ros dat kloteliedje voor straf nog op m'n blog, als een soort afrekening, maar dat gaat toch te ver. Feelbad-muziek dus. Daarom: Dr. Feelgood.

Klein Leed

Gisteren was minister Schippers van Volksgezondheid op de verrekijk. Voor mij een van de weinige betrouwbare ratten uit het huidige kabinet. Zij betoogde onder meer dat de uitvoerende instanties in de gezondheidszorg ook maar eens moesten gaan nadenken over mogelijkheden tot bezuiniging om de zorg betaalbaar te houden. Er was ook een rol voor de patiënt weggelegd. Hieronder een voorstel mijnerzijds. De afgelopen weken ga ik gebukt onder een schouderkwaal (gescheurde pees of slijmbeursontsteking). Is allemaal nog te doen, maar moet het liefst zo snel mogelijk opgelost worden. Om zo snel mogelijk het herstelproces vorm te geven, besloot ik de de huisartsenpraktijk -waar ik inmiddels vanwege medische en bureaucratische oorzaken met 2 van de drie artsen een conflict heb- over te slaan en onmiddellijk de fysiotherapeut -waar ik alleen maar goede ervaringen mee heb- te raadplegen. Na 2 sessies en een onderzoek was het duidelijk: hier moest een orthopeed aan te pas komen. De medische data, uitslag van een echo en een verslag van de fysiotherapeut waren in mijn bezit. Via een achterdeur kon ik de dag daarna bij de orthopeed in het herstelpaleis te G terecht. Maaaaaar! Eerst een verwijsbriefje halen bij de huisarts. De huisartsenpraktijk om 08.00 gebeld. Ik kon die dag niet meer terecht. Ik vertelde de assistente dat ik alles digitaal had, op kon sturen en dat de arts of artsin de gegevens in 1 minuut kon bekijken en een verwijsbriefje klaar kon leggen zodat ik meteen naar het voornoemde herstelpaleis kon. Geen sprake van! Na het weekeinde kon ik terecht: maandag om 16.00. Maandag om 16.01 uur had ik m'n verwijsbriefje. De artsin onderzocht me niet eens. Declareert waarschijnlijk wel. Mijn verhaal en de medische data van de fysiotherapeut waren genoeg. In plaats van vrijdag, arriveerde ik op dinsdag bij de orthopeed en had de artsin nodeloos haar tijd en mijn geld verdaan. Aanbeveling: laat de zorgconsument zelf de kortste en goedkoopste weg bepalen.
Morgen Klein Leed over de Europese bureaucratie, Kafka en een parkeerbon. Voor straf hieronder een mooi hippieliedje van een veelbelovende jongere uit het steeds verwarder wordende vaderland. Ja ... erg 60-er jaren. Nondeju! Dat is alweer 50 jaar geleden. Toen waren er nog geen verwijsbriefjes, protocollen en procedures. Ook dat nog!

Mooie momenten

Het is niet allemaal kommer en kweel, leed en ellende, droefenis alom in de onderwijsjungle. Eindelijk weer een projekt waar de jongeren zich fijn uit op kunnen leven, en wij ook.
Het zit zo: tijdens een buitenfestival drinkt men bier of ander gevaarlijk spul zoals sinas uit een kunststof beker. Zodra de beker geledigd is, laat men deze beker vallen. Dit geeft een enorme troep die later weer opgeruimd moet worden. Dat vindt niemand fijn. De bierbrouwer niet, de festivalorganisatie niet, de ambtenaren niet, niemand niet. In het kader van: voor drank doet een gemiddelde jongere veel, zo niet alles, hebben we een idee bij elkaar gebreenstormd waar de sympathieke brouwerij B uit Lieshout ook enthousiast van werd.
De festivalganger raapt 10 kunststof bekers (1) en dumpt deze bekers in een shredder (2). Deze shredder vermaalt de bekers tot kunststof puinkorrels. Deze komen in een bakje terecht (3) en vanuit dit bakje gaan ze de filabot ofwel extruder (4) in. De filabot verwerkt de kunststof puinkorrels tot een draad (5) die weer als voeding dient voor een 3D printer (6,7), die er dan een festivalmuntje van print, zodat de festivalganger als beloning een nieuw biertje of een verfrissende sinas kan kopen. Voor de volledigheid: (9 & 10) geven aan dat dit proces centraal aangestuurd gaat worden. (8) Geeft aan dat het geheel attractief, hufterproof etc. vorm gegeven moet worden.
Samen met de sympathieke bierprovider B en uiteraard de Technokids uit de Kempen en omgeving kunnen we weer eens 'lekker los' gaan. Vooralsnog zijn er geen ambtenaren en of ander overheidsgeteisem die ons tegenwerken. Het lijkt er zelfs op dat er sprake is van oprechte medewerking. Medio juni worden de prototypes gepresenteerd.
Hier word ik dus blij van. Mooie momenten. Ik houd u op de hoogte.

Er zijn grenzen

Juist ja, een tijdje, blogmatig gezien, er tussenuit geweest. Betekent niet dat er niets gebeurd is. Ik dacht dat het tijd werd voor een nieuwe woonomgeving. Appartement gevonden in de nabijheid van het centrum van de levensgevaarlijke metropool E. Eigen huis snel verkopen en wegwezen. Lijkt allemaal makkelijker gezegd dan gedaan: een huis verkopen, bedoel ik dus. Onder invloed van de commerciële zenders en hun overbodige woonprogramma's, is er inmiddels een nieuwe dimensie aan het huisverkopen toegevoegd. Het te verkopen 'object'  moet 'instapklaar' zijn en om te bepalen of dat daadwerkelijk zo is, wordt een 'styliste' ingehuurd, die met de bewoner het huis analyseert of het 'object instapklaar' is. Een ander uitgangspunt is dat de eventuele koper ook geïmponeerd moet raken door 2 belangrijke dimensies: licht en ruimte (vierkante meters)! Met J en de styliste ben ik m'n huis doorgetrokken. De uiteindelijke uitkomst was dat er rond de 165 verbeterpunten gerealiseerd moesten worden, wilde mijn huis verkoopwaardig zijn volgens de hedendaagse RTL-SBS-normen. Daar komt al het kwaad namelijk vandaan. Om een indruk te geven een -NIET complete- reis van verbeterpunten van het trottoir tot de deur van mijn huiskamer (enkele zaken heb ik in de laatste 24 uur in het kader van de mentale zelfbescherming reeds verdrongen):

Bladeren uit de tuin verwijderen
Gezellige voorjaarsplantjes in de tuin planten
Stoep ontdoen van mos
Planten van de buurman knippen
Deur wit schilderen
Afdak boven de deur bijwerken
Kastje uit de gang verwijderen
Gang het liefst bijwerken qua stucwerk
Aan de kapstok gelijke hangers hangen en enkele jassen verwijderen
Woestijnposter uit het toilet verwijderen
Plafond toilet opnieuw witten
Sticker van toiletdeur verwijderen
Spotje in toilet hangen
Bierkratten uit de gang verwijderen
Spiegel op een andere plek hangen
 Eigenlijk moest ook heel de tegelvloer uit de gang verwijderd worden

We waren de woonkamer nog niet eens in geweest! Ik wist na 10 minuten genoeg. Dit gaat te ver.  De styliste ging samen met J het huis verder door. J notuleerde. Ik liep er bij, maar was al lang ergens anders. Gelukkig had ik enorme pijn aan mijn schouder, zodat ik me op andere dingen kon concentreren. Dan maar niet verhuizen, besloot ik. Ik zit daar eigenlijk best goed. Er zijn grenzen.
De gemiddelde Nederlander wordt door dit soort zaken weer neergezet als een zwakzinnige die zelf niet kan zien of een huis 'potentie' (huil) heeft. Het meest typerende vond ik het volgende: op de 1e verdieping was M's schilder- en keramiekkamer. Het tapijt zit onder de verfspatten en andere troep. Daar moest dan ook maar een goedkoop nieuw tapijtje neergelegd worden, want die verfspatters konden echt niet. Een goedkoop Gamma-geval was genoeg. Net alsof een eventuele koper deze inferieure troep laat liggen. Misleiding en huichelarij vieren hoogtij. Oh ja, en ik moest ook nog m'n bed verplaatsen en een echte  (spuug) Master-slaapruimte en kleedruimte creëren. Er was toch ruimte genoeg. Master-slaapruimte en -kleedruimte, dat werd vroeger gewoon de slaapkamer van ons vader en moeder genoemd. Er zijn grenzen. Ik heb de verkoop stil gezet.

Wrang

Toch maar even 'n blogje vandaag. Een jaar geleden dus, dat Marij is overleden. Voor mij was het afgelopen zondag al de dag van 'de bittere herinnering'. Redelijk doorgekomen met de kids en aanhang. Het bijzondere van dit moment is dat ik precies een jaar na dato op hetzelfde moment dat Marij overleed weer in een ziekenhuis rondhang. Kwart voor 2 was het en is het. Wrang, zo heet dat. Bestaat toeval, zo schiet door mijn hoofd. Een zichtbaar gelukkig echtpaartje en de vele boersige koppen irriteren me. Ik ben dus boos op de wereld.  De afspraak om mijn schouder weer in het gareel te krijgen, is enigszins verlaat, dus even tijd. Een redelijk onschuldige afdeling ... orthopedie ... geen levensbedreigende zaken .... er wordt gelachen en flink geouwehoerd. Iedereen in het dorp G schijnt elkaar te kennen. Ik zit er tussen, wat op m'n aaiPetje te prullen. De afgelopen maanden was de lust er niet om vanuit mijn dagelijkse irritaties nog iets op te schrijven. Het komt er wel weer aan. De gifbeker loopt langzaam over en dat moet er uit. Daarnaast is er ook nog een aantal vreugdevolle momenten waarover de wereld geïnformeerd moet worden. Vanaf morgen dus weer verder voorwaarts!