Klein Leed

Gisteren was minister Schippers van Volksgezondheid op de verrekijk. Voor mij een van de weinige betrouwbare ratten uit het huidige kabinet. Zij betoogde onder meer dat de uitvoerende instanties in de gezondheidszorg ook maar eens moesten gaan nadenken over mogelijkheden tot bezuiniging om de zorg betaalbaar te houden. Er was ook een rol voor de patiënt weggelegd. Hieronder een voorstel mijnerzijds. De afgelopen weken ga ik gebukt onder een schouderkwaal (gescheurde pees of slijmbeursontsteking). Is allemaal nog te doen, maar moet het liefst zo snel mogelijk opgelost worden. Om zo snel mogelijk het herstelproces vorm te geven, besloot ik de de huisartsenpraktijk -waar ik inmiddels vanwege medische en bureaucratische oorzaken met 2 van de drie artsen een conflict heb- over te slaan en onmiddellijk de fysiotherapeut -waar ik alleen maar goede ervaringen mee heb- te raadplegen. Na 2 sessies en een onderzoek was het duidelijk: hier moest een orthopeed aan te pas komen. De medische data, uitslag van een echo en een verslag van de fysiotherapeut waren in mijn bezit. Via een achterdeur kon ik de dag daarna bij de orthopeed in het herstelpaleis te G terecht. Maaaaaar! Eerst een verwijsbriefje halen bij de huisarts. De huisartsenpraktijk om 08.00 gebeld. Ik kon die dag niet meer terecht. Ik vertelde de assistente dat ik alles digitaal had, op kon sturen en dat de arts of artsin de gegevens in 1 minuut kon bekijken en een verwijsbriefje klaar kon leggen zodat ik meteen naar het voornoemde herstelpaleis kon. Geen sprake van! Na het weekeinde kon ik terecht: maandag om 16.00. Maandag om 16.01 uur had ik m'n verwijsbriefje. De artsin onderzocht me niet eens. Declareert waarschijnlijk wel. Mijn verhaal en de medische data van de fysiotherapeut waren genoeg. In plaats van vrijdag, arriveerde ik op dinsdag bij de orthopeed en had de artsin nodeloos haar tijd en mijn geld verdaan. Aanbeveling: laat de zorgconsument zelf de kortste en goedkoopste weg bepalen.
Morgen Klein Leed over de Europese bureaucratie, Kafka en een parkeerbon. Voor straf hieronder een mooi hippieliedje van een veelbelovende jongere uit het steeds verwarder wordende vaderland. Ja ... erg 60-er jaren. Nondeju! Dat is alweer 50 jaar geleden. Toen waren er nog geen verwijsbriefjes, protocollen en procedures. Ook dat nog!