Slordig (3)

Ik heb het al vaker (31/8/2012, 30/10/2012) over mijn slordigheid gehad en daar ook het element 'slordig kijken' bij betrokken. Sommigen zullen het wel herkennen: je bent op zoek naar iets, trekt een kast open waar het gemiste object waarschijnlijk ligt, maar ziet het niet terwijl het er uiteindelijk wel ligt. Dat komt omdat het gemiste object niet visueel gerepresenteerd wordt of zoiets. Je kijkt wel, maar hebt er geen beeld bij. Ik ben hier erg bedreven in: wel kijken, veel zien, maar het gemiste object niet kunnen vinden. M had zoiets altijd meteen te pakken en verzuchtte vaak: 'kijk toch eens een keer'. Afgelopen weekeinde werd ik voor de zoveelste keer geconfronteerd met deze vorm van slordigheid. Zaterdag flink doorgehaald, thuis nog een muziekje gedraaid en diep in de nacht in opperbeste stemming het bed in gedoken. Zondag moest ik rond 16.00 weer op een ander feest zijn. Ik maakte aanstalten om weg te gaan, maar kon m'n sleutels nergens vinden. Vreemd, want ik was wel binnengekomen, er waren geen ruiten gesneuveld, dus ik had m'n sleutels wel gebruikt. Een zoektocht door het huis begon. Zweet op het voorhoofd: ik had ze toch niet op de buitenkant van de deur laten zitten? En was er misschien een onverlaat mee vandoor gegaan om later in de week bij mij de tent leeg te roven? Ik begon langzaam paranoia te worden. Eerst maar even naar het feestje, maar daar voelde ik me niet helemaal relakst. Iederen kwam met suggesties: misschien liggen ze in je bed of op het toilet of op de badkamer en denk eens na wat je 's nachts allemaal hebt uitgespookt. Ik had heel het huis inmiddels 3 keer doorzocht en alle opties doorlopen. Ik herinnerde me nog maar weinig van mijn nachtelijke escapades. Ik was rond half zes naar bed gegaan, dat was het wel zo'n beetje.
Het was zondag. Wat nu? Uit arren moede belde ik een sleutelsmid en legde het probleem voor. Geen probleem: om 7 uur zou er voor 160 euro een nieuw voordeurslot in gezet worden. En zo gebeurde. De achterdeuren kwamen later wel; die kon ik wel barricaderen. Inmiddels begon de paranoia toch echt toe te slaan. Er zat dan wel een nieuw slot op de voordeur, maar: wat als ...? Uiteindelijk heb ik de kompjoeter en andere waardevolle zaken naar boven gebracht en ben onrustig gaan slapen. Midden in de nacht begon m'n oorlogswond aan mijn schouder op te spelen en strekte ik me uit. En jawel, wat lag er ergens verder op in mijn bed: sleutels, wat kleingeld en een aansteker. Ik had m'n bed die middag wel geinspecteerd, maar slordig gekeken. Ik heb het al eerder gehad over de voordelen van slordig gehad, maar dit kan toch nauwelijks een voordeel genoemd worden. Of toch? Ja dus. M'n voordeurslot was al enige maanden aan vervanging toe, maar ik kwam er maar niet aan toe om dit klusje te regelen. Geregeld dus. Ter viering van dit alles uiteraard een mooi liedje.