The man who refused to give an autograph

In een concert moet je 'hangen', zoals H altijd zegt. Je bent even weg uit de werkelijkheid. Net zoiets als een gedenkwaardige avond op stap of uit 'n goede film komen. Terug op aarde zit je nog voor langere of korte tijd in een prettige schemerzone. Kan soms een paar dagen duren.
Bij een voor mij gebruikelijk concert met bij voorkeur veel guitarillos-lawaai, 'hang' ik er zo in. Lawaai werkt mentaal louterend op mijn kleine hersentjes.
Als er iemand met een akoestisch gitaar optreedt of zingend achter een piano zit, wordt dat moeilijker. Meestal moet je dan zitten en dan komt m'n latente ADHD weer opzetten. Allerlei belangrijke en onbelangrijke zaken beginnen door het hoofd te spelen: moet ik al plassen en hoe pak ik dat aan, hoe loop ik de zaal uit, mag ik de zaal wel uit? Hebben we nog wel drank genoeg het komende half uur en hoe gaan we dat halen als het op is? Bovendien word je tijdens zo'n concert ook geacht je mond te houden of te fluisteren tegen elkaar en dat is ook weer vermoeiend omdat ik half doof ben. Een beetje rondloeren wie er wel en niet zijn kan ook niet, want de zaal is donker. Kortom als de muziek niet heel erg spannend is, haak ik vaak snel af.
Ik heb maar een paar keer meegemaakt dat ik na een akoestisch optreden in de bekende twilight zone terecht kwam. Een van die keren was in de sympathieke moffenstad Münster (juist ja, van het bekende verdrag). Mijn grote held Howe Gelb van Giant Sand trad solo op en 'ik hing er in' die avond. 200 Kilometer moesten we na het optreden nog terug rijden; geen enkel probleem: ik zat in de schemerzone en dan maakt het allemaal niets meer uit.
Een paar jaar later was Howe het voorprogramma van een ander bietorkest en trad solo een half uurtje op. Ik kwam niet in de schemerzone terecht en het desbetreffende bietorkest vond ik ook niet bijzonder. Bovendien moesten we weer zitten! Na het optreden stond Howe op een meter of 10 van ons handtekeningen uit te delen. Ik ben geen handtekeningenjager, maar had net een zeedeetje van onze held gekocht en dacht "waarom ook niet". Ik liep naar Howe en vroeg om een handtekening op mijn zeedee. Hij keek me enigszins neerbuigend aan en voegde me toe: "I don't give autographs to people who smoke". Daar stond ik dan. Ik liep terug naar onze tafel en vertelde verbaasd wat er gebeurd was, maakte m'n sigaret uit, liep terug en kreeg alsnog onder een misprijzende blik van Howe m'n handtekening. Daar was ik dan ruim 50 jaar voor geworden. Vrijdag is onze held voor het eerst in de grote wereldstad E en speelt dan in het plaatselijke bietpaleis. Solo. Ik ben benieuwd of we moeten zitten en of ik in de twilight zone kom. Waarschijnlijk wel en een handtekening heb ik al.