Een paar weken geleden was het weer zo ver: last van een opkomende elektronicabehoefte. Ik heb daar altijd wel last van, maar meestal sluimert het, wordt de behoefte niet ingelost en kan ik rustig verder gaan met mijn droeve bestaan. Als de elektronicabehoefte van de latente fase naar de oppervlakte-fase verschuift weet ik eigenlijk al genoeg: er zal hoe dan ook een elektronica-aanschaf plaats gaan vinden, of ik het nu nodig heb of niet. Als de elektronicabehoefte definitief de latente fase heeft verlaten en dwangmatig wordt, dan begint het volgende proces: wat moet ik nu weer aan gaan schaffen? Audio was goed verzorgd, of toch misschien nieuwe boxen, verrekijk nog in orde, telefoon kon ik ook nog mee over straat, kompjoeter werkte ook nog naar behoeven. Of toch niet? Was het niet zo dat ik af en toe 'het wieletje' wat langer zag draaien? Werd de kompjoeter iets trager? De aanleiding was dus gevonden, want zodra je dit soort zaken gaat vermoeden en de elektronicabehoefte is aan de oppervlakte, moet de behoefte worden bevredigd. Geen redden aan. Nieuwe kompjoeter dus. Eigenlijk niet noodzakeleijk, maar dat doet er niet toe op zo'n moment: de aanschaf van iets gaat boven het verstand. Dus: op jacht!
Ten tijde van mijn elektronicabehoefte doemde ook de datum van 12 september op: Eppel zou weer wat nieuwe producten op de markt brengen. Het was dus verstandig om 12 september af te wachten en te kijken of de nieuwe lijn kompjoeters werd gelanceerd. En weer ging het dwangmatige boven de ratio: gisteren, 12 september kocht ik een kompjoeter met als risico dat op die zelfde dag de nieuwe uit zou komen. Op weg naar de koop verklaarde ik mezelf voor gek, maar het was allemaal niet tegen te houden. Koop gesloten en met angst en beven 's avonds afgewacht of die nieuwe gepresenteerd zou worden. Gelukkig niet dus, ik ben nog een tijdje up-toe-deet. Misschien maar een half jaar, maar toch. Het dwangmatig aankopen van een eigenlijk onnodig object, werd niet meteen bestraft; ik kan nog even gelukkig zijn. Na zo'n aankoop heb ik altijd een lichte vorm van schaamte. Gelukkig ben ik niet de enige. In het op-een-na-beste-boek dat ik deze vakantie gelezen heb, wordt bovenstaande dwaling van de menselijke geest, naast talloze andere zaken over design en archetypes, mode, kunst en overdaad, beschreven en gelukkig niet helemaal verklaard.
Lezen dus: Deyan Sudjic, the Language of Things.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten