Tragiek der gelatenheid

Net voor de vakantie was er weer eens een keer een zogenaamde hoorsessie op de inrichting. Iemand van het College van Bestuur en een PR-juffrouw dalen dan af naar het volk, vertellen wat en vervolgens mag iedereen reageren of niet reageren. Daarnaast willen ze ook nog graag horen wat er allemaal nog aan frustraties en verbeterpunten zijn. Deze zogenaamde open manier van communiceren moet veroorzaken dat iedereen zich 'gehoord voelt'. Normaliter heb ik wel zin on een potje verbaal te bakkeleien, maar ik was wel zo'n beetje door mijn munitie heen dat jaar. Bovendien, en dat weet iedereen, hebben deze sessies nauwelijks nut en veranderen zelden iets. Er zaten die morgen ongeveer 25 van de 60 personeelsleden en deze keer was onder meer het thema 'de nieuwe naam van de inrichting en de presentatie van het nieuwe logo'.
Even voor degenen die het voorspel niet kennen. 2 Scholen zouden gaan fuseren; mevrouw Van Verstandsverbijsteringsveldt heeft toch nog een keer een aanval van luciditeit gehad en dit fusieplan afgekeurd: schaalvergroting is niet meer aan de orde. Iedereen wist dit al 20 jaar geleden, maar een gemiddeld schaap kan maar 23 andere schapen herkennen en Van Verstandsverbijsteringsveldt heeft maar een goede inval per 2 kabinetsperiodes. Als voorschot op de eventuele fusie hadden de bestuurders al een po-si-tio-ne-rings-ex-pert en wat PR-troepen op rijkskosten gerekruteerd. Fusie ging dus niet door, maar deze troepen moesten natuurlijk wel aan de gang gehouden worden. Dus nieuwe naam en nieuw logo; geen geleuter. Na een slappe Powerpoint-presentatie, kwamen uiteindelijk de naam en het logo in de openbaarheid. Het is een maand of 3 geleden, maar ik heb er nu nog het zuur van. Summa, was de naam! en een slap, karakterloos logo dat ik weiger te tonen. De naam werd met wat prietpraat onderbouwd. Summa ... voor mij klinkt het net als lupus, gele koorts of een vage tropische ziekte. Wat moesten de kids en ouders in de Kempen met deze naam? Enfin, de po-si-tio-ne-rings-ex-pert en de PR-troepen 'gaan Summa in de markt zetten'. En wel voor 1 januari. Met een zeer wankele motivatie werd 2 maanden later de negen ton (900.000) overheidsgeld gelegitimeerd voor deze overbodige wanprestatie. Daarnaast is het nog extra wrang dat tijdens het 'in de markt zetten' er tegelijkertijd 150 werknemers mogen vertrekken.
Iedereen bleef rustig tijdens deze sessie; geen opstand, geen spontane vomeerpartijen, geen huilbuien, niemand hysterisch afgevoerd, niemand blij, niemand boos. Iedereen hoorde gelaten het verhaal aan. Niemand bewoog. Gelatenheid is het slechtste dat je als organisatie kan overkomen.
Een kwartier later stond ik buiten een sigaret te roken. De PR-juffrouw en het lid van het CvB liepen naar buiten. Ik knikte, zij knikten terug. Voor mij was de grote vraag; hoe hebben zij dit nu allemaal ervaren? Als een doorslaand succes of waren ze misschien ook een beetje wakker geworden door deze tragiek der gelatenheid.