Onderwijs is oorlog

In mijn moedig voorwaarts tijd heb ik een keer wat geschreven over de 'vierkante meterploeg'. Dit was een ploegje mensen, dat met allerlei meetapparatuur door de school liep en het aantal vierkante meters in kaart probeerde te brengen. Weer een nutteloze actie waar wat spretsjietfanatici zich mee bezig hielden, dacht ik toen. De laatste maanden en vooral gisteren werd duidelijk dat dit allemaal geen flauwekul is.
Volgens de normen heeft een student recht op 6 vierkante meter. Je telt het aantal studenten en vermenigvuldigt dat met 6 en de uitkomst is het aantal vierkante meters waar je als school recht op hebt. In de technniek mag je 6 met 1,5 (dacht ik) vermenigvuldigen omdat een techniekleerling meer ruimte nodig heeft (practica).
Een ROC krijgt van het ministerie een grote zak geld en mag zelf uitzoeken of een lid van het CvB bijvoorbeeld meer of minder dan de Balekenende-norm verdient en of hij of zij wel of geen lease-auto van de zaak krijgt. Een ROC wordt tegenwoordig geleid door managers en dan weten we genoeg. Het gaat niet om onderwijs, maar om geld en vierkante meters. Een ROC functioneert niet als collectief, maar creëert een aantal afdelingen en min of meer financieel-autonome scholen en die moeten dan weer financiele verantwoording afleggen. In een van die scholen (gebouw) werk ik. Dit is een gebouw uit de jaren '30; men keek niet op een of 2 vierkante meters. 15 Jaar geleden zijn we dit gebouw in gedreven en de vierkante-meterploeg meet met de 2011-normen. Ook een eenvoudige van geest kan begrijpen het letterlijk 'meten met 2 maten is'. Een gemiddelde manager kent deze zegswijze niet en dat maakt het voor hem of haar wat makkelijker. Te veel vierkante meters, betekent extra betalen, want in je begroting wordt uitgegaan van de moderne kentallen. Je betaalt dus in feite voor vierkante meters waar je nooit om gevraagd hebt. Niets mee te maken: je bent neo-liberaal of niet, want dit is ook een soort privatiseren en daarna meedogenloos afrekenen. Daar zit je dan, met al je vierkante meters die dus wel betaald moeten worden. Het geld wat je daaraan als school kwijt bent, kan niet aan andere zaken besteed worden zoals bijvoorbeeld ... onderwijs. Voor mij is het langzaam maar zeker duidelijk waarom ik eigenlijk constant in conflict ben met de midden en hogere regionen in mijn onderwijsinstelling: de lagere managers worden vaak door de hogere mangers gedwongen te denken in vierkante meters en andere non-onderwijsflauwekul- als ze niet uitvoeren wat het hoogste echolon in het strategisch krijgsplan heeft bedacht, krijgen ze een nekschot of worden ze geparkeerd als 'manager kasten'-, en ik denk nog steeds -heel ouderwets- vanuit het onderwijs. Daar meot ik dus een keer mee ophouden! Zo zitten we in een constante guirilla, bijna analoog aan Vietnam: grote onderdrukker probeert met napalm en veel vertoon van geweld de vijand te onderdrukken en de vijand (zij die zich met onderwijs bezig houden), verdedigen angstig hun bamboehutten en gedachtegoed.