Hochdeutsch

Duits is nooit mijn sterkste taal geweest. Ik had het na een jaar op de middelbare school wel gehad. We zaten nog met de naweeën van de  oorlog, alhoewel we er nooit iets mee van doen hadden gehad; er werd nog gesproken over moffen en bovendien heette die leraar Duits ook nog Kampman!  Die naamvallen en dat opdreunen van die rijtjes stonden mij tegen, bovendien wist ik toen al dat het in 1974 nog een keer fout zou gaan tussen de Duitsers en ons. Dieper zou een mens in die tijd niet kunnen zinken: in 1974 slagen voor de middelbare school met Duits in het pakket. Goed, moffen zijn inmiddels sympathieke moffen geworden en ik vind het momenteel daar beter toeven dan in Absurdistan aan de Noordzee.
In het nog steeds verre en verwarde Hongarije moet je ook af en toe je toevlucht nemen tot de Duitse taal. Tot nu toe heeft dit hilarische, maar ook ontroerende momenten opgeleverd. De eerste keer was op het kantoor van de van de elektra-boer. Ik moest de Hongaarse juffrouw van E-on of iets dergelijks zo ver krijgen dat de betalingen voortaan automatisch afgeschreven zouden worden. Ik kwam met met mijn Nederlandse campingDuits niet ver. De dame moest onder meer de meterstanden hebben; die had ik, maar ze vertrouwde het niet. Ik vroeg in het Duits of ik dan misschien de meter uit het huis moest slopen en zellef mede moest nemen. Verwarring! Ik legde haar het nogmaals uit en ze leek gevoelig voor deze oplossing, maar na enkele seconden begon bij haar ook het absurde van dit voorstel door te dringen. Uiteindelijk kwam het na 12 stempels en 13 handtekeningen toch nog goed. De tweede keer was afgelopen zomer. We zaten weer eens bij het verkeerde concert en bij de uitgang vroeg ik in gebrekkig Hongaars waar het desbetreffende bietorkest dan wel speelde. Een Hongaarse dame schreeuwde tegen mij dat ik haar in Hochdeutsch te woord moest staan. Ik was even verward; Hochdeutsch ... wat was dat ook al weer? Was dat het het officiële Duits of was dat het Duits dat door de zogenaamde Bergmoffen wordt gesproken? Er bestaat namelijk ook Niederdeutsch, wist ik. Ik besloot in Nederlands campingDuits terug te schreeuwen. Dat bleek effectief. Ik kreeg na wat gedoe een antwoord waar ik verder mee kon. De laatste confrontatie was er een van het ontroerende soort. We stonden bij de Tesco in Siklos bij de kassa onze aankopen in te pakken. Ineens zei het meisje in onberispelijk Duits: 5.780 Forint, maar dan dus in woorden en geluid. We waren alle 3 verrast en het meisje was ook weer verrast dat wij zo verrast waren. Bovendien had ze ook wat overwonnen; hoogstwaarschijnlijk cursus Duits gevolgd en eindelijk in de praktijk gebracht. Ze kreeg er zowaar een rode kleur van en ik was zelf eigenlijk ook wel ontroerd. Ik bedankte haar in mijn Nederlandse campingDuits uitbundig en wenste haar nog een mooie dag toe. Ze lachte verlegen, nog steeds met rode wangen.
Als toegift: Doors met Touch me uit het jaar dat ik Duits liet vallen.