Winterstop

Tot begin januari winterstop.

Helaas ... nog een keer

Afgelopen zaterdag zat ik naar Jet te kijken op de verrekijk toen zij het E-woord onverwacht uitsprak. Ik heb zondag gedeeltelijk beschreven wat dat allemaal veroorzaakte. Maandag, toen al de Amarantis-ellende echt duidelijk werd, begonnen langzaam andere beelden uit die bewuste uitzending in mijn kleine hersentjes actief te worden. Terwijl ik zat te happen naar lucht nadat Jet het E-woord had uitgesproken, verscheen achter Jet een foto van ... juist ja: Toos van Verstandsverbijsteringsveldt. Denk je dat het schaap der schapen eindelijk weg is, verschijnt ze toch weer. En ook nog onverwacht. Niet goed voor mijn geestelijke volksgezondheid. Ik heb net op m'n moedigvoorwaarts-blog opgezocht hoe vaak ik over Toos heb geschreven, geklaagd, gezeurd, gejankt en weet-ik-wat-allemaal-niet-meer. Ruim 40 maal in 2 jaar. 40 Maal te veel, want als alles goed loopt, schrijf ik er niet over. M'n verdervoorwaarts-blog heb ik maar niet onderzocht. Wie is nu eigenlijk de hoofdschuldige van al die ellende in Amsterdam. Niet de bestuurders, want dat zijn mensen die het normaal vinden om de zaak te tillen en zich te wentelen in onterechte rijkdom. Niet de accountants die hun werk maar half deden voor te veel geld want dat is hun natuurlijke manier van doen, niet de inspectie die sowieso tot niets in staat is en aangestuurd wordt door overbetaalde ambtenaren van het ministerie, niet de raad van toezicht die het gemakkelijk vindt om op comfortabele wijze nog wat grijpstuivers mee te graaien. Nee ... er is er maar 1 verantwoordelijk voor al deze shit en dat is Toos zellef. Dit christen-meisje is 5 of 6 jaar verantwoordelijk geweest voor het MBO, eerst als staatssecretaris, daarna als minister. Gelukkig voor Toos is ze zo naïef dat ze het allemaal (nog) niet in de gaten heeft. Voor het eerst sinds tijden hoop ik weer op een parlementaire enquête waar dit gepruts bloot wordt gelegd en Toos met terugwerkende kracht tot grootste idioot aller tijden uit onderwijsland verklaard zal worden. En nu houd ik er over op ... denk ik.

Excellence

Na 2 weken elke avond actie, was het zaterdag dan zo ver: even niets. Even geen verplichtingen, gewoon thuis, ook wel eens lekker. Ik had me geïnstalleerd in de achterkamer. Vanuit de kompjoeter kreeg ik Ajax-PSV illegaal binnengestriemd (zonder commentaar, want deze keer via een vage Argentijnse zender), via de aaiPet kon ik naar Nederland 2 kijken en luisteren naar de nieuwe minister Jet B en staatssecretaris van onderwijs (een of andere VVD-clown die in De Haag wethouder was geweest) die door Twan H ondervraagd werden over hun plannen de komende jaren. Midden in het intervjoe kwam S, de Indiase kamerbewoner, even een praatje maken. Ik wees hem op Jet B en haar vazal en vroeg hem of ze in India ook een traditie van idioten hadden als het ging om ministers van Onderwijs. Dat was inderdaad het geval. Fijn, dat we hier niet alleen in staan. Inmiddels had ik 3 informatiebronnen  te verwerken. Ajax-PSV, Jet B en haar clown en S die begon af te geven op New Dehli, de regeringszetel in India alwaar het volgens hem ook niet pluis was (corruptie, nepotisme en een regime van talentlozen en dieven). Ik kon alles nog redelijk scheiden, totdat Jet ineens het woord 'excellence' zei. Ik maande S tot stilte. Excellence, dat had ik de afgelopen maanden vaker gehoord. Niet alleen hoorde ik het wel eens op de inrichting in een of ander  visieverhaal (hoogstwaarschijnlijk nog een nawee van de po-si-tio-ne-rings-ex-pert), maar het was ook tijdens de afgelopen cursus onderwerp van gesprek geweest. Ik zal het proberen uit te leggen:
wat 'is' beantwoordt aan 'wat behoort te zijn'; het plan is gehaald = perfect. Hoger dan het doel is niet perfect. Het plan is het doel. Dit alles schaart men onder de noemer: perfectie. Excellence daarentegen is 'het maximaal haalbare binnen de context'. Het plan is de leidraad. 
Nog een keer doorlezen graag en daarna nog een keer. Begrijpen we het een beetje? Nee? Maakt niet uit, want over 2 jaar is dit allang weer achterhaald door iets anders.
Van mij mag het allemaal, en misschien hebben sommige mensen er iets aan, maar ik begrijp dus nog steeds niet hoe de cursusmafia het keer op keer klaar krijgt om 1 woord gedurende 2 jaar als leidraad te gebruiken en daarna moeiteloos over te stappen naar wat anders. 'Ondernemendheid' was het woord van 3 jaar geleden. We hebben er best wat mee gedaan, zij er nog mee bezig en anders onze studenten wel, maar kan het ook een keer rustig blijven?
Jet was dus ook op cursus geweest en daarnaast 'kan Jet hier best wat mee', met het woord 'excellence' dan, want bestuurskunde gestudeerd. Na de treurnis van Truus van Verstandsverbijsteringsveldt, zijn we nu dus in handen gevallen van een bestuurskundige die het woord excellence (inmiddels een cliché dus) straffeloos op de verrekijk uitbraakt. De avond was wel weer zo'n beetje verpest. Ik ben voor het eerst sinds tijden voor 11 uur m'n bed ingegaan, nog wat gehuild en vanmorgen met een bonkende koppijn wakker geworden, terwijl het woord excellence maar door mijn hoofd blijft tollen. Bedankt Jet!
Als bonus een mooi liedje met een gewelddadig fillumpje eronder, maar daar kan ik ook niets aan doen (aan dat geweld dan).

NL, AD 2012

Gisteren na de les. Sta nog wat na te praten met enkele leerlingen uit het 4de jaar. Een van de leerlingen staat met een fleurig pennenetuitje in zijn handen en zegt plotseling: 'eh mister, dit heb ik net gevonden ... zal wel van een van de meiden zijn ... anders hebben we een homo in de klas en dat is volgens mij niet het geval ... wilde gij dat teruggeven?'

Eppel

Mijn relatie met de firma Eppel heb ik al eerder belicht. Het leek allemaal goed te zijn gekomen, maar uiteindelijk ben ik nu op een voorlopig dieptepunt aangeland. Hoe zit dit? Enige tijd geleden, toen ik nog comfortabel in mijn comfort-zone zat en dus onbeperkt geïrriteerd kon raken en die irritatie meteen kon vertalen in daden om de irritatie ongedaan te maken, raakte ik mentaal van slag door het icoontje van de Eppel-kiosk op mijn aaiFoon. Met geen mogelijkheid van mijn telefoon te verwijderen. Triviale irritaties, dat wel, maar het blijven zaken die voor onnodige negatieve prikkels blijven zorgen. Uiteindelijk een pseudo- oplossing gevonden door via omwegen de kiosk in een aparte map op te bergen met andere Eppel-troep. Deze map mocht je weer niet Eppel-troep noemen, maar werd automatisch door de Eppel-dictators om een onverklaarbare reden 'magic' genoemd. Ik heb me even afgevraagd waarom 'magic', maar er voor de rest niet meer over nagedacht. Vrij snel daarna begon mijn aaiFoon ziek te worden. App-updates konden niet meer geladen worden, het ding werd traag, helderheid werd soms onverklaarbaar lager en 2 dagen geleden werd het ding totaal onbestuurbaar en traag. Wederom terug in de comfort-zone dus. Het was oorlog tussen mij en mijn telefoon ofwel de firma Eppel. Na veel analyzer-vragen (wat heb ik de laatste tijd allemaal uitgevreten met dat ding), kwam ik op de verstopte kiosk-icoon terecht. Dat was een illegale daad tegen het Eppel-regime. Het zou toch niet zo zijn dat Eppel afvalligen op deze manier zou straffen. Ik ontmantelde de magic-map en gaf de kiosk-app z'n vrijheid terug. Die map heet dus niet voor niets 'magic'.  En inderdaad: probleem opgelost. Alles doet het weer zoals alles het moet doen. De Eppel-kerk accepteert geen afvalligen, men moet op het rechte pad blijven. En dan heb ik het nog niet over de antipathie van deze sekte ten opzichte van een onschuldig iets als Flash. Voor straf een mooi liedje met als titel uiteraard 'I believe'.

Succes

Als uitvloeisel van de gevolgde training moeten de cursusleden -en ik dus ook- elkaar elke dag 5 successen sturen. De achterliggende reden is hoogstwaarschijnlijk dat je op die manier wat langer in je hoofd bezig bent met de cursusinhoud (beklijven) en het geleerde beter in de praktijk kunt brengen. Maar .... waar houdt routine op en begint succes. Ik kan wel opschrijven dat ik vanmorgen een kop thee heb bereid zonder dat er problemen zijn ontstaan en dat ik inmiddels weer vriendjes met m'n aaiFoon (daarover morgen meer) ben, maar daar ga ik de oorlog niet mee winnen. Moet ik dan wel de 5 (soms triviale) dagelijkse successen blijven melden (nog anderhalve week) om het proces niet te verstoren en is het nadenken over succes, misschien ook een succes of hoe zit het nu eigenlijk? Als je maar elke dag successen meldt aan de buitenwereld is het na verloop van tijd ook geen succes meer (het melden dan). Vandaag ga ik melden dat ik niets te melden heb. Geen successen, geen tegenslagen; gewoon routine. En af toe moet je blij zijn dat een dag routinematig verloopt. Succes dus. Bovendien heb je dit soort dagen nodig om eventuele succesdagen aan af te meten. Altijd succes is niet mogelijk zonder teleurstellingen.
Is het een succes dat ik gisteren nog even 3 uur muziek heb zitten draaien of is dat routine geweest om mijn muziekhonger te stillen? En dat vraag ik me dus allemaal af op een grijze, saaie non-dag waarop ik niet eens zin had om met wie-dan-maar-ook een potje te gaan rellen.

Plus instruments

Het positieve van oud zijn, is dat er nog wel een crisis bij kan. Om de 10 jaar is het wel raak. De diepste was wel rond het begin van de tachtiger jaren. Donkergrijs en, zoals de punkertjes rondschreeuwden: er was geen toekomst meer: no fjoetoer. Het einde van de wereld was nabij. Engeland lag op z'n reet en in Absurdistan aan de Noordzee liepen we daar een beetje modieus achteraan. Na de punk, kwam de new wave en daar ergens tussen in, waren waren wat bietorkesten uit de wereldstad E mee bezig (zin loopt niet goed, maar ik zit in een hectische situatie, dus kan geen verbeteringen aanbrengen). Een van de iconen speelt komende woensdag op het plaatselijke hippieplein in café W. Wimke zellef draait daarvoor en daarna moderne en ouderwetse bietmuziek. Komt het horen en zien.

Tijd voor muziek

Juist ja, bijna weekeinde en dus eindelijk tijd voor muziek. Al een paar dagen met dit deuntje in mijn hoofd, maar nog steeds geen tijd gehad om het daadwerkelijk te draaien. Eindelijk, vrijdagmiddag om een uur of 2 tijdens een projectuur, even naar joetjoeb, liedje gevonden, afgespeeld en de mennekes gingen gewoon door met de berekeningen aan hun schaarhoogwerker. Niets aan de hand, werktuigbouwkunde en muziek. Mooie momenten en geluiden door Barry Adamson (ex Magazine en ex Bad Seed van Nick Cave). Crooner maar dan modern of zoiets. Luister of luister niet.

Berichten van het front (4)

Vandaag dus weer naar de inrichting om het geleerde in de praktijk te brengen. Ging allemaal goed; ik ben niet beschadigd. Iedereen vond dat ik er verlicht uit zag. Ik ben ook trots op mezelf. De doelstellingen zij gehaald: ik heb wat geleerd en ben vrijwel zonder conflict de deur uit gegaan. Niet geruisloos, maar misschien een volgende keer. Hieronder een fillumpje met de hoofdzaak. Ik begrijp het zelf wel, maar of dat voor anderen geldt, lijkt mij onwaarschijnlijk. Daarnaast moet ik melden dat onderstaand fillumpje niet te zien is op een aaiPet (althans niet bij mij), maar wel op een aaiFoon en aaiMek (althans wel bij mij). Vreemde zaken.

Nu nog snel even mijn 5 successen van de dag naar mijn medecursisten melen (= huiswerk) en de vaatwasser uitruimen.

1. ik heb de cursus niet belachelijk gemaakt en ben dus uit m'n comfort-zone gebleven (oorlog maken)

2. ik heb het test-modificatie-verhaal aan de 4e jaars uitgelegd en zij zijn weer een stapje dichterbij hun diploma

3. ik heb 2 mensen van de administratie op weg geholpen 

4. nog een empathisch gesprek met een probleemleerling gevoerd (oplossingsgericht)

5. ik heb 25 kompjoeterplekken weten te regelen voor leerlingen omdat de andere gebruikelijke kompjoeters bezet waren en ben niet geïrriteerd geraakt.

En nu de vaatwasser uitruimen (misschien nog een succes). 

Berichten van het front (3)

Thuis van het front. Ja, en nu moet alles nog 'landen' zoals dat heet. Vandaag was niet de dag die ik verwacht had. Er werd namelijk nauwelijks doorgegaan op dag 2, waarin dus duidelijk werd dat ik mij defensief opstel vanwege mijn onzekerheid en me van  daar uit weer veelal terugtrek in de comfort-zone die voor mij dan weer betekent dat ik altijd op oorlogspad ben, als dat allemaal nog te begrijpen valt. Ieder cursuslid kwam na de bewuste oefening uit op bijvoorbeeld: nietsnut, loser of andere gelijksoortige kwalificaties. Gelukkig kon iedereen er goed mee omgaan en zijn de verwachte huilbuien uitgebleven. Al met al moet gesteld worden dat we een evenwichtige groep hadden en zoals gezegd een goede trainer. Wel en hoop overbodige oefeningen gedaan en ook nog een zeer ouderwetse over archetypen. Maar goed, al met al heb ik m'n doel bereikt. Ik ben de hele cursus gebleven, heb geen echte conflicten gehad en ook nog een paar nuttige gedachten in mijn hoofd laten ontstaan. Morgen een uitgebreide evaluatie, want nu even het hoofd leegmaken met enig voetbal en bier.

Berichten van het front (2a)

Ja, beste lezers, dat was wel weer even een fikse mentale dreun vanmiddag. Heel m'n imago naar de flikker en er viel eigenlijk niet aan te ontkomen. Dus de voorlopige conclusie is dat er sprake is van een training die verder gaat dan het normale gebeuzel van de cursusmafia. Alleen hoe nu verder? Gaat ... en wil Wimke verder nog iets met de uitkomsten. Daar gaat het dan morgen weer over. Waarschijnlijk blijft alles bij het oude, want een 'comfort-zone' heet niet voor niets een comfort-zone en vanuit die comfort-zone moet ik toch verder oorlog maken anders gaat het mis met de werktuigbouwkunde in en om de grote wereldstad E. Dat kan ik goed en het is nodig. Maar goed, God heeft het allemaal zo gewild en we weten nooit wat God allemaal nog meer voor plannen heeft voor Wimke op het geheime landgoed. Morgen gaan we 'werken' met de uitkomsten  van vandaag. De 3de dag schijnt ook de huildag te zijn. Wie weet gooi ik er ook nog een teiltje of 3 uit. Enniewee tot morgen, want nu nog wat drank om het cursusleed te verzachten.

Berichten van het front (2)

Even een snelle post, want zo dadelijk eten en daarna meer. Lichte hoofdpijn, het is nu kwart voor acht en de 2de dag zit er op. Gisteravond nog redelijk doorgezakt en vanmorgen toch in redelijke vorm aan de gang. Het ochtenddeel stelde weinig voor en had zo door de Warmeherfstgroetdames (zie Moedig Voorwaarts ergens februari 2012 of zoiets) gegeven kunnen worden. Aad, de cursusleider, is wel een stuk beter dan voornoemde dames, maar het verband was ver te zoeken of het was er niet en dat hoor ik morgen nog. In het middaggedeelte had het wel wat. Via een redelijk ingenieus format, kwam er een gedegen beeld van jezelf uit. Bij mij dus ook en dat betekende confrontatie met mijn eigenste ik. Ik zal het proberen samen te vatten. Ik leef in 2 werelden: werk en normaal. In mijn werk is mijn comfort-zone - het conflict zoeken als defensief  middel op mijn werk- niet OK. Het is een uitvloeisel van mijn onzekerheid. Bovendien werkt deze houding ook in de hand dat sommige mensen bang van mij zijn. Ik moet dus gaan zoeken naar andere middelen om mijn strijd tegen het ongelijk van de bedrijfsleiders te voeren. Ik moet mij op mijn werk zo gaan gedragen als in het normale leven. Ik heb een en ander nog uitgelegd - later misschien meer- maar er is in feite geen ontkomen aan: Wimke moet gaan veranderen, dat is goed voor hem en voor iedereen. Morgen gaan we daarover verder praten. Nu eten, daarna nog een biertje drinken en dan zien we. Het ga u goed. Wederom geen fillumpje want dat krijg ik niet gehendeld hier.

Berichten van het front (1a)

Inmiddels gegeten en enigszins tot rust gekomen. Er mag qua persoonlijke informatie niets naar buiten komen, daarom zitten we ook op een geheim landgoed met slechte wifi. Dat hebben we zo afgesproken en daar houd ik me dan maar aan. In zijn algemeenheid moet ik stellen dat we een redelijke groep hebben. Huiswerk maak ik vanavond niet meer en dat zal morgen misschien wel voor spanningen zorgen. Voorlopig ben ik trots op mezelf; ik ben hier nog en heb slechts 1 opstandige bui gehad, waar ik het proces van de groep niet mee heb verstoord en de cursusleider niet krankzinnig gemaakt. Ik ga nu nog gratis bier drinken (wel op het geheime landgoed blijven) en dan zien we morgen wel met de gedachte dat ik morgen toch definitief een einde maak in mijn bestaan aan HET ROLLENSPEL. Een fillumpje maken met een mooie toespraak vanuit het geheime landgoed doe ik morgen wel, want de kamers zijn tamelijk gehorig hier en als ik dan ook nog gehoord word terwijl ik in mijn eentje zit te schreeuwen, maakt ook weer zo'n vreemde indruk. Ik weet nu hoe het werkt hier.
Nu dus sociaal doen. Als dit alles verward overkomt, dan klopt dit. Voor Zwerver: afgezien van 'delen' en 'verrijking' weing vieze woorden gehoord.

Berichten van het front (1)

Het is nu half acht en de 1ste dag zit er qua training op, op wat huiswerkopdrachten na. Ik heb lichte hoofdpijn en ben tamelijk moe. Hele dag gezeten en bezig geweest met het Kolb-model (dacht ik) uit te werken. Er zijn 4 kommuniekaatsie-stijlen en daar kan de gehele mensheid in ondergebracht worden. Ik ben een promotor; er bestaan ook nog controllers, analyzers en supporters. Na een redelijke intriductieronde (uiteraard in de heksenkring), kregen we het model voorgeschoteld dat we al jaren voor onze leerlingen gebruiken, maar dan net iets anders en in het Engels. De cursusleider is een aardige man, die een en ander op plastische wijze wist te vertellen. Ik dacht dat ik rond 11.00 het lek boven water had (ik blijf namelijk maar rondcirkelen in de conflictsfeer en daar moet iets aan gedaan worden), maar daar zijn we nog niet aan toe. 

Later in de middag en vroege avond begon de training echter een wending te krijgen waar ik eigenlijk niet op zat te wachten: het laat-middeleeuwse mentale martelwerktuig 'het rollenspel' werd van stal gehaald. Na 3 rondjes had ik er genoeg van en omdat we eerder hadden besloten dat 'niets stom was en alles kon' besloot ik de 4de ronde aan mij voorbij te laten gaan. Na enig protest van de trainer, mocht dat. Ik moet nu snel weg, want eten. Later deze avond misschien meer.

Training revisited

Tijdens Persoonlijk Leiderschap leren deelnemers hoe ze blijvend in verbinding kunnen staan met hun eigen kracht. U ervaart hernieuwde zin, een versterkte onderlinge samenhang en creëert voor uzelf heldere, eigen intenties. U komt sneller, makkelijker en vooral plezieriger vooruit - op het werk, maar ook in uw persoonlijk leven.
 Laat dit even op u inwerken. Ja, gelukt? Bij mij nog steeds niet. De bedoeling zal ongetwijfeld goed zijn, maar toch worstel ik al weken met de betekenis van dit alles. Wil ik dit allemaal wel? Makkelijker en plezieriger vooruit komen. Moet het allemaal makkelijk en plezierig zijn? 
Wat is er aan de hand? Ik ga weer getraind worden en wel 3 -schijnbaar- loodzware dagen en nachten achter elkaar. Ik mag het terrein niet af. Maakt allemaal niet uit: het doel heiligt de middelen. Ik was vrij in mijn keuze om te gaan, alhoewel het volgen van de cursus wel werd aangemoedigd door de onderwijsinrichting. Ik heb me in april of mei aangemeld met als achtergrond 'Misschien wel goed: een paar dagen tot mezelf komen na een hectisch en zwaar jaar'. Ik had toen al twijfels en heb ze nu ook nog, te meer daar ik van tevoren de volgende vragen van een antwoord moet voorzien: 
• Wat werkt momenteel niet in uw leven? 10 concrete aspecten, zakelijk en/of privé? 
o Dingen die niet zo gaan zoals u dat graag zou willen.
o Zaken waar u harder werkt dan u eigenlijk nodig acht.
o Zaken waarvan u uit uw directe omgeving (collegae, partner) te horen krijgt waar u zichzelf
zou kunnen verbeteren.
o Zaken waarvan resultaten uitblijven ondanks uw inspanning. 
o Situaties en tegenslagen die terug blijven komen.
o Aspecten die u irriteren (bij uzelf en anderen).
o Teleurstellingen.
o Oneerlijkheid welke u ervaart.
o Contacten met collega’s of anderen.  
Hierop is 1 kernvraag gebaseerd. 
Wat werkt momenteel niet in uw leven? 
Alle bovenstaande aspecten spelen gedurende heel mijn leven in min of meerdere mate een rol. En bij wie niet? En wat er allemaal niet werkt, vind ik minder belangrijk dan wat er allemaal wel werkt. Bovendien hoort 'omgaan met problemen en ongewenste situaties bij het dagelijks bestaan'. Als je geen problemen kent, ken je ook geen geluksmomenten want dan heb je geen vergelijkingsmateriaal, dus zoals de oude Zwerver altijd allitereerde: leed loutert, maar louter leed is ook niet alles. Ik moet niet zaniken, ik heb me aangemeld, heb ook geen zin in een laffe terugtrekkende beweging, dus ik ga me 3 dagen laten trainen, zonder dat ik in opstand ga komen, want dat heb ik me dus voorgenomen als antwoord op die andere prangende vraag: 
Wat wilt u uit deze cursus halen? 
Ik wil eindelijk een training eindigen zonder in conflict te komen met de cursusleiding. Als erkend cursusontregelaar zal dat niet meevallen. Tot nu toe is dat in ruim 20 jaar en vele cursussen verder, 2 keer gelukt (om de zaak dus niet te ontregelen). Ik wil verder normaal en onopvallend overkomen en geruisloos verdwijnen na deze 3 dagen. Samengevat: uit de irritatiemodus blijven. 
Om mijzelf mentaal op dit alles voor te bereiden, zal er komende week sprake zijn van blogstilte. Volgende week maandagavond, aan het eind van de 1ste dag, zal ik de eerste berichten uit het geheime cursuskamp op het heilige internet slingeren.

Toos gaat, Jet komt

Toos van Verstandsverbijsteringsveldt, ook wel bekend staand als Meisje van Verstandsverbijsteringsveldt, ook wel bekend staand als minister van onderwijs Marja Van Bijsterveldt, ook wel bekend staand als Het Schaap, verdwijnt en Jet B komt haar vervangen. Toos heeft als Staatssecretaris en Minister veel onheil aangericht de laatste jaren. De invoering van het Competentiegericht Onderwijs is min of meer door alle bureaucratie een mislukking geworden, voor de rest zijn we ook weinig opgeschoten in het onderwijs. Ik word nog dagelijks geconfronteerd met de ellende die Toos heeft aangericht: Toos (of beter: een van haar ambtenaren, want Toos had de competentie 'analyseren en interpreteren' nooit ontwikkeld) kwam er achter dat het reken- en taalonderwijs niet deugde en dat de overstap van MBO naar HBO daardoor moeilijkheden opleverde. Toos kwam op het idee om landelijke examens aan het einde van de MBO-opleiding te veroddoneren en daarmee het probleem op te lossen.
Ik vraag wel eens aan een leerling: hoeveel is 7 x 8, gedeeld door 2. De eerste stap -7x8- levert al veel problemen op, laat staan de 2de stap. 'Moesten jullie vroeger op de lagere school de tafels niet opzeggen', vraag ik dan. 'Soms' is dan het antwoord, 'maar bij de tafel van 7 was ik ziek', 'en bij de tafel van 8 ook?', reageer ik dan. 'Maar dat is anders' is dan het antwoord.' De jongeren kunnen er ook niets aan doen. Zij zijn het slachtoffer van de misstanden in het lager onderwijs en het vervolgonderwijs. Rekenen (iets anders dan wiskunde) kunnen ze niet meer; over de Nederlandse Taal hoeven we het niet te hebben. Toos pakt het probleem dus niet in de kern aan, maar laat alle ellende maar doorsudderen en op het laatste moment komt ze met haar sullige oplossing, waar wij helemaal geen tijd voor hebben. Toos had er voor moeten zorgen dat jongetjes die ziek zijn op de dag dat de tafel van 7 wordt geleerd, dit inhalen en wel de volgende dag. Ofwel anders gesteld: zorgen dat BASISKENNIS op de BASISSCHOOL wordt aangeleerd! Daar is die opleiding namelijk voor. Gelukkig zag ik Toos van de week voor de laatste maal in al haar grootsheid. Ze verwelkomde Jet in haar bijna ex-ministerkamer met haar gebruikelijke infantiliteit: 'Kijk', zei ze, 'en dit is dus het bureau'.
Voor straf een opwekkend liedje.

Moeders

25 Jaar geleden kon een gesprek met een ouder en student als volgt plaatsvinden: vader komt met zoon binnen en gaat zitten. Ik weet dat ik de vader moet gaan vertellen dat de resultaten weliswaar redelijk zijn, maar dat er gedragstechnisch wel het een en ander aan te merken valt. Ik observeer vader en zoon en zie dat er een vader-zoonconflict speelt. Ze lijken veel op elkaar. De vader komt met een enigszins rood hoofd binnen. Ik begin mijn verhaal en midden in de uitleg over het gedrag van de zoon, ontploft de vader zo'n beetje en zegt:'godnondeju, dacht ik ut nie, altijd hetzellefde me jou. En wa nou? Hij moet nondeju met 'n end hout geslagen worre, anders lirt ie ut nooit.' Ik kijk hem onderzoekend aan of hij verder nog wat te melden heeft, terwijl de zoon ineen krimpt. ' ... en da moete gullie ok doen, of hedde gullie gin hout, anders kum ik ut wel brenguh.' Bovenstaande was wel uitzondering, maar kon voorkomen. Generaliserend kan gesteld worden dat 25 jaar geleden vader, moeder, zoon met de pet in de hand, de ogen neergeslagen aanhoorden wat 'de mister' te vertellen had en daarna braaf naar huis gingen, zonder het gezag tegen te spreken en uit te voeren wat was opgedragen. Dit was vrij snel afgelopen. Daarna maakten de vaders al snel plaats voor de -veelal assertieve- moeders. Zij waren zeer bedreven in het neerleggen van de schuld bij iedereen behalve bij hun goedbedoelde maar vaak totaal mislukte opvoeding. Vaak ellenlange gesprekken, waarin de moeder wel even uitlegde hoe wij een en ander moesten aanpakken. Hier heb ik veel van geleerd.
Momenteel is de situatie weer langzaam ten goede aan het keren, alhoewel ik nauwelijks nog een vader spreek. De moeders hebben definitief het heft in handen genomen. Afgelopen 2 maanden heb ik 6 probleemgesprekken gehad, waarvan 1 met een vader. De huidige moeder is in die zin veranderd dat ze 'mee begint te denken, oog heeft voor het probleem en niet constant het probleem naar anderen schuift, maar ook bij zichzelf en de zoon te rade gaat en wil meewerken om het probleem op te lossen'. Niet met een stuk hout, zoals 30 jaar geleden, maar door een 'goed en langdurig' gesprek met de jongeling in kwestie. Waar een jaar of 10-15 geleden de moeder een mogelijke vijand was, kun je haar tegenwoordig op de goede manier gebruiken (samenwerken!) om dingen voor elkaar te krijgen, die anders maanden zouden duren. Want waar hebben veel opstandige jongeren van 16-20 jaar een grondige hekel aan? Juist ja; aan een lang gesprek met hun ouders over het wel en wee op de onderwijsinrichting. Volkomen normaal, heeft vrijwel iedereen wel last van gehad. Dus langzaam is de volgende strategie in sommige gevallen zeer effectief: 'als jij je schoolcarrière niet op die-en-die manier gaat inrichten, dan moet ik helaas je moeder bellen.' Vaak kijken studenten mij dan verschrikt aan. 'Nee! Niet weer een goed gesprek!' Gelukkig zijn moeders steeds meer bedreven geraakt in dit soort gesprekstherapie en weet een hedendaagse jongere dat dit veel tijd opslorpt die ze bijvoorbeeld zouden kunnen besteden aan het bezoeken van Feesboek om te onderzoeken of hij of zij nog bestaat (Ik Feesboek, dus ik besta). De keus is dan vrij makkelijk: de hedendaagse jongere besluit vrij snel, met wat tegenzin, om te doen wat van hem verwacht wordt om zo het gesprek met zijn moeder te vermijden. WIN-WIN-WIN dus: ik hoef niet verder in actie te komen, leerling doet wat hij moet doen, moeder hoeft ook niets te doen. Fijn dat er moeders zijn!

Zwarte massa

Het wordt winter en dan verandert de massa in zwart. Ruim 2.000 jongeren aanvaarden elke dag de tocht naar de onderwijsinrichting in de grote wereldstad E, allen hetzelfde gekleed: sportschoenen, spijkerbroek en zwarte jas. Spijkerbroeken lijken allemaal hetzelfde, sportschoenen verschillen misschien ietwat, maar wat opvalt is dat iedereen een zwart jasje heeft en wat daarnaast opvalt is dat niemand hetzelfde zwarte jasje aanheeft. De jasjes zijn echter vrijwel identiek. Waarom?  In de naaiateliers in zuidoost Azië moet de verbazing wel erg groot zijn: die rare Nederlanders moeten alles in zwart hebben. Ik vermoed dat het in België en Duitsland niet anders zal zijn. Er moet in Europa een onnoemlijk grote collectie zijn aan zwarte winterjasjes. Een zwart leger trekt  dus elke dag vanuit de provincie naar de grote stad en dat zwarte leger staat dan weer in de pauze gezamenlijk een sigaretje te roken. En dat zwarte leger gaat 's avonds weer terug naar huis. Ik vermoed dat het op het treinstation een totale zwarte massa zal zijn. Als Rutte en zijn vriendjes gaan bepalen dat we vanaf 1 januari in een uniform moeten gaan lopen: sportschoenen, spijkerbroek, zwarte jas, zal het land op z'n kop staan. Laat het volk vrij en men gaat geüniformeerd de straat over en conformeert zich aan de massa. Als je dan aan de enkeling die geen zwart jasje aan heeft, maar bijvoorbeeld een donkerblauw jasje, vraagt waarom hij geen zwart jasje aanheeft, dan is men bijna in staat om ook een zwart jasje te kopen. De mens zit toch vreemd in elkaar: aan de ene kant willen veel mensen uniek zijn en wil men zich onderscheiden van de massa, aan de andere kant doet men niets om zich te onderscheiden. Zo ook de boeren, burgers en buitenlui die elke zaterdag de grote wereldstad E komen vervuilen: in de zomer de driekwart broek met daaronder de witte benen, in de winter eenieder keurig in het zwart. Nog 5-6 maanden wachten, dan marcheren de driekwart broeken, witte benen en sandalen de stad weer binnen. Over 11 maanden afgelost door de zwarte massa. En zo verder.

Zonderlinge zaterdag en zondag

Zonder alles bloot te leggen, kan ik wel stellen dat afgelopen weekeinde een abnormaal weekeinde was. E en B zijn definitief naar hun nieuwe appartement verhuisd en daar is student S uit India voor in de plaats gekomen. Lijkt een geschikte gast. In feite zit ik nu voor het eerst in 30 jaar familieloos in m'n huis. Bovenstaande betekent een rigoureuze omschakeling in mijn leven. Dit was allemaal verwacht; die andere dramatische gebeurtenis van dit weekeinde, waarover niet ga uitweiden (je kunt niet alles op het heilige internet rossen; er zijn grenzen), hangt echter als een grijze sluier over de laatste dagen. Uiteindelijk ben ik toch nog in de situatie terecht gekomen die ik had bedacht voor zondagnamiddag. Ik had het eigenlijk wel zo'n beetje gehad, was tegen mijn natuur in redelijk somber, maar sleepte me toch op zondagmiddag laat naar het hippieplein in de grote wereldstad E om deze keer niet 1, maar 2 bietorkesten te gaan horen en zien en wel in 2 verschillende lokaliteiten op hetzelfde moment. In het ene geval bespeelde een voormalige voetbalmaat het drumstel; bietorkest zelf was niet interessant, want speelde alleen maar covers; 2 cafés verder speelde een zogenaamd trashy-blues-bietorkest. Wel interessant voor mij, want dat gaat allemaal net iets verder dan dat gecover. Heen en weer lopen tussen 2 totaal verschillende muziek- en publieksferen. Dat kon er allemaal nog wel bij. Ik heb toch het hoofd toch nog een kwartier leeg gekregen ('je kokosnoot moet af en toe leeg zijn, anders neem je de verkeerde beslissing of kook je over' zoals een collega van mij altijd zegt). Dat is dan toch nog gelukt en geeft hopelijk energie voor de komende dagen. Als ik dit allemaal nog een keer lees, dan komt het redelijk warrig en onvolledig over en dat is dan een goed weergave van zonderlinge zondag.

zeer zonderlinge zondag

morgen meer

Vergaderen

Wij -mijn school- gaan verhuizen. We hadden eigenlijk al lang verhuisd moeten zijn, maar door van-alles-en-nog-wat is het nog niet zo ver. Bij zo'n verhuizing komt het neo-liberale klimaat in Absurdistan  aan de Noordzee in optima forma naar voren, zonder dat iemand dat eigenlijk wil. Iedereen wil naar een goed gebouw waar de mannen het onderwijs krijgen dat ze verdienen. Er zijn echter altijd 2 partijen bij betrokken: bedrijfsleiders en onderwijsmensen. Het geneuzel begint al met het vierkante- meter-dictaat. De student wordt niet gezien als mens, maar als object en daar hoort een vast aantal vierkante meters bij. Ik heb hier al vaker over gezeurd en gezanikt, maar het is niet anders. In de neo-liberale constellatie wordt krampachtig aan deze vierkante-meter-onzin vastgehouden (een leerling is, dacht ik in ons geval) 9 vierkante meter. Stel dat je ergens 500 studenten techniek wilt plaatsen, dan is de som eenvoudig: 500 x 9 = 4500 vierkante meter. Daarnaast krijg je nog wat verhuisbudget en geld voor de technische apparatuur. Vrij duidelijk allemaal, totdat je gaat bespreken hoe het nu allemaal echt zou moeten gaan. Er zitten dan 2 partijen tegenover elkaar, die beiden deel uitmaken van dezelfde school, maar zo'n verhuizing op een totaal verschillende wijze benaderen. De partij waar ik deel van uitmaak en die dus altijd gelijk heeft, probeert het onderwijs te verdedigen; de andere partij is met geld en andere doelen bezig. Daarnaast is het wantrouwen de laatste jaren dusdanig toegenomen dat er van een normale gang van zaken eigenlijk nauwelijks sprake is. Dwarsliggen, beschuldigen van dubbele agenda, dreigen, zeuren, trekken, sleuren, weigeren, chicaneren, hoger inzetten dan je nodig hebt, verbaal agressief zijn, gezond argumenteren. Allemaal competenties die ik de laatste jaren goed heb leren beheersen. Alles is toegestaan. Vreemd dat dit allemaal zo moet, want we willen allen hetzelfde, denk ik.

Tijdens deze vergaderingen word ik -en eigenlijk iedereen, die niet meteen meewerkt- als  lastig en irritant gezien. Maar stel nu dat ik niet lastig zou zijn geweest. Wat dan? Dan zouden we snel klaar zijn geweest, nu al in een ander gebouw zitten en bij iedereen zou het irritatie-coëfficiënt tot grote hoogten zijn gestegen. Het voordeel van ervaring is dat je in de loop van jaren veel mentaal en strategisch uithoudingsvermogen opbouwt. Sommige zaken moet je laten gaan en geen aandacht aan besteden, dan wordt het probleem vanzelf opgelost. In andere gevallen moet je hoe dan ook je poot lang stijf houden. Je moet er wel tegen kunnen dat andere belanghebbenden tijdens en na zo'n vergadering zich mateloos ergeren. Gelukkig hoef ik niet met iedereen vriendjes te zijn (kale vrienden kan ik genoeg krijgen, zoals Gerard Reve al zei) en het goede (of slechte) van Brabanders is dat je er  nauwelijks een conflict mee kunt opbouwen en in stand houden of beter nog: laten escaleren. Vaak heeft bovenstaande helemaal geen effect en zeker als het om geld gaat, krijgt het financiële argument vrijwel altijd de voorkeur. Toch zijn er af en toe ook successen.

Na maanden gezeur, gesmeek, gedreigd, gedram was het dan zo ver: er komen eindelijk vierkante meters bij! Ik moest huilen en keek naar buiten: een regenboog. Toeval? Ik duidde de rest van de vergadering op dit natuurverschijnsel. We stopten even met het gelamenteer en 7 volwassen mannen liepen naar het raam om te kijken naar een regenboog. Er was er ook nog een iets verder. Die was nog mooier, zie iemand. We zijn af en toe net mensen. Het vreemde van deze tijd is dat je van zo'n situatie dan ook nog een foto maakt. Waarom begrijp ik eigenlijk niet, want ik heb al een foto van een regenboog en iedereen heeft, denk ik, ook al zo'n foto. Maar goed, omdat ik deze foto zelf wel in orde vind qua compositie: mens (geen bedrijfsleider), regenboog, Philips, Strijp S en kantoor, ros ik hem toch op het heilige internet of u dat wilt of niet.

Het zou zo maar kunnen zijn ...

'Het zou zo maar kunnen zijn ...' Als je dit tegenwoordig hoort, dan moet je op gaan passen. Zeker als deze zin uit het gedeformeerde hoofd komt van politici of neo-liberale bedrijfsleiders (eigenlijk hetzelfde). Na deze woorden volgen meestal de meest verschrikkelijke dingen. 'Het zou zo maar kunnen zijn dat je ontslagen wordt. Het zou zo maar kunnen zijn dat de inkomensafhankelijke zorgpremie realiteit gaat worden. Het zou zo maar kunnen zijn dat je die en die verschrikkelijke ziekte hebt. Het zou zo maar kunnen zijn dat heel de wereld om je heen instort.'
Het zou dus ook zo maar kunnen zijn dat je modem alleen nog maar -een soort van- wifi-verbinding geeft aan -een vorm van- Eppel-apparatuur. Het zou zo maar kunnen zijn dat je zonder dat je het weet je modem zo hebt ingesteld dat er een -soort van- Windows-blokkade in zit. Het zou zo maar kunnen zijn dat het dermate vreemd met mijn aura-uitstraling is dat ik modems dusdanig in kan stralen dat ze geen -vorm van- signalen meer uitzenden naar voornoemd pulpmerk.
Wat is er aan de hand? Ik moet er voor zorgen dat er voor zaterdag wifi is voor een -soort van- Windows-kompjoeter. Dat lukt op dit moment niet; ik denk dat alles klopt; ik heb al wat Windows-dokters naar het probleem laten kijken, maar niemand heeft een -soort van- oplossing. Het zou dus zo maar kunnen zijn dat ik hier helemaal van doordraai en net zoals Gene Hackman in een -soort van- film heel mijn huis ga strippen om te onderzoeken of ik een tiental jaar geleden toevallig niet in -een vorm van- een dwaze bui een Windows-blokker in mijn huis heb geinstalleerd, zonder dat ik me daar van bewust was en het zou zo maar kunnen zijn dat ik, als dat niet het geval is, dit weekeinde een -soort van- bulldozer ga huren om de tuin voor en achter mijn huis af te gaan graven om te onderzoeken of die blokker zich misschien aldaar bevindt.
Het zou dus zo maar kunnen zijn dat u maandag in de krant leest dat er een -soort van- waanzinnige man op zoek is naar -soort van- een Windows-blokker die helemaal niet bestaat. Dat zou allemaal zo maar kunnen zijn. En het zou ook zo maar kunnen zijn dat hieronder een -soort van- heel mooi liedje voor u wordt gespeeld. Dat zou allemaal zo maar kunnen zijn. Dus. Gewoon. Of zo.

Slordig (2)

Enige tijd geleden heb ik het gehad over de voordelen van slordig zijn. Natuurlijk is dit niet altijd een voordeel. Zo heb ik door slordig handelen al meerdere malen meegemaakt dat ik wel m'n pinspasje uit de geldautomaat haal, maar niet het geld. Gevolg van slordig handelen. Afgelopen week ben ik nog tegen een ruit gelopen omdat ik dacht dat de deur open stond met het gevolg dat m'n zonnebril bijna aan gort was en ik een bult op het hoofd had. Gevolg van slordig op aarde zijn. Afgelopen week werd ik op een pijnlijke wijze geconfronteerd met mijn slordigheid. In dit geval was het een gevolg van slordig lezen. Ik vroeg aan mijn dochter of ik dit aan het heilige internet mocht toevertrouwen en zij vond eigenlijk van niet. Toch doe ik het maar, om mezelf te kastijden en in de hoop dat ik in soortgelijke gevallen niet meer verval in mijn gebruikelijke slordigheid.

Helder bericht. Mijn antwoord en het vervolg staan hieronder. Slordig, kan niet, ondanks dat de leerling er nog wel de humor van inziet.

Vervuiling

Dit weekeinde ben ik zoals men dat in 'Gestel-binnen-de-Rondweg' zegt: goed bizzig gewist. Samen met boomdokter Schwaborini 2 bomen uit respectievelijk de voor- en achtertuin verwijderd, lege flessen weggebracht, ramen gewassen, auto uitgemest, half vermolmde terrastafel opgeruimd, was gesorteerd en kamer voor de nieuwe bewoner vrijwel in orde gemaakt. Dit alles kwam voort uit een weekeinde zonder noemenswaardig horecabezoek. Ik was trots op mezelf. Ook nog wat dagbladen gelezen. En toen ging het weer mis.

Waarom woon ik in een land waar zelfs gerespecteerde dagbladen er taalkundig een zooitje van maken. In de hedendaagse spreektaal was het al hoorbaar: 'dit is een vorm van bedrog' of 'dit is een soort van auto'. Waarom niet: 'dit is bedrog' of 'dit is een auto'. In de VK van afgelopen zaterdag trof ik bericht 1 aan. Het was weer raak; 'Alle drie de fabrikanten hadden een vorm van slecht nieuws te melden'. Waarom niet: '... hadden slecht nieuws te melden.' Ik was inmiddels al op de hoogte van de situatie op de opleidingen journalistiek in Absurdistan aan de Noordzee. Een vriendin van mijn dochter ging journalistiek studeren. Ik vroeg haar hoopvol: 'dan zul je ook wel kranten moeten gaan lezen?' Neen, zei ze, want ze ging modejournalistiek studeren en dan was het niet nodig om de moeder van de journalistiek, de dagbladjournalistiek, te bestuderen.

Maar goed, ik verkeer nog steeds in de veronderstelling (misschien wel ouderwets) dat een journalist zijn of haar moedertaal enigszins beheerst en daarnaast ook nog taalkundig opvoedkundig bezig is. Fragment 2, afkomstig uit de voormalige kwaliteitskrant NRC spant helemaal de kroon. Wat is dat voor populistisch taalgebruik. 'Cashen', 'hebben het deze week weer geflikt 37 miljoen aandeeltjes Ziggo te verpatsen'.
En ik maar te keer gaan tegen studenten die bijvoorbeeld de volgende zin moeiteloos uit hun strot wringen: 'Het was dus gewoon een soort van openbaring of zo'. Hoezo dus, hoezo gewoon, hoezo een soort van, hoezo of zo? Waarom niet: 'Het was een openbaring'.

Slimm Cessna

Denver lijkt een redelijk normale stad in de staat Colorado (Joe Es of Ee) te zijn en hoogstwaarschijnlijk is dat ook zo, afgezien dan van een 12-voudige moordpartij tijdens de première van de laatste Batman-film. Dit kan overal gebeuren. Muzikaal is er echter de laatste 10-20 jaar wel wat aan de hand en op basis van die muziek moet ik dan weer concluderen dat Denver een of andere spookstad is waarin een hoog gedeformeerd religieus gehalte gemikst wordt met Americana, Alt Country en Gothabilly (gothic met rockabilly). Samengevat: Dark Americana. In de Denver muziekkerk dwalen of dwaalden ondermeer Eugene Edwards, Jay Munly, Tarantella, The Denver  Gentlemen, Blackstone Valley Sinners, Dave Broncos UK en niet te vergeten Reverend Glasseye rond. Stuk voor stuk hebben ze van alles over de pijn van het geloof te melden: zondig zijn of niet, de duivel die constant op de loer ligt, Jezus die je aan het verlaten is of niet. Kortom, een hoog domineegehalte met veel vragen over het leven en de dood.
Aan het hoofd van deze kerk staat Slimm Cessna zellef (rechts op de hoes). Een echte dominee (wereldvreemd, maar begaan). Slimm is samen met Jay Munly het gezicht van Slimm Cessna's Auto Club. Een gezellig clubje dat de concertzalen af en toe flink op z'n kop zet.
Hieronder een fillumpje ter voorbereiding op de barre tijden die ons staan te wachten terwijl het liedje van de laatste plaat van de heren komt met uiteraard een onheilspellende titel: Thy Will Be Done.

Harde softwaremomenten

Mijn relatie met de firma Eppel is een paar weken geleden op een lager pitje komen te staan. De 'kioskicoon' was het breekpunt (zie 4 oktober). Ik was niet enige, zo bleek op het heilige internet. Hele fora worden er over volgezwetst. Inmiddels is het probleem met wat hulp voor een gedeelte opgelost. Het (de?) gehate icoon is er nog wel, maar ik zie hem niet. Althans niet direct. Ik was echter wel prettig verbaasd over het feit dat meerdere mensen negatieve prikkels kregen van al die opgedrongen Eppel-viezigheid. Veel mensen hebben sowieso een hekel aan lezen, zelf lees ik graag, maar ik wil geen lelijke boekenkast in mijn huiskamer. En al die hardware is toch ook een soort huiskamer aan het worden. Daarnaast willen ook veel mensen geen keemsenter of dat vreselijke pasboek opgedrongen krijgen. Met het programmaatje StifleStand -zie afbeelding- kun je al deze vervuiling in een map zetten die om een onverklaarbare reden 'magic' heet. Deze map kan geparkeerd worden in een uithoek van de aaiFoon. Het gegeven dat er voor mijn afwijking software wordt geschreven, geeft aan dat ik niet de enige ben en dat doet me dan wel weer redelijk goed, omdat ik het vermoeden had dat ik me weer aan het aanstellen was. Desalniettemin een schijnoplossing, maar het is niet anders. Deze schijnoplossing heeft er wel voor gezorgd dat ik weer allerlei nieuw Eppel-spul kan aanschaffen zonder mentaal echt in de problemen te komen. Het probleem is niet meer zichtbaar, we gaan over tot de orde van de dag. En zo ga het maar verder: opgewonden raken over futiliteiten. Net alsof er niets anders aan de hand is. Dit noemt men met een moeilijk woord: luxe.

Bedrijfsleiders (2)

Terwijl de gemiddelde bedrijfsleider van een kruideniersfiliaal bezig is om naast de logistiek zijn personeel te inspireren en er voor te zorgen dat eenieder het gevoel heeft dat hij of zij wat betekent, blinkt de gemiddelde bedrijfsleider in de non-profitsector (onderwijs, cultuur en sociale woonbedrijven) uit in een mix van autisme, regelzucht  en zelfverheerlijking. In mijn moedig-voorwaarts-periode heb ik het er al vaak over gehad en de afgelopen maanden werd ik op velerlei gebieden door de managers 2.0 (de opvolgers van de hierboven beschreven randgroep) in mijn gelijk gesteld. Ja, het was inderdaad zo dat er een spretsjiet- en angstcultuur was gecreëerd door de managers 1.0 en dat zij met hun dictaten mijn formulierenangst aanwakkerde en tot grote hoogte liet stijgen. En ja, we hielden elkaar aan het werk met vaak nutteloze protocollen en procedures.  Bovenstaande motivatie wordt dan tevens gebruikt ter legitimering voor het ontslag van 200 medewerkers. Ze zijn dan plotseling wel vergeten dat vaak onder hun bewind deze uitwassen zijn gecreëerd.
Onlangs werd mij gevraagd of ik ergens wat stukjes van mijn moedig-voorwaarts-blog wilde voorlezen. Het zou over onderwijs moeten gaan. Ik twijfelde in het begin, want was me er eigenlijk niet van bewust hoe vaak ik over het onderwijs had gezeurd. Ik besloot om m'n blog nog eens te bekijken en werd stil van de lawine aan ellende die mij is overkomen de laatste 3 jaar.
Maar er zit nog een ander aspect aan deze situatie: egotripperij van leden van het College van Bestuur van diverse ROC's. Ook al jaren geleden gesignaleerd, maar tot op heden niets aan gedaan. Om het eigen ego verder op te poetsen werden protserige onderwijspaleizen uit de grond gestampt (zie artikel). Een lid van het CvB verdient een Balkenende-salaris, neemt daarvoor zijn netwerk en visie mee. Maar deze managers 1.0 hebben nooit beseft dat leerlingenaantallen zouden kunnen teruglopen en dat al die overdreven gebouwen op dure plekken in het centrum van de stad helemaal geen hoofdzaak waren voor de gemiddelde MBO-student. Die student wil niets anders dan goed onderwijs op een plek die redelijk bereikbaar is. De managers 2.0 (vaak nog dezelfde als 1.0) mogen de puinhopen opruimen. Zij hebben dan weer het geluk dat het neo-liberalisme zijn intrede heeft gedaan en dat is weer een legitimering voor meedogenloos ingrijpen: de gebouwen worden te duur, dan gooien we wat personeel de deur uit. De schuldigen zijn doorgeschoven naar andere baantjes of verschuilen zich in hun ivoren toren. Ik heb nooit kunnen vermoeden dat ik het ooit zou opschrijven maar ik heb behoefte aan leiders en niet aan bedrijfsleiders en met leiders bedoel ik dan mensen aan de top van een onderwijsorganisatie die inspirerend kunnen zijn over onderwijs en met bedrijfsleiders bedoel ik dan niet de gemiddelde bedrijfsleider van een kruideniersfiliaal die op de goede manier empathisch met zijn personeel bezig is.

Bedrijfsleiders (1)

Een paar weken geleden zat ik op kruk 3 in café L en was getuige van een gesprek over het plaatselijke bietpaleis De E. Er was terugloop qua publiek en ook drankmatig werd er minder omgezet. Een van de degenen had iets te maken met het bietpaleis en klaagde er lustig op los. Ik had een drukke week achter de rug, had weer een overdosis negatieve prikkels te verwerken gehad en had geen zin om me op dat moment echt te gaan bemoeien met deze kwestie. Ik moest denken aan een concert of wat geleden. Via het heilige internet een kaartje gekocht van € 40 en een week of 3 daarna naar het plaatselijke bietpaleis. Fijn een avondje uit en dan verspijker ik graag nog even € 50 in de horeca, bovendien was ik vergeten dat ik toch al weer € 40 had betaald. Na de overbodige bewakingsapen (ingehuurd, u kent ze wel, de diep mentaal vertraagden in een pak met een V er op -hebben allemaal dezelfde nietszeggende gorillakoppen-) gepasseerd te zijn, eerst maar eens op zoek naar een plek waar weinig andere drankzuchtigen in de rij stonden. Er zijn voor 800 bezoekers 3 drankafhaalstations aanwezig, maar voor de zekerheid waren er maar 2 open. De drankafhaalstations werden bemenst door ingehuurde meisjes en jongens met weinig ervaring. Het ging dus traag. Na veel gedoe "oh, verkopen wij ook flesjes Grolsch, dat wist ik helemaal niet" had ik uiteindelijk, nadat ik ze had aangewezen de buit binnen. Nog net niet uitgedroogd. Ieder van ons herhaalde deze martelsessie. Niemand durfde het nog aan om een 2de maal te gaan. Na het concert snel naar buiten, want lichten aan en niet een fijne after-borrel want het ingehuurde barpersoneel werd per uur betaald, dus snel sluiten. Zo denkt dus de huidige bedrijfsleider ofwel met een modern woord manager: in geld en uren. Voorheen draaide het bietpaleis op vrijwilligers die niet op een uurtje keken en van wanten wisten, maar een vrijwilliger past niet in een spretsjiet, dus er uit met die hap. Ik stond buiten en voelde in mijn zakken: nog € 35 te gaan. Die wilde ik best besteden in het bietpaleis en zo nog 3 anderen met mij, maar het ging niet. En maar klagen, zeuren en zagen. Morgen over bedrijfsleiders in het onderwijs, ook leuk. Evenals dit liedje.

Rust

Over 2 weken ben ik weer terug.

Alweer een dag verpest!

Gisteren een mooie avond gehad; met de jongens eerst een biertje gedronken, PeeEsVee eens een keer goed zien spelen -weliswaar tegen Napoli-B, maar toch-, daarna nog een biertje gedronken en redelijk op tijd weer naar huis gegaan, want morgen (vandaag) weer op tijd op de inrichting zijn. Net zoals na een optreden van een bietorkest of een andere plezierig iets, blijft er na een voetbaloptreden met goede voor- en nazorg de volgende dag altijd wel iets in het hoofd hangen. Een soort blij gevoel: je bent een keer niet geconfronteerd met het gebruikelijke gestuntel, de Italiaantjes zorgden voor de sfeer. Ook na 0-3 achter bleven ze hun B-elftal trouw aanmoedigen, daar kunnen de boeren nog wat van leren.

Enfin, vanmorgen redelijk fit opgestaan en vol goede moed en goedgehumeurd naar de inrichting. In een lichte roes liep ik het gebouw binnen, bijna gelukkig, totdat ik ineens een verschrikkelijke steek in mijn hersenen voelde. Het werd zwart voor m'n ogen en ik moest braken. Wat was er nu weer aan de hand? Zonder dat ik het wist en zonder dat ik mijn natuurlijke afweermechanisme tegen alles wat lelijk in werking had kunnen stellen, waren er buitengewoon zware negatieve prikkels binnen gekomen. Ik schudde mezelf uit de tijdelijke bewusteloosheid en vroeg me af wat er aan de hand was. Na een seconde of 4 drong het tot me door. Ik had zo maar naar het nieuwe logo van de inrichting gekeken. Dat hadden ze onaangekondigd neergezet vannacht. Ik moest licht huilen. Meteen weer een dag verpest. Welke overbetaalde perverseling had dit kinderlijke gedrocht ontworpen? Wat moest die achterlijke roze falluspijl daar in het midden? Wat zijn dat voor kinderachtige letters? Wat moet ik met deze grafische viezigheid? Het deed me nog het meest denken aan een uithangbord voor een Belgische hoerenkast. Waarom wordt dit soort zaken niet aangekondigd, zodat ik me mentaal kan voorbereiden? Wat is dit voor indoctrinatie? Ik heb er nog steeds hoofdpijn van en ben inmiddels ook duizelig. Heel deze ellende heeft tonnen gekost. Ik dacht aan al de mensen die binnenkort al dan niet terecht ontslagen worden. Zij moeten ook langs dat logo; zij weten ook dat deze nodeloze operatie tonnen heeft gekost, zij weten ook dat deze verkwisting van rijksgelden hun toekomst voor een deel heeft geruineerd; zij weten ook dat hier maar een paar personen beter van worden en dat zijn de po-si-tio-ne-rings-ex-pert en zijn PR-entourage, waarover ik het al vaker heb gehad in de moedig-voorwaarts-periode. Ik houd er over op, ik kan niet meer.

Afscheid

Er wordt mij de laatste dagen regelmatig gevraagd of ik de nieuwe aaiFoon 5 al heb. Nee dus. Ik sta dan misschien wel bekend als een hardcore Eppel-gebruiker, maar men is te ver gegaan. Na een jaar of 15 Eppel-verslaving gaat er gedeeltelijk een eind komen aan onze relatie. Een kompjoeter zal ik in de toekomst nog wel kopen, maar met die telefoons is het afgelopen. De oorzaak is voor de hand liggend voor iemand met een autoriteitsprobleem. Als je een groot gedeelte van leven al gekleineerd, gekoeioneerd en beledigd wordt, dan is op een gegeven moment de grens overschreden. En dat is de heren en dames van Eppel gelukt dor middel van het opdringen van icoontjes (eps) die ik helemaal niet wil en die ik ook niet kan verwijderen. Wat moet ik met een game-center op mijn telefoon? Ik wil helemaal niet gamen? Dan die lelijke boekenkast ook nog en over de laatste digitale terreurdaad 'Passbook' maar te zwijgen. Op het heilige internet nog gezocht of deze troep te verwijderen valt: alleen met een gedzjeelbreekte aaiFoon. Daar moet ik dus niet aan beginnen, want dan wordt het helemaal een puinhoop. Daarna geprobeerd om een apart mapje te maken genaamd 'troep'. Kan ook niet. Ja, dat mapje maken lukt wel, maar voornoemde 3 icoontjes (eps) zijn met geen mogelijkheid in 1 map te krijgen. Wordt ook weer bepaald door het Eppel-schorriemorrie. Ik was me er al langer over aan het ergeren; zo'n firma wordt te groot, heeft te veel managers en dan gaat het mis. Bovendien zijn er tegenwoordig te veel mensen lid van de Eppel-kerk. Tijd voor nieuwe baanbrekers dus.

Arboleed en hoofdletterangst

De KGB-troepen van de ARBO-dienst waren vorige week weer eens aanwezig voor de zoveelste overbodige controle; worden alle ARBO-wetten, protocollen, procedures in tijden van oorlog of andere crisissituaties nog nageleefd, zo vraag ik u af. Nee dus, als ik honger heb en ik kan in tijden van cholera een zak aardappels van 35 kilo scoren op de prairies rondom de wereldstad E, dan doe ik dat ondanks het feit dat de ARBO-protocollen voorschrijven dat ik maar maximaal 25 kilo mag tillen. Zoals wel vaker gesteld: onderwijs is oorlog. Ik zit dus in een voortdurende oorlogssituatie en daar hoort een basiskamp bij: een kantoor. Ik deel dit kantoor met iemand anders en wij zijn 'gemiddeld slordig', ook volgens de maatstaven van mijn oudste dochter en zij kan het weten. Op het kantoor liggen alledaagse onontbeerlijke zaken ten behoeve van het onderwijsproces: losse vellen papier, mappen, nog meer mappen, schrijfmateriaal, nietmachines etc. Het moet gezegd worden dat een deel daarvan slordig gestapeld is. Hier kunnen wij mee omgaan, wij voelen ons hier goed bij. Toch kregen we vorige week het dringende advies om op, ik dacht donderdag, de deur dicht te houden want de ARBO-KGB-troepen waren binnengemarcheerd en een van de ongetwijfeld vele verbeterpunten van de vorige razzia was de rommeligheid van ons kantoor. Hier houden ruimbetaalde ambtenaren zich dus mee bezig, verder geen commentaar. Alhoewel ... ik stond gisteren op het plein voor de inrichting en daar viel zowaar een kastanje bijna op mijn hoofd. Misschien de ARBO maar even informeren: óf de 4 honderdjarige kastanjebomen rooien dan wel verplicht in de maanden september met helm en beschermbril het plein op.
Daarnaast word ik de afgelopen weken geconfronteerd met een nieuw fenomeen; het hing al langer in de lucht, maar nu is het toch definitief: de huidige generatie van 16-17-18-jarigen gaat gebukt onder HOOFDLETTERANGST ook wel KAPITALENVREES genoemd. Als dit nu voor de kompjoeter gold, dan zou ik het nog kunnen begrijpen (een hoofdletter kost 1 toets meer indrukken), maar neen het geldt voor de geschreven letters. Als antwoord krijg ik meestal dat een kleine letter 't' (onderkast) makkelijker te schrijven is dan een hoofdletter T (kapitaal). Volgens mij maakt dat geen moer uit, ik begrijp het niet en daarom is onderwijs zo interessant: omdat er meerdere partijen bij betrokken zijn, die elkaar soms maar nauwelijks begrijpen, wan het kan best zijn dat de ARBO-wetgeving het schrijven van hoofdletters heeft verboden omdat dat de polsgewrichten van jongeren te veel overbelast. Een moderne manager zou hiervan zeggen: 'dat zou zo maar kunnen'!

Detlev

Detlev: een talentvolle jongeling die zich bewust niet wil/kan aanpassen aan de omgeving.
Ik werk op een opleiding waar het makkelijk werken is. De bevolking op deze opleiding is demografisch gezien a-typisch: 97% is mannelijk en 98% komt uit de prairies ronde de grote wereldstad E. Als je je op deze opleiding niet kunt handhaven, moet je echt wat anders gaan doen: de jongeren zijn voor het merendeel al uit hun puberteit, weten waarom ze juist die opleiding hebben gekozen en komen uit gebieden waar het voor ouders nog mogelijk is om hun kinderen op te voeden. Afgezien van wat aftasten in de eerste maanden, gebeurt er vrij weinig. De studenten met de gebruikelijke deficiënties krijgen de aandacht die ze moeten hebben en eenieder weet waar hij elke dag de droeve trip onderneemt naar het gevaarlijke E: een diploma halen, gaan werken of verder naar het HBO.
Eens in de zoveel jaar komt er echter een Detlev langs. De Detlev kijkt mij aan, ik kijk de Detlev aan en we weten het binnen een seconde: dit wordt oorlog. Kenmerkend voor de Detlev is dat hij een doorlopende vorm van provoceren in zich heeft en strategisch kan opereren. Hij zal bij iedere docent op een andere manier toeslaan. Hoe dan ook, vanaf moment 1 lijkt deze jongeling een probleem. Lijkt, want in feite schrik je na een Detlev of 5 in je carrière niet meer. Je weet dat het de makkelijkste manier is om al zijn vergrijpen bij elkaar op te tellen en hem tijdens de najaarsopruiming van school te sturen. Maar dat is te makkelijk, te meer daar je je qua ordehandhaving volledig op Detlev kunt concentreren omdat de rest zich akelig rustig houdt. Veel medeleerlingen hebben ook een hekel aan Detlev. Voetbaltechnisch gezien is Detlev een soort Toivonen: een talentvolle etter. Detlev heeft er echter een autoriteitsprobleem bij.
Vaak is Detlev overgekwalificeerd voor deze opleiding en door zijn Detlev-gedrag al van meerdere opleidingen weggestuurd. Hij kan het qua studie makkelijk aan. Dat geeft hem ook meer mogelijkheden om zich te concentreren op zijn provocaties en de strategie die daar bij hoort.
Van de week ga ik aan deze nieuwe Detlev uitleggen dat hij een Detlev is en dat er waarschijnlijk niet voor gekozen wordt om hem in november weg te sturen, maar dat het de komende 4 jaar dan maar oorlog moet worden.
Hieronder een liedje ook van een soort Detlev.

Tijd voor opvoeding

Het volk moet continu opgevoed worden; zo ook u. Anders gaat het mis, verslonst de zaak en gaat het vaderland nog verder het moeras in. Vandaag een literaire prikkel.
Vernon God Little geschreven door DBC (Dirty But Clean) Pierre -bedenk zellef maar wat dat Clean betekent- was HET boek van de afgelopen zomer voor mij.
De adolescent Vernon Gregory heeft het allemaal niet makkelijk; zijn vriend schiet in het bijzijn van Vernon 16 klasgenoten dood en pleegt daarna zelfmoord. Vernon heeft wel een alibi, maar door allerlei omstandigheden kan en wil hij dat niet gebruiken. In een broeierig Texas volgt dan een hilarische heksenjacht op Vernon, die uiteindelijk uitmondt in een bizarre ontknoping in Mexico. De bijfiguren in deze roman hebben stuk voor stuk een deficiëntie en Vernon moet zich binnen dit geheel overeind zien te houden. Daarnaast wordt het dorp waarin hij woont door de media overspoeld en wordt deze roman  ook een parodie op de Amerikaanse media en samenleving. De moordpartij op zich is geen thema; het gaat er om dat de Amerikaanse samenleving weer eens in al haar waanzin wordt neergezet, zoals deze ook neergezet wordt in Een Samenzwering van Idioten van John Kennedy Toole.
Ja ... en waar is dit alles tegen een geringe prijs misschien wel of niet te vinden. In het mobiele boekenpaleis dat elke zaterdag in het centrum van de grote wereldstad E voor u klaar staat.
Zie ook: www.opendichtbus.nl/
En als toegift, nog wat muzikale opvoeding. Een voor mij onbekend liedje van Howe en zijn vriendjes. Het is weer boffen allemaal vandaag.

De laatste keer: Van Verstandsverbijsteringsveldt

Ik heb de laatste maanden de politiek eigenlijk nauwelijks in de gaten gehouden. Wel wat anders aan het hoofd; eerst even m'n eigen leven formeren en daarna zie ik wel of ik de neo-liberaal-sociaal-democratische wanhoopsdaad nog aandacht geef. Het zal er uiteindelijk wel van komen, vrees ik.
Toch had ik vanmorgen na een fiks aantal negatieve prikkels, een blij moment. De verkiezingsuitslag heeft vrij waarschijnlijk veroorzaakt dat 'de moeder van alle schapen', prinses Domheid ook wel bekend staand als Toos van Verstandsverbijsteringsveldt niet meer terugkomt in de nieuwe ministerploeg. Toos, die het hele MBO-onderwijs omvormde tot een omgeving waarin angst, wantrouwen, spretsjietcultuur, procedures en protocollen de basis werden, gaat verdwijnen en hopelijk in de vergetelheid. Burgemeester van Haren of iets dergelijks. Voorzitter van het Landelijk Platform ter Emancipatie van Dikke Vrouwen in  Juten Zakken, ook goed, als ze maar weg is. We zien wel waar deze menselijke uitwas eindigt.
Van de week werd mij gevraagd of ik 'een paar kruisjes en een handtekening wilde zetten' Het bleken er omstreeks 70 te zijn (kruisjes dan x 3, omdat het 3 toetsen betrof). Het bleek een document te zijn dat een toets moest 'legitimeren'. U weet wel: een schriftelijke overhoring, proefwerk of examen. Vroeger werd van de expertise van de docent uitgegaan, tegenwoordig van het verantwoordingsdocument 'dat er onder ligt' (huil!). De inhoud van de toets doet er niet toe, een inspectie komt nauwelijks in de klas kijken, maar als er maar iets niet deugt aan 'het verantwoordingsdocument', dan kun je het schudden als opleiding. Dit alles is gebaseerd op wantrouwen. De angst is terug te vinden in het document zelf, werkelijk alles is 'afgedekt' uiteraard in een spretsjiet. Daarnaast zijn er nog de procedures en protocollen voordat zo'n document 'vastgesteld' wordt. Kortom met een toets 'construeren' ben je tegenwoordig vele uren kwijt. En Toos maar huilen dat er te weinig lessen worden gegeven. Het wachten is nu op een minister die deze overbodige flauwekul voor eeuwig verbant en ons de kans geeft te doen wat er gedaan moet worden.

Goed bezig AD 2012

Wegens fysieke zwakte, kan het hoofd niet denken, dus deze maal gejat maar verheugend nieuws over het Oktoberfest in de sympathieke stad M.

Comazuipers
De organisatie is verheugd dat in het openingsweekend half zoveel comazuipers
zijn geteld als vorig jaar: 'slechts' 36.
Dit keer werd de eerste bewusteloze drinker pas binnengebracht toen het festival
al drie uur gaande was: voorheen zakten sommigen al in elkaar voor de opening.

The man who refused to give an autograph (2)

Wat kan er gebeuren als een artiest, voetballer, mens van allerlei kanten al jaren te horen krijgt dat hij of zij 'goed bezig' is? Juist ja, dan kan hij of zij arrogant, gemakzuchtig of hoogmoedig worden. En zoals wij allen weten: Hoogmoed komt voor de val (Spreuken 16:18).
En zo verging het afgelopen vrijdag ook met mijn held Howe Gelb. Howe vond dat hij de grappenmaker uit kon hangen, terwijl muziek een serieuze aangelegenheid is. Bovendien waren er nogal wat volgers uit de Howe Gelb-kerk, want er werd ook nog devoot om al die flauwekul gelachten. Zelfs als Howe een experimenteel akkoordje uit zijn gitaar perste, was dat al aanleiding voor de kerkgangers om instemmend te lachen. Volgens mij begrepen de meesten ook niet waar de grappen en grollen over gingen, maar voelde men wel uitstekend wanneer de meester positieve fietbek moest hebben. Al met al heeft Howe in dik 'n uur misschien 10 liedjes gezongen en gespeeld, waarvan minimaal 1 ter plaatse verzonnen. Wat ie muzikaal deed, deed ie goed, maar daar is het ook mee gezegd.
Wat leren we hiervan? Nooit te veel complimenten aan wie-dan-ook-op-welk-moment-dan-ook-geven, want daar worden mensen maar gemakzuchtig van. Daarnaast heeft humor niets met muziek te maken en als ik wil lachen, verzin ik zelf wel wat.

The man who refused to give an autograph

In een concert moet je 'hangen', zoals H altijd zegt. Je bent even weg uit de werkelijkheid. Net zoiets als een gedenkwaardige avond op stap of uit 'n goede film komen. Terug op aarde zit je nog voor langere of korte tijd in een prettige schemerzone. Kan soms een paar dagen duren.
Bij een voor mij gebruikelijk concert met bij voorkeur veel guitarillos-lawaai, 'hang' ik er zo in. Lawaai werkt mentaal louterend op mijn kleine hersentjes.
Als er iemand met een akoestisch gitaar optreedt of zingend achter een piano zit, wordt dat moeilijker. Meestal moet je dan zitten en dan komt m'n latente ADHD weer opzetten. Allerlei belangrijke en onbelangrijke zaken beginnen door het hoofd te spelen: moet ik al plassen en hoe pak ik dat aan, hoe loop ik de zaal uit, mag ik de zaal wel uit? Hebben we nog wel drank genoeg het komende half uur en hoe gaan we dat halen als het op is? Bovendien word je tijdens zo'n concert ook geacht je mond te houden of te fluisteren tegen elkaar en dat is ook weer vermoeiend omdat ik half doof ben. Een beetje rondloeren wie er wel en niet zijn kan ook niet, want de zaal is donker. Kortom als de muziek niet heel erg spannend is, haak ik vaak snel af.
Ik heb maar een paar keer meegemaakt dat ik na een akoestisch optreden in de bekende twilight zone terecht kwam. Een van die keren was in de sympathieke moffenstad Münster (juist ja, van het bekende verdrag). Mijn grote held Howe Gelb van Giant Sand trad solo op en 'ik hing er in' die avond. 200 Kilometer moesten we na het optreden nog terug rijden; geen enkel probleem: ik zat in de schemerzone en dan maakt het allemaal niets meer uit.
Een paar jaar later was Howe het voorprogramma van een ander bietorkest en trad solo een half uurtje op. Ik kwam niet in de schemerzone terecht en het desbetreffende bietorkest vond ik ook niet bijzonder. Bovendien moesten we weer zitten! Na het optreden stond Howe op een meter of 10 van ons handtekeningen uit te delen. Ik ben geen handtekeningenjager, maar had net een zeedeetje van onze held gekocht en dacht "waarom ook niet". Ik liep naar Howe en vroeg om een handtekening op mijn zeedee. Hij keek me enigszins neerbuigend aan en voegde me toe: "I don't give autographs to people who smoke". Daar stond ik dan. Ik liep terug naar onze tafel en vertelde verbaasd wat er gebeurd was, maakte m'n sigaret uit, liep terug en kreeg alsnog onder een misprijzende blik van Howe m'n handtekening. Daar was ik dan ruim 50 jaar voor geworden. Vrijdag is onze held voor het eerst in de grote wereldstad E en speelt dan in het plaatselijke bietpaleis. Solo. Ik ben benieuwd of we moeten zitten en of ik in de twilight zone kom. Waarschijnlijk wel en een handtekening heb ik al.

Onderwijs is oorlog

In mijn moedig voorwaarts tijd heb ik een keer wat geschreven over de 'vierkante meterploeg'. Dit was een ploegje mensen, dat met allerlei meetapparatuur door de school liep en het aantal vierkante meters in kaart probeerde te brengen. Weer een nutteloze actie waar wat spretsjietfanatici zich mee bezig hielden, dacht ik toen. De laatste maanden en vooral gisteren werd duidelijk dat dit allemaal geen flauwekul is.
Volgens de normen heeft een student recht op 6 vierkante meter. Je telt het aantal studenten en vermenigvuldigt dat met 6 en de uitkomst is het aantal vierkante meters waar je als school recht op hebt. In de technniek mag je 6 met 1,5 (dacht ik) vermenigvuldigen omdat een techniekleerling meer ruimte nodig heeft (practica).
Een ROC krijgt van het ministerie een grote zak geld en mag zelf uitzoeken of een lid van het CvB bijvoorbeeld meer of minder dan de Balekenende-norm verdient en of hij of zij wel of geen lease-auto van de zaak krijgt. Een ROC wordt tegenwoordig geleid door managers en dan weten we genoeg. Het gaat niet om onderwijs, maar om geld en vierkante meters. Een ROC functioneert niet als collectief, maar creëert een aantal afdelingen en min of meer financieel-autonome scholen en die moeten dan weer financiele verantwoording afleggen. In een van die scholen (gebouw) werk ik. Dit is een gebouw uit de jaren '30; men keek niet op een of 2 vierkante meters. 15 Jaar geleden zijn we dit gebouw in gedreven en de vierkante-meterploeg meet met de 2011-normen. Ook een eenvoudige van geest kan begrijpen het letterlijk 'meten met 2 maten is'. Een gemiddelde manager kent deze zegswijze niet en dat maakt het voor hem of haar wat makkelijker. Te veel vierkante meters, betekent extra betalen, want in je begroting wordt uitgegaan van de moderne kentallen. Je betaalt dus in feite voor vierkante meters waar je nooit om gevraagd hebt. Niets mee te maken: je bent neo-liberaal of niet, want dit is ook een soort privatiseren en daarna meedogenloos afrekenen. Daar zit je dan, met al je vierkante meters die dus wel betaald moeten worden. Het geld wat je daaraan als school kwijt bent, kan niet aan andere zaken besteed worden zoals bijvoorbeeld ... onderwijs. Voor mij is het langzaam maar zeker duidelijk waarom ik eigenlijk constant in conflict ben met de midden en hogere regionen in mijn onderwijsinstelling: de lagere managers worden vaak door de hogere mangers gedwongen te denken in vierkante meters en andere non-onderwijsflauwekul- als ze niet uitvoeren wat het hoogste echolon in het strategisch krijgsplan heeft bedacht, krijgen ze een nekschot of worden ze geparkeerd als 'manager kasten'-, en ik denk nog steeds -heel ouderwets- vanuit het onderwijs. Daar meot ik dus een keer mee ophouden! Zo zitten we in een constante guirilla, bijna analoog aan Vietnam: grote onderdrukker probeert met napalm en veel vertoon van geweld de vijand te onderdrukken en de vijand (zij die zich met onderwijs bezig houden), verdedigen angstig hun bamboehutten en gedachtegoed.

NL AD 2012

DeLUXE

Van de week werd ik al gewaarschuwd voor de nieuwe editie van DeLUXE van afgelopen  zaterdag (bijlage bij NRC). Ik had me al eerder geërgerd aan deze nutteloze verzameling artikeltjes en reclameboodschappen en huiverde. Omdat ik besloten had dit weekeinde de plaatselijke horeca niet te frequenteren, kon ik eindelijk eens uitzoeken waar deze ergernis vandaan komt. DeLUXE was deze keer samengesteld door Paul Smith, een modeontwerper. Eerst maar even de reclameboodschappen doorlopen. Filippa K (waarschijnlijk mode, 2 pagina's met een jongen met een coltrui), 2 pagina's BMW, Ermenegildo Zegna (waarschijnlijk mode, 1 jongen in pak), Hugo Boss (mode, man en vrouw in moderne kledij), Michael Kors (waarschijnlijk tassenmode, opent binnenkort in de PC Hooftstraat!), 1 pagina Volvo, Chopard (horloge), Rolex (horloge),  Loewe (verrekijk), Four Roses 2x (whiskey), 1 pagina Mercedes, MOET & CHANDON (champagne), Louis Vuitton (vrouwen met tas) en nog wat kleiner werk. Tussen al deze luxe worden allerlei wetenswaardigheden betreffende Paul Smith, inclusief zijn nieuwe kledinglijn gepresenteerd: "er gebeurt hier niets zonder dat ik ervan weet", "humor heeft mij enorm geholpen in mijn carrière", "Najaar 2012 wordt het seizoen van het pak. Klassiek, felgekleurd, met een uitbundige print- het mag allemaal." Ja, met zo'n blaadje krijg je mij wel terug in de horeca.
Waarom? Ik neem aan dat er onderzoek wordt gedaan naar de relevantie van dit alles; alles wordt tegenwoordig onderzocht. Deze bijlage hoort dus bij de NRC-lezer of in ieder geval bij een groot deel van de lezers. Het zal ook nog geld opbrengen, want daar is het Sauer c.s. allemaal om te doen.
Deze zomer heb ik een boekje gelezen van Deyan Sudjic. Daarin werd Rem Koolhaas' definitie van 'luxury' aangehaald. Op basis van deze definitie werd het hoofdstuk 'luxury' verder uitgewerkt. Ik had het boekje nog op de inrichting liggen en moest het heilige internet op om de definitie te vinden. Luxury en Rem Koolhaas levert als een van de eerste hits op dat Koolhaas zelf ook ooit aan deze dagbladuitwas had meegewerkt en wel als eerste. Ik raakte verward. Ik liep eigenlijk al een maand of wat met die definitie en dat hoofdstuk rond en nu bleek dat de bedenker van die definitie dus ook had meegewerkt aan DeLuxe. Collaboratie? Eerst maar even die definitie:
Luxury is stability.
Luxury is "waste".
Luxury is generous.
Luxury is intelligent.
Luxury is rough.
Luxury is attention.
Luxury is not "shopping".
DeLUXE zorgt bij mij niet voor stabiliteit; ik raak er geërgerd door en ik mag niet te veel negatieve prikkels van de dokter ontvangen. DeLUXE gaat inderdaad de vuilnisbak in, het wordt geproduceerd, maar we kunnen het missen. DeLUXE is niet vrijgevig, het genereert alleen maar hebzucht en jaloezie. DeLUXE is niet intelligent, althans ik heb het niet kunnen ontdekken. DeLUXE is ruw; nooit zo'n gladde verzameling van trivialiteiten gezien. DeLUXE is aandacht; volgende keer gaat ie ongelezen weg. DeLUXE is not "shopping"; leg ik niet eens uit.
Wat moet ik met bovenstaande? Ik zou het niet weten, maar het is er in ieder geval weer uit en die bijlage moet weg, want "waste".