Bedrijfsleiders (2)

Terwijl de gemiddelde bedrijfsleider van een kruideniersfiliaal bezig is om naast de logistiek zijn personeel te inspireren en er voor te zorgen dat eenieder het gevoel heeft dat hij of zij wat betekent, blinkt de gemiddelde bedrijfsleider in de non-profitsector (onderwijs, cultuur en sociale woonbedrijven) uit in een mix van autisme, regelzucht  en zelfverheerlijking. In mijn moedig-voorwaarts-periode heb ik het er al vaak over gehad en de afgelopen maanden werd ik op velerlei gebieden door de managers 2.0 (de opvolgers van de hierboven beschreven randgroep) in mijn gelijk gesteld. Ja, het was inderdaad zo dat er een spretsjiet- en angstcultuur was gecreëerd door de managers 1.0 en dat zij met hun dictaten mijn formulierenangst aanwakkerde en tot grote hoogte liet stijgen. En ja, we hielden elkaar aan het werk met vaak nutteloze protocollen en procedures.  Bovenstaande motivatie wordt dan tevens gebruikt ter legitimering voor het ontslag van 200 medewerkers. Ze zijn dan plotseling wel vergeten dat vaak onder hun bewind deze uitwassen zijn gecreëerd.
Onlangs werd mij gevraagd of ik ergens wat stukjes van mijn moedig-voorwaarts-blog wilde voorlezen. Het zou over onderwijs moeten gaan. Ik twijfelde in het begin, want was me er eigenlijk niet van bewust hoe vaak ik over het onderwijs had gezeurd. Ik besloot om m'n blog nog eens te bekijken en werd stil van de lawine aan ellende die mij is overkomen de laatste 3 jaar.
Maar er zit nog een ander aspect aan deze situatie: egotripperij van leden van het College van Bestuur van diverse ROC's. Ook al jaren geleden gesignaleerd, maar tot op heden niets aan gedaan. Om het eigen ego verder op te poetsen werden protserige onderwijspaleizen uit de grond gestampt (zie artikel). Een lid van het CvB verdient een Balkenende-salaris, neemt daarvoor zijn netwerk en visie mee. Maar deze managers 1.0 hebben nooit beseft dat leerlingenaantallen zouden kunnen teruglopen en dat al die overdreven gebouwen op dure plekken in het centrum van de stad helemaal geen hoofdzaak waren voor de gemiddelde MBO-student. Die student wil niets anders dan goed onderwijs op een plek die redelijk bereikbaar is. De managers 2.0 (vaak nog dezelfde als 1.0) mogen de puinhopen opruimen. Zij hebben dan weer het geluk dat het neo-liberalisme zijn intrede heeft gedaan en dat is weer een legitimering voor meedogenloos ingrijpen: de gebouwen worden te duur, dan gooien we wat personeel de deur uit. De schuldigen zijn doorgeschoven naar andere baantjes of verschuilen zich in hun ivoren toren. Ik heb nooit kunnen vermoeden dat ik het ooit zou opschrijven maar ik heb behoefte aan leiders en niet aan bedrijfsleiders en met leiders bedoel ik dan mensen aan de top van een onderwijsorganisatie die inspirerend kunnen zijn over onderwijs en met bedrijfsleiders bedoel ik dan niet de gemiddelde bedrijfsleider van een kruideniersfiliaal die op de goede manier empathisch met zijn personeel bezig is.