Vergaderen

Wij -mijn school- gaan verhuizen. We hadden eigenlijk al lang verhuisd moeten zijn, maar door van-alles-en-nog-wat is het nog niet zo ver. Bij zo'n verhuizing komt het neo-liberale klimaat in Absurdistan  aan de Noordzee in optima forma naar voren, zonder dat iemand dat eigenlijk wil. Iedereen wil naar een goed gebouw waar de mannen het onderwijs krijgen dat ze verdienen. Er zijn echter altijd 2 partijen bij betrokken: bedrijfsleiders en onderwijsmensen. Het geneuzel begint al met het vierkante- meter-dictaat. De student wordt niet gezien als mens, maar als object en daar hoort een vast aantal vierkante meters bij. Ik heb hier al vaker over gezeurd en gezanikt, maar het is niet anders. In de neo-liberale constellatie wordt krampachtig aan deze vierkante-meter-onzin vastgehouden (een leerling is, dacht ik in ons geval) 9 vierkante meter. Stel dat je ergens 500 studenten techniek wilt plaatsen, dan is de som eenvoudig: 500 x 9 = 4500 vierkante meter. Daarnaast krijg je nog wat verhuisbudget en geld voor de technische apparatuur. Vrij duidelijk allemaal, totdat je gaat bespreken hoe het nu allemaal echt zou moeten gaan. Er zitten dan 2 partijen tegenover elkaar, die beiden deel uitmaken van dezelfde school, maar zo'n verhuizing op een totaal verschillende wijze benaderen. De partij waar ik deel van uitmaak en die dus altijd gelijk heeft, probeert het onderwijs te verdedigen; de andere partij is met geld en andere doelen bezig. Daarnaast is het wantrouwen de laatste jaren dusdanig toegenomen dat er van een normale gang van zaken eigenlijk nauwelijks sprake is. Dwarsliggen, beschuldigen van dubbele agenda, dreigen, zeuren, trekken, sleuren, weigeren, chicaneren, hoger inzetten dan je nodig hebt, verbaal agressief zijn, gezond argumenteren. Allemaal competenties die ik de laatste jaren goed heb leren beheersen. Alles is toegestaan. Vreemd dat dit allemaal zo moet, want we willen allen hetzelfde, denk ik.

Tijdens deze vergaderingen word ik -en eigenlijk iedereen, die niet meteen meewerkt- als  lastig en irritant gezien. Maar stel nu dat ik niet lastig zou zijn geweest. Wat dan? Dan zouden we snel klaar zijn geweest, nu al in een ander gebouw zitten en bij iedereen zou het irritatie-coëfficiënt tot grote hoogten zijn gestegen. Het voordeel van ervaring is dat je in de loop van jaren veel mentaal en strategisch uithoudingsvermogen opbouwt. Sommige zaken moet je laten gaan en geen aandacht aan besteden, dan wordt het probleem vanzelf opgelost. In andere gevallen moet je hoe dan ook je poot lang stijf houden. Je moet er wel tegen kunnen dat andere belanghebbenden tijdens en na zo'n vergadering zich mateloos ergeren. Gelukkig hoef ik niet met iedereen vriendjes te zijn (kale vrienden kan ik genoeg krijgen, zoals Gerard Reve al zei) en het goede (of slechte) van Brabanders is dat je er  nauwelijks een conflict mee kunt opbouwen en in stand houden of beter nog: laten escaleren. Vaak heeft bovenstaande helemaal geen effect en zeker als het om geld gaat, krijgt het financiële argument vrijwel altijd de voorkeur. Toch zijn er af en toe ook successen.

Na maanden gezeur, gesmeek, gedreigd, gedram was het dan zo ver: er komen eindelijk vierkante meters bij! Ik moest huilen en keek naar buiten: een regenboog. Toeval? Ik duidde de rest van de vergadering op dit natuurverschijnsel. We stopten even met het gelamenteer en 7 volwassen mannen liepen naar het raam om te kijken naar een regenboog. Er was er ook nog een iets verder. Die was nog mooier, zie iemand. We zijn af en toe net mensen. Het vreemde van deze tijd is dat je van zo'n situatie dan ook nog een foto maakt. Waarom begrijp ik eigenlijk niet, want ik heb al een foto van een regenboog en iedereen heeft, denk ik, ook al zo'n foto. Maar goed, omdat ik deze foto zelf wel in orde vind qua compositie: mens (geen bedrijfsleider), regenboog, Philips, Strijp S en kantoor, ros ik hem toch op het heilige internet of u dat wilt of niet.