Kaartje

Zoals al duidelijk was, heeft de onnodige naamsverandering van het plaatselijke onderwijspaleis in de levensgevaarlijke metropool E, 9 ton gekost (leze: negenhonderdduizend Euro). Wat kregen we hiervoor terug? Een naam waar niemand op zat te wachten, een logo waar ik elke dag nog steken in de buurt van mijn rechterfontanel krijg alsook spontane darmperforaties. Bij een nieuwe naam, horen nieuwe visitekaartjes. Die moet je aan relaties geven. Het is een van de vele middelen om een werknemer verder te kleineren: iets aan een ander geven waar je je diep voor schaamt, terwijl je er zelf weinig tegen kunt doen. Het is een vorm van gedwongen mentale zelfverminking. Schijnbaar hoort dat er bij tegenwoordig. De voorkant van dit kaartje is al een ramp, maar ik wil het over de achterkant hebben. Naast het feit dat het kaartje van uitermate inferieur papier is gemaakt, valt meteen de nieuwe slagzin op: 'haal het beste uit jezelf!' Wederom een nieuwe belediging: net alsof ik of wie-dan-ook niet constant bezig is om de fouten van de managers recht te trekken. Ik ben nondeju al ruim 50 jaar bezig om 'het beste uit mezelf te halen'. Wat is dat voor een denigrerende veronderstelling dat ik er al jaren een potje van zou maken. Een verkapte vorm van beschuldiging van leegloperij, daar kun je het dan mee doen. Maar het ergste van het kaartje is die kroontjespen. Welke geperverteerde gek is met dit idee gekomen? Een kroontjespen. Het is 2013 en Gerard Reve was de laatste die met een kroontjespen schreef en is al lang dood. Ik moet dus als medewerker van een modern onderwijspaleis een kaartje geven waarop naast die achterlijke spreuk ook nog een KROONTJESPEN staat! Ik geloof dat ik er nog ruim 100 te gaan heb. Nog ruim 100 maal gekleineerd worden. Over de voorkant heb ik het een volgende keer. Nog erger! Helaas schiet elke keer dat ik dit gedrocht zie ook nog door mijn brein dat mensen hier geld mee verdiend hebben en waarschijnlijk niet weing en nog waarschijnlijker: vast vrienden van de voor veel geld ingehuurde externe po-si-tio-ne-rings-ex-pert. Zitten nu waarschijnlijk samen op de Bahamas 'het beste uit zichzelf te halen'.

Gary Clark jr.

Als er tegenwoordig een zwartmensch uit de Joe Es of Ee, of zoals men daar zegt een afro-American een gitaar durft te pakken en iets verder gaat dan een paar akkoorden uit de blues, komt meteen de associatie met heer Hendryx op. Schijnbaar is dat het enige referentiepunt dat de hedendaagse muzieksjoernalist van onder meer de kwaliteitskrant NRC tegenwoordig heeft. Ik las vorige week een beschouwing/intervjoe met en over Gary Clark jr. Muzikant die momenteel volle zalen trekt. De sjoernalist kwam ook met heer Hendryx op de proppen. Voor mij was het eigenlijk van tevoren duidelijk: er zal wel wat gitaarherrie gemaakt zijn, af en toe een overstuurd gitaartje en een wat onrustige solo op zijn tijd en dan hebben we het wel weer gehad. Ik heb de hele plaat af kunnen luisteren want het ontsteeg inderdaad de middelmatigen. Dat was fijn. Maar van Hendryx was weinig te horen, misschien een beetje John Lee Hooker, R L Burnside, maar daar is het dan ook mee gezegd. Daarna maar eens de Amerikaanse muziekrecensies gelezen en ook daar dezelfde onrechtmatige associatie aangetroffen. Sterker nog: de NRC-kwaliteitssjoernalist kwam niet veel verder dan de Amerikanen en plagiaat is eerder waarschijnlijk dan onwaarschijnlijk (van het artikel dan). Niets toegevoegd. Hoe dan ook: Gary Clark jr. kan er wel wat van. Minimaal 3 nummertjes zijn goed om aan te horen. Oh ja, hij heeft ook nog 'goede looks en een sexy stem' (huil). Het is maar dat u het weet en kan dat geleuter over allerlei opvolgers van Hendryx een keer ophouden, want dat hebben we wel gehad, zo'n beetje, eigenlijk wel, dus, of zo.

't is niet anders ...

Kijk, dat zijn dus weer meevallers. Je loopt wat rond bij de opening van Buro Beukorkest en dan valt je oog ineens op deze kaart. Inderdaad de cafeteria-iconen uit Gestel-binnen-de-Rondweg vereeuwigd op een moderne prentbriefkaart. Goed dat de jongeren daar ook oog voor hebben. Ik sprak de fotografe nog even: 'waarom heb je dat gedaan?' 'Omdat ze er mee stopten en het zou toch zonde zijn om daar geen foto van te maken.' En zo is het.



Voor de volledigheid: 'Family Manders on the day before their retirement' from the series: some people I really like 2012. All rights reserved www.fiekevanberkom.nl Ik zal dus wel weer in overtreding zijn, maa kon het toch niet laten.

Tempo

Er zit, zoals bekend, altijd muziek in mijn hoofd. Die muziek bepaalt mijn stemming of omgekeerd: mijn stemming bepaalt de muziek en daarna gaan mijn hersenen een of ander proces in; er gaat een klepje open en daar is dan het deuntje dat een paar dagen, een paar uur, een paar minuten door mijn hoofd zwermt en mijn tempo en 'staat van zijn' bepaalt. Ik zit de laatste weken in een goed tempo. Allerlei zware en triviale zaken hebben er deze keer voor gezorgd dat onderstaand deuntje in het hoofd rond dwarrelt: de verwerking van 05-02-2012 is in beweging, de sympathieke bierbrouwer B heeft onverwacht veel geld geschoven om Project B te sponsoren, er is 8 kuub rotzooi uit mijn huis verwijderd, F is inmiddels weer vrijwel volledig bekwaam verklaard, ik heb vanmiddag met de technokids uit de Kempen een vet bedrijf bezocht waar ik leerde dat het dier (in dit geval de kip) de 4de dimensie in de techniek is en dat je bij het ontwerpen van een legbatterij of kipvetmesterij altijd van de kip (doelgroep) uit moet gaan, het wordt toch lente, ik weet inmiddels dat men bezig is met iets te ontwikkelen dat een contactloze gewichtsbepaling van een ei moet bepalen en dat er mensen tussen de kiepe gaan zittuh om het gedrag van een kiep te bestuderen om zo beter te kunnen ontwikkelen. En zo nog een paar dingen. Allemaal zaken die mij min of meer wat beter door het leven laten gaan. Sinds 2 weken heb ik dus het mystieke fuck-allemaal-maar-off-deuntje Quatre Mains van dEUS in het hoofd. Van mij mag het nog een paar dagen. Na een minuut begint het in onderstaand fillumpje (eerst wat vaag getrompetter, dan de aankondiging en daarna komt u in mijn huidige tempo, als u dat belieft).

Lijsten

Het was gisteren een dag waarin duidelijk werd dat er in het bedrijfsleven op de een of andere manier wel daadkrachtig gehandeld wordt, terwijl dat in de ambtenarij en semi-ambtenarij op de een of andere manier niet lukt en dus overbodig veel tijd kost en veel ergernis oplevert. 's Morgens bij de sympathieke bierbrouwer B geweest om daar verder te praten over de voortgang van Project B. Onze gesprekspartner had zich goed voorbereid, daarna nog wat afspraken gemaakt. Vandaag horen we hoe verder en krijgen ook financieel uitsluitsel. Nog geen 3 kwartier gezeten en echte spijkers met koppen geslagen. Later die middag moest er weer vergaderd worden. De zwerver der zwerver vroeg me gisteravond: waar vergaderen jullie eigenlijk over? De laatste maanden gaat het vooral over LIJSTEN! We gaan verhuizen, dus moeten er in onze nieuwe behuizing tafels, stoelen, smartboarden, technische apparatuur enzovoort enzovoort geregeld worden. Het principe is eenvoudig: de mensen die er verstand van hebben stellen deze lijst samen en dat wordt dan uitgevoerd. Om de een of andere reden werkt dat anders. Als wij zo'n lijst gemaakt hebben, gaan andere mensen zich daarmee bemoeien (die weer minder verstand van onderwijs hebben, maar meer van geld) en dan verdwijnt er van alles van de basislijst. Dan zitten we dus weer in de bijna traditionele belangentwist: GELD versus ONDERWIJS. Er wordt nooit iets toegevoegd aan de lijst, er gaat alleen maar van af. Heel vreemd. Daar raken wij dan weer door van de kook en moet er weer onderhandeld worden over een nieuwe lijst. We zijn inmiddels aan lijst 4 toe en nog lang niet aan het einde. Het vervelende van dit lijstengedoe is dat er wantrouwen ontstaat en in een sfeer van wantrouwen gaat de overbekende pre-traumatische-verhuis-stress (PTVS, een variant van PTSS: Post Traumatische StressStoornis) de boventoon voeren. En zoals wij allen weten, kun je in periodes van stress niet meer helder denken of je moet de daarbij behorende krankzinnigheid structuur kunnen geven (stress is namelijk een vorm van krankzinnigheid; de zinnen (hersenen) zijn namelijk krank (ziek)). Als je geen structuur meer kunt aanbrengen, dan wordt het een wanorde. Dat is op zich nog niet zo'n ramp, maar daarnaast bestaat er ook nog een katalysator van PVTS, namelijk: ie-meel. Want naast het vergaderen wordt er ook nog driftig (in de letterlijke zin der betekenis) geiemeeld. Dat vinden wij leuk, of in ieder geval nodig. Het wachten is nu op lijst 5, die weer een variant op lijst 4 zal zijn en waar vervolgens weer de pleuritus over uitbreekt, waardoor we aan lijst 6 kunnen beginnen. En daar zijn wij dus zo'n beetje mee bezig. Gelukkig mogen we ook nog regelmatig met de mennekes bezig zijn. Het was een mooie dag met wederom veel LEERMOMENTEN die ik deze keer ook met de medemens GEDEELD heb.

Kickstarter

Morgen naar de sympathieke bierbrouwer B in Lieshout om te gaan bespreken hoe de samenwerking voor wat betreft project B gaat verlopen (zie Mooie momenten, 8 februari). Komt allemaal wel goed, vermoed ik. Voordeel van de samenwerking met bierbrouwer B is ook dat zij geen deel uitmaken van een groter conglomeraat als Inbev, waar bierbrouwer D deel van uitmaakt. Als we hadden gekozen voor deze bierbrouwer zou het al lang weer in Kafka-toestanden zijn geëindigd, want overleg met het hoofdkantoor waar dan ook ter wereld, omdat men niet wordt geacht zelfstandig beslissingen te nemen.
Maar goed, nu over de technische inhoud. De techno-kids uit de Kempen zijn inmiddels bezig aan de extruder ook wel filabot genaamd. Dit is de machine (het apparaat? wat is het eigenlijk?) dat het kunststof puin gaat transformeren tot draad dat in de 3D-printer gevoerd kan worden (op de tekening 4). Zij zijn inmiddels bevrijd van de druk van het bouwen van de carnavalswagens, dus gaat het vanaf morgen plankgas.
Natuurlijk zijn er overal op aarde gebieden waar jongeren nog normaal gas aan het geven zijn en op bijgaand fillumpje is een Amerikaans Kempisch jongetje ook aan de gang met een filabot. Hij had een idee; had $ 10.000 nodig; zette zijn idee op het heilige internet en hoopte zo aan het benodigde geld te komen om zijn idee verder te ontwikkelen. Hieronder de link naar kickstarter, zodat zowel het idee achter kickstarter als het principe van de filabot ook wel extruder genaamd, duidelijk wordt. Want we zijn nondeju ook op aarde om af en toe nog eens wat te leren. Kijken dus!
http://www.kickstarter.com/projects/rocknail/filabot-plastic-filament-maker

Kafka ist überall!

Vorige week kreeg ik een vage brief uit Zweden. Het ging om een parkeerovertreding die ik in juli vorige jaar in Hongarije (Szeged) had gemaakt. Ik was daar wel geweeest maar had netjes een dagparkeerkaart gekocht en bij terugkomst de volgende dag zat er geen bon onder de ruitenwisser. Alweer een succesmoment, dacht ik nog.
Voornoemde brief is afkomstig van EPC en ook deze organisatie heeft een web-site. Omdat de brief er hoogst onbetrouwbaar uitzag: spel- en stijlfouten en op inferieur papier afgedrukt, besloot ik de web-site te bezoeken. EPC schijnt een organisatie te zijn die op Europees niveau parkeerovertredingen regelt. Een soort pan-Europese NSB dus. Ik vertrouwde het nog steeds niet, te meer daar het bedrag -88,81 euro- zelfs de Hongaarse normen overschrijdt.
Wat nu? Ik besloot het Centraal Justitieel Incasso Bureau te bellen. 3 Verschillende nummers gebeld, maar telkens vroeg men om een 16-cijferige code die alleen maar op Nederlandse bonnen staat, anders moest ik -2- intoetsen, maar dan kwam ik weer in hetzelfde menu terecht. Dan maar verder en een klacht indienen bij de Nationale Ombudsman over de onbereikbaarheid van het CJIB. Ik was per slot van rekening toch bezig. Ook daar een oneindig keuzemenu waar ik niet uitkwam. In een lucide moment besloot ik de ANWB te bellen. Misschien kon deze organisatie waar ik al 30 jaar lid van was, zonder er ooit gebruik van te maken, mij verder helpen. Ook daar een keuzemenu waar ik uiteindelijk terecht kwam in de klachtenprocedure voor ten onrechte geleverde producten uit de ANWB-shop. Ik ben rustig gebleven, maar gelukkig mag ik volgende week weer werken en kan ik daar een en ander afreageren.
EPC, CJIB, Nationale Ombudsman, ANWB. Geen levend mens kunnen spreken, want naar Zweden bellen gaat wel erg ver en zo veel is zeker: EPC heeft ook een keuzemenu waar ik niet uit ga komen. Via hun web-site kon ik reclameren en dat is dan ook gebeurd. Gevraagd om bewijsmateriaal en geprotesteerd tegen de hoogte van de bon (naheffingsaanslag).
Het leuke van dit alles, is dat ik inderdaad wel de overtreding had gemaakt. Een van de voordelen van slordig zijn is, dat ik mijn auto zelden opruim. Ik ging op zoek naar voornoemd parkeerbewijs en jawel: hij lag er nog. Ik was vergeten om 2 gaatjes door te prikken: gaatje 27 en gaatje 7 ten bewijze van het feit dat ik met deze dagkaart (napijegy) 27 juli wilde parkeren. Waarom er geen bon onder de ruitenwisser zat is nog onduidelijk, maar dat gaan ze maar lekker uitzoeken in Zweden en bij de parkeer NSB-ers in Szeged. Het zal uiteindelijk wel betalen worden, maar zo houden we elkaar in ieder geval bezig en per slot van rekening hebben we er zelf ook voor betaald.

Klein Leed (2)

Er wordt veel muziek gemaakt, zo veel moge duidelijk zijn. En dat er veel slechte muziek is en wordt gemaakt staat ook vast. En dat plaats en tijdstip er toe doen wanneer je blij, agressief, teleurgesteld, ontroerd of wat dan ook wordt van een deuntje, staat in ieder geval voor mijzelf vast. Liedjes kunnen zo maar een hele reis of tijdelijk een stapavond verpesten. Dan denk ik: welke hogere macht krijgt het voor elkaar om mijn leven te verzieken na al de ontberingen die ik het afgelopen uur heb ondergaan.
We schrijven begin tachtiger jaren. Stappen, stappen en nog eens stappen. Er kwam geen einde aan. Heerlijk! Als 's nachts om 2 uur de kroegen in de metropool E sloten, de laatste frikandellen naar binnen waren gewurmd, werd vaak nog de reis naar de gevaarlijke havenstad A aanvaard om aldaar nog wat drank naar binnen te slaan. Een uurtje met de auto en we waren er. Auto parkeren en op zoek naar een geschikte gelegenheid. Moeilijk, want vaak wisten we niet meer waar we de vorige keer uiteindelijk terecht gekomen waren. Wat is er erger dan om half 4 's nachts in havenstad A rond te dwalen met een uitgedroogde mond op zoek naar drank, vertier en vooral nog wat goede muziek? Omdat men het in A wel zo'n beetje gehad had met aangeschoten 'Hollanders' kwam je ook niet overal binnen en als je al binnen was, moest je je in ieder geval gedeisd houden. Waar ben ik eigenlijk mee bezig, vraag je je op zulk soort momenten af. Maar het kon nog erger. Uit arren moede stapten we dan maar een of andere vage discotheek in en in mijn herinnering klonk daar altijd een van de meest gehate liedjes die ik ken en datzelfde muzikale wangedrocht klonk een paar weken tegen alle muzikale etiquette in mijn favoriete café. Onverwacht!  Alle trauma's kwamen weer terug. Ik zat weer even in een discotheek in A. Rood tapijt tegen de muur; de discobal ronddraaiend aan het plafond. Een wezenloze massa, dansend op deze vervuiling. Een treurige Vlaamse nawee van Saturday Night Fever, terwijl de punk en new wave al lang hoogtij vierden. 's Avonds nog The Fall zien en horen en 6 uur later Barry White's My first, my last, my everything doorstaan. Mag zoiets wel van God? Ik dacht eerst, ik ros dat kloteliedje voor straf nog op m'n blog, als een soort afrekening, maar dat gaat toch te ver. Feelbad-muziek dus. Daarom: Dr. Feelgood.

Klein Leed

Gisteren was minister Schippers van Volksgezondheid op de verrekijk. Voor mij een van de weinige betrouwbare ratten uit het huidige kabinet. Zij betoogde onder meer dat de uitvoerende instanties in de gezondheidszorg ook maar eens moesten gaan nadenken over mogelijkheden tot bezuiniging om de zorg betaalbaar te houden. Er was ook een rol voor de patiënt weggelegd. Hieronder een voorstel mijnerzijds. De afgelopen weken ga ik gebukt onder een schouderkwaal (gescheurde pees of slijmbeursontsteking). Is allemaal nog te doen, maar moet het liefst zo snel mogelijk opgelost worden. Om zo snel mogelijk het herstelproces vorm te geven, besloot ik de de huisartsenpraktijk -waar ik inmiddels vanwege medische en bureaucratische oorzaken met 2 van de drie artsen een conflict heb- over te slaan en onmiddellijk de fysiotherapeut -waar ik alleen maar goede ervaringen mee heb- te raadplegen. Na 2 sessies en een onderzoek was het duidelijk: hier moest een orthopeed aan te pas komen. De medische data, uitslag van een echo en een verslag van de fysiotherapeut waren in mijn bezit. Via een achterdeur kon ik de dag daarna bij de orthopeed in het herstelpaleis te G terecht. Maaaaaar! Eerst een verwijsbriefje halen bij de huisarts. De huisartsenpraktijk om 08.00 gebeld. Ik kon die dag niet meer terecht. Ik vertelde de assistente dat ik alles digitaal had, op kon sturen en dat de arts of artsin de gegevens in 1 minuut kon bekijken en een verwijsbriefje klaar kon leggen zodat ik meteen naar het voornoemde herstelpaleis kon. Geen sprake van! Na het weekeinde kon ik terecht: maandag om 16.00. Maandag om 16.01 uur had ik m'n verwijsbriefje. De artsin onderzocht me niet eens. Declareert waarschijnlijk wel. Mijn verhaal en de medische data van de fysiotherapeut waren genoeg. In plaats van vrijdag, arriveerde ik op dinsdag bij de orthopeed en had de artsin nodeloos haar tijd en mijn geld verdaan. Aanbeveling: laat de zorgconsument zelf de kortste en goedkoopste weg bepalen.
Morgen Klein Leed over de Europese bureaucratie, Kafka en een parkeerbon. Voor straf hieronder een mooi hippieliedje van een veelbelovende jongere uit het steeds verwarder wordende vaderland. Ja ... erg 60-er jaren. Nondeju! Dat is alweer 50 jaar geleden. Toen waren er nog geen verwijsbriefjes, protocollen en procedures. Ook dat nog!

Mooie momenten

Het is niet allemaal kommer en kweel, leed en ellende, droefenis alom in de onderwijsjungle. Eindelijk weer een projekt waar de jongeren zich fijn uit op kunnen leven, en wij ook.
Het zit zo: tijdens een buitenfestival drinkt men bier of ander gevaarlijk spul zoals sinas uit een kunststof beker. Zodra de beker geledigd is, laat men deze beker vallen. Dit geeft een enorme troep die later weer opgeruimd moet worden. Dat vindt niemand fijn. De bierbrouwer niet, de festivalorganisatie niet, de ambtenaren niet, niemand niet. In het kader van: voor drank doet een gemiddelde jongere veel, zo niet alles, hebben we een idee bij elkaar gebreenstormd waar de sympathieke brouwerij B uit Lieshout ook enthousiast van werd.
De festivalganger raapt 10 kunststof bekers (1) en dumpt deze bekers in een shredder (2). Deze shredder vermaalt de bekers tot kunststof puinkorrels. Deze komen in een bakje terecht (3) en vanuit dit bakje gaan ze de filabot ofwel extruder (4) in. De filabot verwerkt de kunststof puinkorrels tot een draad (5) die weer als voeding dient voor een 3D printer (6,7), die er dan een festivalmuntje van print, zodat de festivalganger als beloning een nieuw biertje of een verfrissende sinas kan kopen. Voor de volledigheid: (9 & 10) geven aan dat dit proces centraal aangestuurd gaat worden. (8) Geeft aan dat het geheel attractief, hufterproof etc. vorm gegeven moet worden.
Samen met de sympathieke bierprovider B en uiteraard de Technokids uit de Kempen en omgeving kunnen we weer eens 'lekker los' gaan. Vooralsnog zijn er geen ambtenaren en of ander overheidsgeteisem die ons tegenwerken. Het lijkt er zelfs op dat er sprake is van oprechte medewerking. Medio juni worden de prototypes gepresenteerd.
Hier word ik dus blij van. Mooie momenten. Ik houd u op de hoogte.

Er zijn grenzen

Juist ja, een tijdje, blogmatig gezien, er tussenuit geweest. Betekent niet dat er niets gebeurd is. Ik dacht dat het tijd werd voor een nieuwe woonomgeving. Appartement gevonden in de nabijheid van het centrum van de levensgevaarlijke metropool E. Eigen huis snel verkopen en wegwezen. Lijkt allemaal makkelijker gezegd dan gedaan: een huis verkopen, bedoel ik dus. Onder invloed van de commerciële zenders en hun overbodige woonprogramma's, is er inmiddels een nieuwe dimensie aan het huisverkopen toegevoegd. Het te verkopen 'object'  moet 'instapklaar' zijn en om te bepalen of dat daadwerkelijk zo is, wordt een 'styliste' ingehuurd, die met de bewoner het huis analyseert of het 'object instapklaar' is. Een ander uitgangspunt is dat de eventuele koper ook geïmponeerd moet raken door 2 belangrijke dimensies: licht en ruimte (vierkante meters)! Met J en de styliste ben ik m'n huis doorgetrokken. De uiteindelijke uitkomst was dat er rond de 165 verbeterpunten gerealiseerd moesten worden, wilde mijn huis verkoopwaardig zijn volgens de hedendaagse RTL-SBS-normen. Daar komt al het kwaad namelijk vandaan. Om een indruk te geven een -NIET complete- reis van verbeterpunten van het trottoir tot de deur van mijn huiskamer (enkele zaken heb ik in de laatste 24 uur in het kader van de mentale zelfbescherming reeds verdrongen):

Bladeren uit de tuin verwijderen
Gezellige voorjaarsplantjes in de tuin planten
Stoep ontdoen van mos
Planten van de buurman knippen
Deur wit schilderen
Afdak boven de deur bijwerken
Kastje uit de gang verwijderen
Gang het liefst bijwerken qua stucwerk
Aan de kapstok gelijke hangers hangen en enkele jassen verwijderen
Woestijnposter uit het toilet verwijderen
Plafond toilet opnieuw witten
Sticker van toiletdeur verwijderen
Spotje in toilet hangen
Bierkratten uit de gang verwijderen
Spiegel op een andere plek hangen
 Eigenlijk moest ook heel de tegelvloer uit de gang verwijderd worden

We waren de woonkamer nog niet eens in geweest! Ik wist na 10 minuten genoeg. Dit gaat te ver.  De styliste ging samen met J het huis verder door. J notuleerde. Ik liep er bij, maar was al lang ergens anders. Gelukkig had ik enorme pijn aan mijn schouder, zodat ik me op andere dingen kon concentreren. Dan maar niet verhuizen, besloot ik. Ik zit daar eigenlijk best goed. Er zijn grenzen.
De gemiddelde Nederlander wordt door dit soort zaken weer neergezet als een zwakzinnige die zelf niet kan zien of een huis 'potentie' (huil) heeft. Het meest typerende vond ik het volgende: op de 1e verdieping was M's schilder- en keramiekkamer. Het tapijt zit onder de verfspatten en andere troep. Daar moest dan ook maar een goedkoop nieuw tapijtje neergelegd worden, want die verfspatters konden echt niet. Een goedkoop Gamma-geval was genoeg. Net alsof een eventuele koper deze inferieure troep laat liggen. Misleiding en huichelarij vieren hoogtij. Oh ja, en ik moest ook nog m'n bed verplaatsen en een echte  (spuug) Master-slaapruimte en kleedruimte creëren. Er was toch ruimte genoeg. Master-slaapruimte en -kleedruimte, dat werd vroeger gewoon de slaapkamer van ons vader en moeder genoemd. Er zijn grenzen. Ik heb de verkoop stil gezet.

Wrang

Toch maar even 'n blogje vandaag. Een jaar geleden dus, dat Marij is overleden. Voor mij was het afgelopen zondag al de dag van 'de bittere herinnering'. Redelijk doorgekomen met de kids en aanhang. Het bijzondere van dit moment is dat ik precies een jaar na dato op hetzelfde moment dat Marij overleed weer in een ziekenhuis rondhang. Kwart voor 2 was het en is het. Wrang, zo heet dat. Bestaat toeval, zo schiet door mijn hoofd. Een zichtbaar gelukkig echtpaartje en de vele boersige koppen irriteren me. Ik ben dus boos op de wereld.  De afspraak om mijn schouder weer in het gareel te krijgen, is enigszins verlaat, dus even tijd. Een redelijk onschuldige afdeling ... orthopedie ... geen levensbedreigende zaken .... er wordt gelachen en flink geouwehoerd. Iedereen in het dorp G schijnt elkaar te kennen. Ik zit er tussen, wat op m'n aaiPetje te prullen. De afgelopen maanden was de lust er niet om vanuit mijn dagelijkse irritaties nog iets op te schrijven. Het komt er wel weer aan. De gifbeker loopt langzaam over en dat moet er uit. Daarnaast is er ook nog een aantal vreugdevolle momenten waarover de wereld geïnformeerd moet worden. Vanaf morgen dus weer verder voorwaarts!