NL, AD 2012

Gisteren na de les. Sta nog wat na te praten met enkele leerlingen uit het 4de jaar. Een van de leerlingen staat met een fleurig pennenetuitje in zijn handen en zegt plotseling: 'eh mister, dit heb ik net gevonden ... zal wel van een van de meiden zijn ... anders hebben we een homo in de klas en dat is volgens mij niet het geval ... wilde gij dat teruggeven?'

Eppel

Mijn relatie met de firma Eppel heb ik al eerder belicht. Het leek allemaal goed te zijn gekomen, maar uiteindelijk ben ik nu op een voorlopig dieptepunt aangeland. Hoe zit dit? Enige tijd geleden, toen ik nog comfortabel in mijn comfort-zone zat en dus onbeperkt geïrriteerd kon raken en die irritatie meteen kon vertalen in daden om de irritatie ongedaan te maken, raakte ik mentaal van slag door het icoontje van de Eppel-kiosk op mijn aaiFoon. Met geen mogelijkheid van mijn telefoon te verwijderen. Triviale irritaties, dat wel, maar het blijven zaken die voor onnodige negatieve prikkels blijven zorgen. Uiteindelijk een pseudo- oplossing gevonden door via omwegen de kiosk in een aparte map op te bergen met andere Eppel-troep. Deze map mocht je weer niet Eppel-troep noemen, maar werd automatisch door de Eppel-dictators om een onverklaarbare reden 'magic' genoemd. Ik heb me even afgevraagd waarom 'magic', maar er voor de rest niet meer over nagedacht. Vrij snel daarna begon mijn aaiFoon ziek te worden. App-updates konden niet meer geladen worden, het ding werd traag, helderheid werd soms onverklaarbaar lager en 2 dagen geleden werd het ding totaal onbestuurbaar en traag. Wederom terug in de comfort-zone dus. Het was oorlog tussen mij en mijn telefoon ofwel de firma Eppel. Na veel analyzer-vragen (wat heb ik de laatste tijd allemaal uitgevreten met dat ding), kwam ik op de verstopte kiosk-icoon terecht. Dat was een illegale daad tegen het Eppel-regime. Het zou toch niet zo zijn dat Eppel afvalligen op deze manier zou straffen. Ik ontmantelde de magic-map en gaf de kiosk-app z'n vrijheid terug. Die map heet dus niet voor niets 'magic'.  En inderdaad: probleem opgelost. Alles doet het weer zoals alles het moet doen. De Eppel-kerk accepteert geen afvalligen, men moet op het rechte pad blijven. En dan heb ik het nog niet over de antipathie van deze sekte ten opzichte van een onschuldig iets als Flash. Voor straf een mooi liedje met als titel uiteraard 'I believe'.

Succes

Als uitvloeisel van de gevolgde training moeten de cursusleden -en ik dus ook- elkaar elke dag 5 successen sturen. De achterliggende reden is hoogstwaarschijnlijk dat je op die manier wat langer in je hoofd bezig bent met de cursusinhoud (beklijven) en het geleerde beter in de praktijk kunt brengen. Maar .... waar houdt routine op en begint succes. Ik kan wel opschrijven dat ik vanmorgen een kop thee heb bereid zonder dat er problemen zijn ontstaan en dat ik inmiddels weer vriendjes met m'n aaiFoon (daarover morgen meer) ben, maar daar ga ik de oorlog niet mee winnen. Moet ik dan wel de 5 (soms triviale) dagelijkse successen blijven melden (nog anderhalve week) om het proces niet te verstoren en is het nadenken over succes, misschien ook een succes of hoe zit het nu eigenlijk? Als je maar elke dag successen meldt aan de buitenwereld is het na verloop van tijd ook geen succes meer (het melden dan). Vandaag ga ik melden dat ik niets te melden heb. Geen successen, geen tegenslagen; gewoon routine. En af toe moet je blij zijn dat een dag routinematig verloopt. Succes dus. Bovendien heb je dit soort dagen nodig om eventuele succesdagen aan af te meten. Altijd succes is niet mogelijk zonder teleurstellingen.
Is het een succes dat ik gisteren nog even 3 uur muziek heb zitten draaien of is dat routine geweest om mijn muziekhonger te stillen? En dat vraag ik me dus allemaal af op een grijze, saaie non-dag waarop ik niet eens zin had om met wie-dan-maar-ook een potje te gaan rellen.

Plus instruments

Het positieve van oud zijn, is dat er nog wel een crisis bij kan. Om de 10 jaar is het wel raak. De diepste was wel rond het begin van de tachtiger jaren. Donkergrijs en, zoals de punkertjes rondschreeuwden: er was geen toekomst meer: no fjoetoer. Het einde van de wereld was nabij. Engeland lag op z'n reet en in Absurdistan aan de Noordzee liepen we daar een beetje modieus achteraan. Na de punk, kwam de new wave en daar ergens tussen in, waren waren wat bietorkesten uit de wereldstad E mee bezig (zin loopt niet goed, maar ik zit in een hectische situatie, dus kan geen verbeteringen aanbrengen). Een van de iconen speelt komende woensdag op het plaatselijke hippieplein in café W. Wimke zellef draait daarvoor en daarna moderne en ouderwetse bietmuziek. Komt het horen en zien.

Tijd voor muziek

Juist ja, bijna weekeinde en dus eindelijk tijd voor muziek. Al een paar dagen met dit deuntje in mijn hoofd, maar nog steeds geen tijd gehad om het daadwerkelijk te draaien. Eindelijk, vrijdagmiddag om een uur of 2 tijdens een projectuur, even naar joetjoeb, liedje gevonden, afgespeeld en de mennekes gingen gewoon door met de berekeningen aan hun schaarhoogwerker. Niets aan de hand, werktuigbouwkunde en muziek. Mooie momenten en geluiden door Barry Adamson (ex Magazine en ex Bad Seed van Nick Cave). Crooner maar dan modern of zoiets. Luister of luister niet.

Berichten van het front (4)

Vandaag dus weer naar de inrichting om het geleerde in de praktijk te brengen. Ging allemaal goed; ik ben niet beschadigd. Iedereen vond dat ik er verlicht uit zag. Ik ben ook trots op mezelf. De doelstellingen zij gehaald: ik heb wat geleerd en ben vrijwel zonder conflict de deur uit gegaan. Niet geruisloos, maar misschien een volgende keer. Hieronder een fillumpje met de hoofdzaak. Ik begrijp het zelf wel, maar of dat voor anderen geldt, lijkt mij onwaarschijnlijk. Daarnaast moet ik melden dat onderstaand fillumpje niet te zien is op een aaiPet (althans niet bij mij), maar wel op een aaiFoon en aaiMek (althans wel bij mij). Vreemde zaken.

Nu nog snel even mijn 5 successen van de dag naar mijn medecursisten melen (= huiswerk) en de vaatwasser uitruimen.

1. ik heb de cursus niet belachelijk gemaakt en ben dus uit m'n comfort-zone gebleven (oorlog maken)

2. ik heb het test-modificatie-verhaal aan de 4e jaars uitgelegd en zij zijn weer een stapje dichterbij hun diploma

3. ik heb 2 mensen van de administratie op weg geholpen 

4. nog een empathisch gesprek met een probleemleerling gevoerd (oplossingsgericht)

5. ik heb 25 kompjoeterplekken weten te regelen voor leerlingen omdat de andere gebruikelijke kompjoeters bezet waren en ben niet geïrriteerd geraakt.

En nu de vaatwasser uitruimen (misschien nog een succes). 

Berichten van het front (3)

Thuis van het front. Ja, en nu moet alles nog 'landen' zoals dat heet. Vandaag was niet de dag die ik verwacht had. Er werd namelijk nauwelijks doorgegaan op dag 2, waarin dus duidelijk werd dat ik mij defensief opstel vanwege mijn onzekerheid en me van  daar uit weer veelal terugtrek in de comfort-zone die voor mij dan weer betekent dat ik altijd op oorlogspad ben, als dat allemaal nog te begrijpen valt. Ieder cursuslid kwam na de bewuste oefening uit op bijvoorbeeld: nietsnut, loser of andere gelijksoortige kwalificaties. Gelukkig kon iedereen er goed mee omgaan en zijn de verwachte huilbuien uitgebleven. Al met al moet gesteld worden dat we een evenwichtige groep hadden en zoals gezegd een goede trainer. Wel en hoop overbodige oefeningen gedaan en ook nog een zeer ouderwetse over archetypen. Maar goed, al met al heb ik m'n doel bereikt. Ik ben de hele cursus gebleven, heb geen echte conflicten gehad en ook nog een paar nuttige gedachten in mijn hoofd laten ontstaan. Morgen een uitgebreide evaluatie, want nu even het hoofd leegmaken met enig voetbal en bier.

Berichten van het front (2a)

Ja, beste lezers, dat was wel weer even een fikse mentale dreun vanmiddag. Heel m'n imago naar de flikker en er viel eigenlijk niet aan te ontkomen. Dus de voorlopige conclusie is dat er sprake is van een training die verder gaat dan het normale gebeuzel van de cursusmafia. Alleen hoe nu verder? Gaat ... en wil Wimke verder nog iets met de uitkomsten. Daar gaat het dan morgen weer over. Waarschijnlijk blijft alles bij het oude, want een 'comfort-zone' heet niet voor niets een comfort-zone en vanuit die comfort-zone moet ik toch verder oorlog maken anders gaat het mis met de werktuigbouwkunde in en om de grote wereldstad E. Dat kan ik goed en het is nodig. Maar goed, God heeft het allemaal zo gewild en we weten nooit wat God allemaal nog meer voor plannen heeft voor Wimke op het geheime landgoed. Morgen gaan we 'werken' met de uitkomsten  van vandaag. De 3de dag schijnt ook de huildag te zijn. Wie weet gooi ik er ook nog een teiltje of 3 uit. Enniewee tot morgen, want nu nog wat drank om het cursusleed te verzachten.

Berichten van het front (2)

Even een snelle post, want zo dadelijk eten en daarna meer. Lichte hoofdpijn, het is nu kwart voor acht en de 2de dag zit er op. Gisteravond nog redelijk doorgezakt en vanmorgen toch in redelijke vorm aan de gang. Het ochtenddeel stelde weinig voor en had zo door de Warmeherfstgroetdames (zie Moedig Voorwaarts ergens februari 2012 of zoiets) gegeven kunnen worden. Aad, de cursusleider, is wel een stuk beter dan voornoemde dames, maar het verband was ver te zoeken of het was er niet en dat hoor ik morgen nog. In het middaggedeelte had het wel wat. Via een redelijk ingenieus format, kwam er een gedegen beeld van jezelf uit. Bij mij dus ook en dat betekende confrontatie met mijn eigenste ik. Ik zal het proberen samen te vatten. Ik leef in 2 werelden: werk en normaal. In mijn werk is mijn comfort-zone - het conflict zoeken als defensief  middel op mijn werk- niet OK. Het is een uitvloeisel van mijn onzekerheid. Bovendien werkt deze houding ook in de hand dat sommige mensen bang van mij zijn. Ik moet dus gaan zoeken naar andere middelen om mijn strijd tegen het ongelijk van de bedrijfsleiders te voeren. Ik moet mij op mijn werk zo gaan gedragen als in het normale leven. Ik heb een en ander nog uitgelegd - later misschien meer- maar er is in feite geen ontkomen aan: Wimke moet gaan veranderen, dat is goed voor hem en voor iedereen. Morgen gaan we daarover verder praten. Nu eten, daarna nog een biertje drinken en dan zien we. Het ga u goed. Wederom geen fillumpje want dat krijg ik niet gehendeld hier.

Berichten van het front (1a)

Inmiddels gegeten en enigszins tot rust gekomen. Er mag qua persoonlijke informatie niets naar buiten komen, daarom zitten we ook op een geheim landgoed met slechte wifi. Dat hebben we zo afgesproken en daar houd ik me dan maar aan. In zijn algemeenheid moet ik stellen dat we een redelijke groep hebben. Huiswerk maak ik vanavond niet meer en dat zal morgen misschien wel voor spanningen zorgen. Voorlopig ben ik trots op mezelf; ik ben hier nog en heb slechts 1 opstandige bui gehad, waar ik het proces van de groep niet mee heb verstoord en de cursusleider niet krankzinnig gemaakt. Ik ga nu nog gratis bier drinken (wel op het geheime landgoed blijven) en dan zien we morgen wel met de gedachte dat ik morgen toch definitief een einde maak in mijn bestaan aan HET ROLLENSPEL. Een fillumpje maken met een mooie toespraak vanuit het geheime landgoed doe ik morgen wel, want de kamers zijn tamelijk gehorig hier en als ik dan ook nog gehoord word terwijl ik in mijn eentje zit te schreeuwen, maakt ook weer zo'n vreemde indruk. Ik weet nu hoe het werkt hier.
Nu dus sociaal doen. Als dit alles verward overkomt, dan klopt dit. Voor Zwerver: afgezien van 'delen' en 'verrijking' weing vieze woorden gehoord.

Berichten van het front (1)

Het is nu half acht en de 1ste dag zit er qua training op, op wat huiswerkopdrachten na. Ik heb lichte hoofdpijn en ben tamelijk moe. Hele dag gezeten en bezig geweest met het Kolb-model (dacht ik) uit te werken. Er zijn 4 kommuniekaatsie-stijlen en daar kan de gehele mensheid in ondergebracht worden. Ik ben een promotor; er bestaan ook nog controllers, analyzers en supporters. Na een redelijke intriductieronde (uiteraard in de heksenkring), kregen we het model voorgeschoteld dat we al jaren voor onze leerlingen gebruiken, maar dan net iets anders en in het Engels. De cursusleider is een aardige man, die een en ander op plastische wijze wist te vertellen. Ik dacht dat ik rond 11.00 het lek boven water had (ik blijf namelijk maar rondcirkelen in de conflictsfeer en daar moet iets aan gedaan worden), maar daar zijn we nog niet aan toe. 

Later in de middag en vroege avond begon de training echter een wending te krijgen waar ik eigenlijk niet op zat te wachten: het laat-middeleeuwse mentale martelwerktuig 'het rollenspel' werd van stal gehaald. Na 3 rondjes had ik er genoeg van en omdat we eerder hadden besloten dat 'niets stom was en alles kon' besloot ik de 4de ronde aan mij voorbij te laten gaan. Na enig protest van de trainer, mocht dat. Ik moet nu snel weg, want eten. Later deze avond misschien meer.

Training revisited

Tijdens Persoonlijk Leiderschap leren deelnemers hoe ze blijvend in verbinding kunnen staan met hun eigen kracht. U ervaart hernieuwde zin, een versterkte onderlinge samenhang en creëert voor uzelf heldere, eigen intenties. U komt sneller, makkelijker en vooral plezieriger vooruit - op het werk, maar ook in uw persoonlijk leven.
 Laat dit even op u inwerken. Ja, gelukt? Bij mij nog steeds niet. De bedoeling zal ongetwijfeld goed zijn, maar toch worstel ik al weken met de betekenis van dit alles. Wil ik dit allemaal wel? Makkelijker en plezieriger vooruit komen. Moet het allemaal makkelijk en plezierig zijn? 
Wat is er aan de hand? Ik ga weer getraind worden en wel 3 -schijnbaar- loodzware dagen en nachten achter elkaar. Ik mag het terrein niet af. Maakt allemaal niet uit: het doel heiligt de middelen. Ik was vrij in mijn keuze om te gaan, alhoewel het volgen van de cursus wel werd aangemoedigd door de onderwijsinrichting. Ik heb me in april of mei aangemeld met als achtergrond 'Misschien wel goed: een paar dagen tot mezelf komen na een hectisch en zwaar jaar'. Ik had toen al twijfels en heb ze nu ook nog, te meer daar ik van tevoren de volgende vragen van een antwoord moet voorzien: 
• Wat werkt momenteel niet in uw leven? 10 concrete aspecten, zakelijk en/of privé? 
o Dingen die niet zo gaan zoals u dat graag zou willen.
o Zaken waar u harder werkt dan u eigenlijk nodig acht.
o Zaken waarvan u uit uw directe omgeving (collegae, partner) te horen krijgt waar u zichzelf
zou kunnen verbeteren.
o Zaken waarvan resultaten uitblijven ondanks uw inspanning. 
o Situaties en tegenslagen die terug blijven komen.
o Aspecten die u irriteren (bij uzelf en anderen).
o Teleurstellingen.
o Oneerlijkheid welke u ervaart.
o Contacten met collega’s of anderen.  
Hierop is 1 kernvraag gebaseerd. 
Wat werkt momenteel niet in uw leven? 
Alle bovenstaande aspecten spelen gedurende heel mijn leven in min of meerdere mate een rol. En bij wie niet? En wat er allemaal niet werkt, vind ik minder belangrijk dan wat er allemaal wel werkt. Bovendien hoort 'omgaan met problemen en ongewenste situaties bij het dagelijks bestaan'. Als je geen problemen kent, ken je ook geen geluksmomenten want dan heb je geen vergelijkingsmateriaal, dus zoals de oude Zwerver altijd allitereerde: leed loutert, maar louter leed is ook niet alles. Ik moet niet zaniken, ik heb me aangemeld, heb ook geen zin in een laffe terugtrekkende beweging, dus ik ga me 3 dagen laten trainen, zonder dat ik in opstand ga komen, want dat heb ik me dus voorgenomen als antwoord op die andere prangende vraag: 
Wat wilt u uit deze cursus halen? 
Ik wil eindelijk een training eindigen zonder in conflict te komen met de cursusleiding. Als erkend cursusontregelaar zal dat niet meevallen. Tot nu toe is dat in ruim 20 jaar en vele cursussen verder, 2 keer gelukt (om de zaak dus niet te ontregelen). Ik wil verder normaal en onopvallend overkomen en geruisloos verdwijnen na deze 3 dagen. Samengevat: uit de irritatiemodus blijven. 
Om mijzelf mentaal op dit alles voor te bereiden, zal er komende week sprake zijn van blogstilte. Volgende week maandagavond, aan het eind van de 1ste dag, zal ik de eerste berichten uit het geheime cursuskamp op het heilige internet slingeren.

Toos gaat, Jet komt

Toos van Verstandsverbijsteringsveldt, ook wel bekend staand als Meisje van Verstandsverbijsteringsveldt, ook wel bekend staand als minister van onderwijs Marja Van Bijsterveldt, ook wel bekend staand als Het Schaap, verdwijnt en Jet B komt haar vervangen. Toos heeft als Staatssecretaris en Minister veel onheil aangericht de laatste jaren. De invoering van het Competentiegericht Onderwijs is min of meer door alle bureaucratie een mislukking geworden, voor de rest zijn we ook weinig opgeschoten in het onderwijs. Ik word nog dagelijks geconfronteerd met de ellende die Toos heeft aangericht: Toos (of beter: een van haar ambtenaren, want Toos had de competentie 'analyseren en interpreteren' nooit ontwikkeld) kwam er achter dat het reken- en taalonderwijs niet deugde en dat de overstap van MBO naar HBO daardoor moeilijkheden opleverde. Toos kwam op het idee om landelijke examens aan het einde van de MBO-opleiding te veroddoneren en daarmee het probleem op te lossen.
Ik vraag wel eens aan een leerling: hoeveel is 7 x 8, gedeeld door 2. De eerste stap -7x8- levert al veel problemen op, laat staan de 2de stap. 'Moesten jullie vroeger op de lagere school de tafels niet opzeggen', vraag ik dan. 'Soms' is dan het antwoord, 'maar bij de tafel van 7 was ik ziek', 'en bij de tafel van 8 ook?', reageer ik dan. 'Maar dat is anders' is dan het antwoord.' De jongeren kunnen er ook niets aan doen. Zij zijn het slachtoffer van de misstanden in het lager onderwijs en het vervolgonderwijs. Rekenen (iets anders dan wiskunde) kunnen ze niet meer; over de Nederlandse Taal hoeven we het niet te hebben. Toos pakt het probleem dus niet in de kern aan, maar laat alle ellende maar doorsudderen en op het laatste moment komt ze met haar sullige oplossing, waar wij helemaal geen tijd voor hebben. Toos had er voor moeten zorgen dat jongetjes die ziek zijn op de dag dat de tafel van 7 wordt geleerd, dit inhalen en wel de volgende dag. Ofwel anders gesteld: zorgen dat BASISKENNIS op de BASISSCHOOL wordt aangeleerd! Daar is die opleiding namelijk voor. Gelukkig zag ik Toos van de week voor de laatste maal in al haar grootsheid. Ze verwelkomde Jet in haar bijna ex-ministerkamer met haar gebruikelijke infantiliteit: 'Kijk', zei ze, 'en dit is dus het bureau'.
Voor straf een opwekkend liedje.

Moeders

25 Jaar geleden kon een gesprek met een ouder en student als volgt plaatsvinden: vader komt met zoon binnen en gaat zitten. Ik weet dat ik de vader moet gaan vertellen dat de resultaten weliswaar redelijk zijn, maar dat er gedragstechnisch wel het een en ander aan te merken valt. Ik observeer vader en zoon en zie dat er een vader-zoonconflict speelt. Ze lijken veel op elkaar. De vader komt met een enigszins rood hoofd binnen. Ik begin mijn verhaal en midden in de uitleg over het gedrag van de zoon, ontploft de vader zo'n beetje en zegt:'godnondeju, dacht ik ut nie, altijd hetzellefde me jou. En wa nou? Hij moet nondeju met 'n end hout geslagen worre, anders lirt ie ut nooit.' Ik kijk hem onderzoekend aan of hij verder nog wat te melden heeft, terwijl de zoon ineen krimpt. ' ... en da moete gullie ok doen, of hedde gullie gin hout, anders kum ik ut wel brenguh.' Bovenstaande was wel uitzondering, maar kon voorkomen. Generaliserend kan gesteld worden dat 25 jaar geleden vader, moeder, zoon met de pet in de hand, de ogen neergeslagen aanhoorden wat 'de mister' te vertellen had en daarna braaf naar huis gingen, zonder het gezag tegen te spreken en uit te voeren wat was opgedragen. Dit was vrij snel afgelopen. Daarna maakten de vaders al snel plaats voor de -veelal assertieve- moeders. Zij waren zeer bedreven in het neerleggen van de schuld bij iedereen behalve bij hun goedbedoelde maar vaak totaal mislukte opvoeding. Vaak ellenlange gesprekken, waarin de moeder wel even uitlegde hoe wij een en ander moesten aanpakken. Hier heb ik veel van geleerd.
Momenteel is de situatie weer langzaam ten goede aan het keren, alhoewel ik nauwelijks nog een vader spreek. De moeders hebben definitief het heft in handen genomen. Afgelopen 2 maanden heb ik 6 probleemgesprekken gehad, waarvan 1 met een vader. De huidige moeder is in die zin veranderd dat ze 'mee begint te denken, oog heeft voor het probleem en niet constant het probleem naar anderen schuift, maar ook bij zichzelf en de zoon te rade gaat en wil meewerken om het probleem op te lossen'. Niet met een stuk hout, zoals 30 jaar geleden, maar door een 'goed en langdurig' gesprek met de jongeling in kwestie. Waar een jaar of 10-15 geleden de moeder een mogelijke vijand was, kun je haar tegenwoordig op de goede manier gebruiken (samenwerken!) om dingen voor elkaar te krijgen, die anders maanden zouden duren. Want waar hebben veel opstandige jongeren van 16-20 jaar een grondige hekel aan? Juist ja; aan een lang gesprek met hun ouders over het wel en wee op de onderwijsinrichting. Volkomen normaal, heeft vrijwel iedereen wel last van gehad. Dus langzaam is de volgende strategie in sommige gevallen zeer effectief: 'als jij je schoolcarrière niet op die-en-die manier gaat inrichten, dan moet ik helaas je moeder bellen.' Vaak kijken studenten mij dan verschrikt aan. 'Nee! Niet weer een goed gesprek!' Gelukkig zijn moeders steeds meer bedreven geraakt in dit soort gesprekstherapie en weet een hedendaagse jongere dat dit veel tijd opslorpt die ze bijvoorbeeld zouden kunnen besteden aan het bezoeken van Feesboek om te onderzoeken of hij of zij nog bestaat (Ik Feesboek, dus ik besta). De keus is dan vrij makkelijk: de hedendaagse jongere besluit vrij snel, met wat tegenzin, om te doen wat van hem verwacht wordt om zo het gesprek met zijn moeder te vermijden. WIN-WIN-WIN dus: ik hoef niet verder in actie te komen, leerling doet wat hij moet doen, moeder hoeft ook niets te doen. Fijn dat er moeders zijn!

Zwarte massa

Het wordt winter en dan verandert de massa in zwart. Ruim 2.000 jongeren aanvaarden elke dag de tocht naar de onderwijsinrichting in de grote wereldstad E, allen hetzelfde gekleed: sportschoenen, spijkerbroek en zwarte jas. Spijkerbroeken lijken allemaal hetzelfde, sportschoenen verschillen misschien ietwat, maar wat opvalt is dat iedereen een zwart jasje heeft en wat daarnaast opvalt is dat niemand hetzelfde zwarte jasje aanheeft. De jasjes zijn echter vrijwel identiek. Waarom?  In de naaiateliers in zuidoost Azië moet de verbazing wel erg groot zijn: die rare Nederlanders moeten alles in zwart hebben. Ik vermoed dat het in België en Duitsland niet anders zal zijn. Er moet in Europa een onnoemlijk grote collectie zijn aan zwarte winterjasjes. Een zwart leger trekt  dus elke dag vanuit de provincie naar de grote stad en dat zwarte leger staat dan weer in de pauze gezamenlijk een sigaretje te roken. En dat zwarte leger gaat 's avonds weer terug naar huis. Ik vermoed dat het op het treinstation een totale zwarte massa zal zijn. Als Rutte en zijn vriendjes gaan bepalen dat we vanaf 1 januari in een uniform moeten gaan lopen: sportschoenen, spijkerbroek, zwarte jas, zal het land op z'n kop staan. Laat het volk vrij en men gaat geüniformeerd de straat over en conformeert zich aan de massa. Als je dan aan de enkeling die geen zwart jasje aan heeft, maar bijvoorbeeld een donkerblauw jasje, vraagt waarom hij geen zwart jasje aanheeft, dan is men bijna in staat om ook een zwart jasje te kopen. De mens zit toch vreemd in elkaar: aan de ene kant willen veel mensen uniek zijn en wil men zich onderscheiden van de massa, aan de andere kant doet men niets om zich te onderscheiden. Zo ook de boeren, burgers en buitenlui die elke zaterdag de grote wereldstad E komen vervuilen: in de zomer de driekwart broek met daaronder de witte benen, in de winter eenieder keurig in het zwart. Nog 5-6 maanden wachten, dan marcheren de driekwart broeken, witte benen en sandalen de stad weer binnen. Over 11 maanden afgelost door de zwarte massa. En zo verder.

Zonderlinge zaterdag en zondag

Zonder alles bloot te leggen, kan ik wel stellen dat afgelopen weekeinde een abnormaal weekeinde was. E en B zijn definitief naar hun nieuwe appartement verhuisd en daar is student S uit India voor in de plaats gekomen. Lijkt een geschikte gast. In feite zit ik nu voor het eerst in 30 jaar familieloos in m'n huis. Bovenstaande betekent een rigoureuze omschakeling in mijn leven. Dit was allemaal verwacht; die andere dramatische gebeurtenis van dit weekeinde, waarover niet ga uitweiden (je kunt niet alles op het heilige internet rossen; er zijn grenzen), hangt echter als een grijze sluier over de laatste dagen. Uiteindelijk ben ik toch nog in de situatie terecht gekomen die ik had bedacht voor zondagnamiddag. Ik had het eigenlijk wel zo'n beetje gehad, was tegen mijn natuur in redelijk somber, maar sleepte me toch op zondagmiddag laat naar het hippieplein in de grote wereldstad E om deze keer niet 1, maar 2 bietorkesten te gaan horen en zien en wel in 2 verschillende lokaliteiten op hetzelfde moment. In het ene geval bespeelde een voormalige voetbalmaat het drumstel; bietorkest zelf was niet interessant, want speelde alleen maar covers; 2 cafés verder speelde een zogenaamd trashy-blues-bietorkest. Wel interessant voor mij, want dat gaat allemaal net iets verder dan dat gecover. Heen en weer lopen tussen 2 totaal verschillende muziek- en publieksferen. Dat kon er allemaal nog wel bij. Ik heb toch het hoofd toch nog een kwartier leeg gekregen ('je kokosnoot moet af en toe leeg zijn, anders neem je de verkeerde beslissing of kook je over' zoals een collega van mij altijd zegt). Dat is dan toch nog gelukt en geeft hopelijk energie voor de komende dagen. Als ik dit allemaal nog een keer lees, dan komt het redelijk warrig en onvolledig over en dat is dan een goed weergave van zonderlinge zondag.

zeer zonderlinge zondag

morgen meer

Vergaderen

Wij -mijn school- gaan verhuizen. We hadden eigenlijk al lang verhuisd moeten zijn, maar door van-alles-en-nog-wat is het nog niet zo ver. Bij zo'n verhuizing komt het neo-liberale klimaat in Absurdistan  aan de Noordzee in optima forma naar voren, zonder dat iemand dat eigenlijk wil. Iedereen wil naar een goed gebouw waar de mannen het onderwijs krijgen dat ze verdienen. Er zijn echter altijd 2 partijen bij betrokken: bedrijfsleiders en onderwijsmensen. Het geneuzel begint al met het vierkante- meter-dictaat. De student wordt niet gezien als mens, maar als object en daar hoort een vast aantal vierkante meters bij. Ik heb hier al vaker over gezeurd en gezanikt, maar het is niet anders. In de neo-liberale constellatie wordt krampachtig aan deze vierkante-meter-onzin vastgehouden (een leerling is, dacht ik in ons geval) 9 vierkante meter. Stel dat je ergens 500 studenten techniek wilt plaatsen, dan is de som eenvoudig: 500 x 9 = 4500 vierkante meter. Daarnaast krijg je nog wat verhuisbudget en geld voor de technische apparatuur. Vrij duidelijk allemaal, totdat je gaat bespreken hoe het nu allemaal echt zou moeten gaan. Er zitten dan 2 partijen tegenover elkaar, die beiden deel uitmaken van dezelfde school, maar zo'n verhuizing op een totaal verschillende wijze benaderen. De partij waar ik deel van uitmaak en die dus altijd gelijk heeft, probeert het onderwijs te verdedigen; de andere partij is met geld en andere doelen bezig. Daarnaast is het wantrouwen de laatste jaren dusdanig toegenomen dat er van een normale gang van zaken eigenlijk nauwelijks sprake is. Dwarsliggen, beschuldigen van dubbele agenda, dreigen, zeuren, trekken, sleuren, weigeren, chicaneren, hoger inzetten dan je nodig hebt, verbaal agressief zijn, gezond argumenteren. Allemaal competenties die ik de laatste jaren goed heb leren beheersen. Alles is toegestaan. Vreemd dat dit allemaal zo moet, want we willen allen hetzelfde, denk ik.

Tijdens deze vergaderingen word ik -en eigenlijk iedereen, die niet meteen meewerkt- als  lastig en irritant gezien. Maar stel nu dat ik niet lastig zou zijn geweest. Wat dan? Dan zouden we snel klaar zijn geweest, nu al in een ander gebouw zitten en bij iedereen zou het irritatie-coëfficiënt tot grote hoogten zijn gestegen. Het voordeel van ervaring is dat je in de loop van jaren veel mentaal en strategisch uithoudingsvermogen opbouwt. Sommige zaken moet je laten gaan en geen aandacht aan besteden, dan wordt het probleem vanzelf opgelost. In andere gevallen moet je hoe dan ook je poot lang stijf houden. Je moet er wel tegen kunnen dat andere belanghebbenden tijdens en na zo'n vergadering zich mateloos ergeren. Gelukkig hoef ik niet met iedereen vriendjes te zijn (kale vrienden kan ik genoeg krijgen, zoals Gerard Reve al zei) en het goede (of slechte) van Brabanders is dat je er  nauwelijks een conflict mee kunt opbouwen en in stand houden of beter nog: laten escaleren. Vaak heeft bovenstaande helemaal geen effect en zeker als het om geld gaat, krijgt het financiële argument vrijwel altijd de voorkeur. Toch zijn er af en toe ook successen.

Na maanden gezeur, gesmeek, gedreigd, gedram was het dan zo ver: er komen eindelijk vierkante meters bij! Ik moest huilen en keek naar buiten: een regenboog. Toeval? Ik duidde de rest van de vergadering op dit natuurverschijnsel. We stopten even met het gelamenteer en 7 volwassen mannen liepen naar het raam om te kijken naar een regenboog. Er was er ook nog een iets verder. Die was nog mooier, zie iemand. We zijn af en toe net mensen. Het vreemde van deze tijd is dat je van zo'n situatie dan ook nog een foto maakt. Waarom begrijp ik eigenlijk niet, want ik heb al een foto van een regenboog en iedereen heeft, denk ik, ook al zo'n foto. Maar goed, omdat ik deze foto zelf wel in orde vind qua compositie: mens (geen bedrijfsleider), regenboog, Philips, Strijp S en kantoor, ros ik hem toch op het heilige internet of u dat wilt of niet.

Het zou zo maar kunnen zijn ...

'Het zou zo maar kunnen zijn ...' Als je dit tegenwoordig hoort, dan moet je op gaan passen. Zeker als deze zin uit het gedeformeerde hoofd komt van politici of neo-liberale bedrijfsleiders (eigenlijk hetzelfde). Na deze woorden volgen meestal de meest verschrikkelijke dingen. 'Het zou zo maar kunnen zijn dat je ontslagen wordt. Het zou zo maar kunnen zijn dat de inkomensafhankelijke zorgpremie realiteit gaat worden. Het zou zo maar kunnen zijn dat je die en die verschrikkelijke ziekte hebt. Het zou zo maar kunnen zijn dat heel de wereld om je heen instort.'
Het zou dus ook zo maar kunnen zijn dat je modem alleen nog maar -een soort van- wifi-verbinding geeft aan -een vorm van- Eppel-apparatuur. Het zou zo maar kunnen zijn dat je zonder dat je het weet je modem zo hebt ingesteld dat er een -soort van- Windows-blokkade in zit. Het zou zo maar kunnen zijn dat het dermate vreemd met mijn aura-uitstraling is dat ik modems dusdanig in kan stralen dat ze geen -vorm van- signalen meer uitzenden naar voornoemd pulpmerk.
Wat is er aan de hand? Ik moet er voor zorgen dat er voor zaterdag wifi is voor een -soort van- Windows-kompjoeter. Dat lukt op dit moment niet; ik denk dat alles klopt; ik heb al wat Windows-dokters naar het probleem laten kijken, maar niemand heeft een -soort van- oplossing. Het zou dus zo maar kunnen zijn dat ik hier helemaal van doordraai en net zoals Gene Hackman in een -soort van- film heel mijn huis ga strippen om te onderzoeken of ik een tiental jaar geleden toevallig niet in -een vorm van- een dwaze bui een Windows-blokker in mijn huis heb geinstalleerd, zonder dat ik me daar van bewust was en het zou zo maar kunnen zijn dat ik, als dat niet het geval is, dit weekeinde een -soort van- bulldozer ga huren om de tuin voor en achter mijn huis af te gaan graven om te onderzoeken of die blokker zich misschien aldaar bevindt.
Het zou dus zo maar kunnen zijn dat u maandag in de krant leest dat er een -soort van- waanzinnige man op zoek is naar -soort van- een Windows-blokker die helemaal niet bestaat. Dat zou allemaal zo maar kunnen zijn. En het zou ook zo maar kunnen zijn dat hieronder een -soort van- heel mooi liedje voor u wordt gespeeld. Dat zou allemaal zo maar kunnen zijn. Dus. Gewoon. Of zo.