Slordig (2)

Enige tijd geleden heb ik het gehad over de voordelen van slordig zijn. Natuurlijk is dit niet altijd een voordeel. Zo heb ik door slordig handelen al meerdere malen meegemaakt dat ik wel m'n pinspasje uit de geldautomaat haal, maar niet het geld. Gevolg van slordig handelen. Afgelopen week ben ik nog tegen een ruit gelopen omdat ik dacht dat de deur open stond met het gevolg dat m'n zonnebril bijna aan gort was en ik een bult op het hoofd had. Gevolg van slordig op aarde zijn. Afgelopen week werd ik op een pijnlijke wijze geconfronteerd met mijn slordigheid. In dit geval was het een gevolg van slordig lezen. Ik vroeg aan mijn dochter of ik dit aan het heilige internet mocht toevertrouwen en zij vond eigenlijk van niet. Toch doe ik het maar, om mezelf te kastijden en in de hoop dat ik in soortgelijke gevallen niet meer verval in mijn gebruikelijke slordigheid.

Helder bericht. Mijn antwoord en het vervolg staan hieronder. Slordig, kan niet, ondanks dat de leerling er nog wel de humor van inziet.

Vervuiling

Dit weekeinde ben ik zoals men dat in 'Gestel-binnen-de-Rondweg' zegt: goed bizzig gewist. Samen met boomdokter Schwaborini 2 bomen uit respectievelijk de voor- en achtertuin verwijderd, lege flessen weggebracht, ramen gewassen, auto uitgemest, half vermolmde terrastafel opgeruimd, was gesorteerd en kamer voor de nieuwe bewoner vrijwel in orde gemaakt. Dit alles kwam voort uit een weekeinde zonder noemenswaardig horecabezoek. Ik was trots op mezelf. Ook nog wat dagbladen gelezen. En toen ging het weer mis.

Waarom woon ik in een land waar zelfs gerespecteerde dagbladen er taalkundig een zooitje van maken. In de hedendaagse spreektaal was het al hoorbaar: 'dit is een vorm van bedrog' of 'dit is een soort van auto'. Waarom niet: 'dit is bedrog' of 'dit is een auto'. In de VK van afgelopen zaterdag trof ik bericht 1 aan. Het was weer raak; 'Alle drie de fabrikanten hadden een vorm van slecht nieuws te melden'. Waarom niet: '... hadden slecht nieuws te melden.' Ik was inmiddels al op de hoogte van de situatie op de opleidingen journalistiek in Absurdistan aan de Noordzee. Een vriendin van mijn dochter ging journalistiek studeren. Ik vroeg haar hoopvol: 'dan zul je ook wel kranten moeten gaan lezen?' Neen, zei ze, want ze ging modejournalistiek studeren en dan was het niet nodig om de moeder van de journalistiek, de dagbladjournalistiek, te bestuderen.

Maar goed, ik verkeer nog steeds in de veronderstelling (misschien wel ouderwets) dat een journalist zijn of haar moedertaal enigszins beheerst en daarnaast ook nog taalkundig opvoedkundig bezig is. Fragment 2, afkomstig uit de voormalige kwaliteitskrant NRC spant helemaal de kroon. Wat is dat voor populistisch taalgebruik. 'Cashen', 'hebben het deze week weer geflikt 37 miljoen aandeeltjes Ziggo te verpatsen'.
En ik maar te keer gaan tegen studenten die bijvoorbeeld de volgende zin moeiteloos uit hun strot wringen: 'Het was dus gewoon een soort van openbaring of zo'. Hoezo dus, hoezo gewoon, hoezo een soort van, hoezo of zo? Waarom niet: 'Het was een openbaring'.

Slimm Cessna

Denver lijkt een redelijk normale stad in de staat Colorado (Joe Es of Ee) te zijn en hoogstwaarschijnlijk is dat ook zo, afgezien dan van een 12-voudige moordpartij tijdens de première van de laatste Batman-film. Dit kan overal gebeuren. Muzikaal is er echter de laatste 10-20 jaar wel wat aan de hand en op basis van die muziek moet ik dan weer concluderen dat Denver een of andere spookstad is waarin een hoog gedeformeerd religieus gehalte gemikst wordt met Americana, Alt Country en Gothabilly (gothic met rockabilly). Samengevat: Dark Americana. In de Denver muziekkerk dwalen of dwaalden ondermeer Eugene Edwards, Jay Munly, Tarantella, The Denver  Gentlemen, Blackstone Valley Sinners, Dave Broncos UK en niet te vergeten Reverend Glasseye rond. Stuk voor stuk hebben ze van alles over de pijn van het geloof te melden: zondig zijn of niet, de duivel die constant op de loer ligt, Jezus die je aan het verlaten is of niet. Kortom, een hoog domineegehalte met veel vragen over het leven en de dood.
Aan het hoofd van deze kerk staat Slimm Cessna zellef (rechts op de hoes). Een echte dominee (wereldvreemd, maar begaan). Slimm is samen met Jay Munly het gezicht van Slimm Cessna's Auto Club. Een gezellig clubje dat de concertzalen af en toe flink op z'n kop zet.
Hieronder een fillumpje ter voorbereiding op de barre tijden die ons staan te wachten terwijl het liedje van de laatste plaat van de heren komt met uiteraard een onheilspellende titel: Thy Will Be Done.

Harde softwaremomenten

Mijn relatie met de firma Eppel is een paar weken geleden op een lager pitje komen te staan. De 'kioskicoon' was het breekpunt (zie 4 oktober). Ik was niet enige, zo bleek op het heilige internet. Hele fora worden er over volgezwetst. Inmiddels is het probleem met wat hulp voor een gedeelte opgelost. Het (de?) gehate icoon is er nog wel, maar ik zie hem niet. Althans niet direct. Ik was echter wel prettig verbaasd over het feit dat meerdere mensen negatieve prikkels kregen van al die opgedrongen Eppel-viezigheid. Veel mensen hebben sowieso een hekel aan lezen, zelf lees ik graag, maar ik wil geen lelijke boekenkast in mijn huiskamer. En al die hardware is toch ook een soort huiskamer aan het worden. Daarnaast willen ook veel mensen geen keemsenter of dat vreselijke pasboek opgedrongen krijgen. Met het programmaatje StifleStand -zie afbeelding- kun je al deze vervuiling in een map zetten die om een onverklaarbare reden 'magic' heet. Deze map kan geparkeerd worden in een uithoek van de aaiFoon. Het gegeven dat er voor mijn afwijking software wordt geschreven, geeft aan dat ik niet de enige ben en dat doet me dan wel weer redelijk goed, omdat ik het vermoeden had dat ik me weer aan het aanstellen was. Desalniettemin een schijnoplossing, maar het is niet anders. Deze schijnoplossing heeft er wel voor gezorgd dat ik weer allerlei nieuw Eppel-spul kan aanschaffen zonder mentaal echt in de problemen te komen. Het probleem is niet meer zichtbaar, we gaan over tot de orde van de dag. En zo ga het maar verder: opgewonden raken over futiliteiten. Net alsof er niets anders aan de hand is. Dit noemt men met een moeilijk woord: luxe.

Bedrijfsleiders (2)

Terwijl de gemiddelde bedrijfsleider van een kruideniersfiliaal bezig is om naast de logistiek zijn personeel te inspireren en er voor te zorgen dat eenieder het gevoel heeft dat hij of zij wat betekent, blinkt de gemiddelde bedrijfsleider in de non-profitsector (onderwijs, cultuur en sociale woonbedrijven) uit in een mix van autisme, regelzucht  en zelfverheerlijking. In mijn moedig-voorwaarts-periode heb ik het er al vaak over gehad en de afgelopen maanden werd ik op velerlei gebieden door de managers 2.0 (de opvolgers van de hierboven beschreven randgroep) in mijn gelijk gesteld. Ja, het was inderdaad zo dat er een spretsjiet- en angstcultuur was gecreëerd door de managers 1.0 en dat zij met hun dictaten mijn formulierenangst aanwakkerde en tot grote hoogte liet stijgen. En ja, we hielden elkaar aan het werk met vaak nutteloze protocollen en procedures.  Bovenstaande motivatie wordt dan tevens gebruikt ter legitimering voor het ontslag van 200 medewerkers. Ze zijn dan plotseling wel vergeten dat vaak onder hun bewind deze uitwassen zijn gecreëerd.
Onlangs werd mij gevraagd of ik ergens wat stukjes van mijn moedig-voorwaarts-blog wilde voorlezen. Het zou over onderwijs moeten gaan. Ik twijfelde in het begin, want was me er eigenlijk niet van bewust hoe vaak ik over het onderwijs had gezeurd. Ik besloot om m'n blog nog eens te bekijken en werd stil van de lawine aan ellende die mij is overkomen de laatste 3 jaar.
Maar er zit nog een ander aspect aan deze situatie: egotripperij van leden van het College van Bestuur van diverse ROC's. Ook al jaren geleden gesignaleerd, maar tot op heden niets aan gedaan. Om het eigen ego verder op te poetsen werden protserige onderwijspaleizen uit de grond gestampt (zie artikel). Een lid van het CvB verdient een Balkenende-salaris, neemt daarvoor zijn netwerk en visie mee. Maar deze managers 1.0 hebben nooit beseft dat leerlingenaantallen zouden kunnen teruglopen en dat al die overdreven gebouwen op dure plekken in het centrum van de stad helemaal geen hoofdzaak waren voor de gemiddelde MBO-student. Die student wil niets anders dan goed onderwijs op een plek die redelijk bereikbaar is. De managers 2.0 (vaak nog dezelfde als 1.0) mogen de puinhopen opruimen. Zij hebben dan weer het geluk dat het neo-liberalisme zijn intrede heeft gedaan en dat is weer een legitimering voor meedogenloos ingrijpen: de gebouwen worden te duur, dan gooien we wat personeel de deur uit. De schuldigen zijn doorgeschoven naar andere baantjes of verschuilen zich in hun ivoren toren. Ik heb nooit kunnen vermoeden dat ik het ooit zou opschrijven maar ik heb behoefte aan leiders en niet aan bedrijfsleiders en met leiders bedoel ik dan mensen aan de top van een onderwijsorganisatie die inspirerend kunnen zijn over onderwijs en met bedrijfsleiders bedoel ik dan niet de gemiddelde bedrijfsleider van een kruideniersfiliaal die op de goede manier empathisch met zijn personeel bezig is.

Bedrijfsleiders (1)

Een paar weken geleden zat ik op kruk 3 in café L en was getuige van een gesprek over het plaatselijke bietpaleis De E. Er was terugloop qua publiek en ook drankmatig werd er minder omgezet. Een van de degenen had iets te maken met het bietpaleis en klaagde er lustig op los. Ik had een drukke week achter de rug, had weer een overdosis negatieve prikkels te verwerken gehad en had geen zin om me op dat moment echt te gaan bemoeien met deze kwestie. Ik moest denken aan een concert of wat geleden. Via het heilige internet een kaartje gekocht van € 40 en een week of 3 daarna naar het plaatselijke bietpaleis. Fijn een avondje uit en dan verspijker ik graag nog even € 50 in de horeca, bovendien was ik vergeten dat ik toch al weer € 40 had betaald. Na de overbodige bewakingsapen (ingehuurd, u kent ze wel, de diep mentaal vertraagden in een pak met een V er op -hebben allemaal dezelfde nietszeggende gorillakoppen-) gepasseerd te zijn, eerst maar eens op zoek naar een plek waar weinig andere drankzuchtigen in de rij stonden. Er zijn voor 800 bezoekers 3 drankafhaalstations aanwezig, maar voor de zekerheid waren er maar 2 open. De drankafhaalstations werden bemenst door ingehuurde meisjes en jongens met weinig ervaring. Het ging dus traag. Na veel gedoe "oh, verkopen wij ook flesjes Grolsch, dat wist ik helemaal niet" had ik uiteindelijk, nadat ik ze had aangewezen de buit binnen. Nog net niet uitgedroogd. Ieder van ons herhaalde deze martelsessie. Niemand durfde het nog aan om een 2de maal te gaan. Na het concert snel naar buiten, want lichten aan en niet een fijne after-borrel want het ingehuurde barpersoneel werd per uur betaald, dus snel sluiten. Zo denkt dus de huidige bedrijfsleider ofwel met een modern woord manager: in geld en uren. Voorheen draaide het bietpaleis op vrijwilligers die niet op een uurtje keken en van wanten wisten, maar een vrijwilliger past niet in een spretsjiet, dus er uit met die hap. Ik stond buiten en voelde in mijn zakken: nog € 35 te gaan. Die wilde ik best besteden in het bietpaleis en zo nog 3 anderen met mij, maar het ging niet. En maar klagen, zeuren en zagen. Morgen over bedrijfsleiders in het onderwijs, ook leuk. Evenals dit liedje.

Rust

Over 2 weken ben ik weer terug.

Alweer een dag verpest!

Gisteren een mooie avond gehad; met de jongens eerst een biertje gedronken, PeeEsVee eens een keer goed zien spelen -weliswaar tegen Napoli-B, maar toch-, daarna nog een biertje gedronken en redelijk op tijd weer naar huis gegaan, want morgen (vandaag) weer op tijd op de inrichting zijn. Net zoals na een optreden van een bietorkest of een andere plezierig iets, blijft er na een voetbaloptreden met goede voor- en nazorg de volgende dag altijd wel iets in het hoofd hangen. Een soort blij gevoel: je bent een keer niet geconfronteerd met het gebruikelijke gestuntel, de Italiaantjes zorgden voor de sfeer. Ook na 0-3 achter bleven ze hun B-elftal trouw aanmoedigen, daar kunnen de boeren nog wat van leren.

Enfin, vanmorgen redelijk fit opgestaan en vol goede moed en goedgehumeurd naar de inrichting. In een lichte roes liep ik het gebouw binnen, bijna gelukkig, totdat ik ineens een verschrikkelijke steek in mijn hersenen voelde. Het werd zwart voor m'n ogen en ik moest braken. Wat was er nu weer aan de hand? Zonder dat ik het wist en zonder dat ik mijn natuurlijke afweermechanisme tegen alles wat lelijk in werking had kunnen stellen, waren er buitengewoon zware negatieve prikkels binnen gekomen. Ik schudde mezelf uit de tijdelijke bewusteloosheid en vroeg me af wat er aan de hand was. Na een seconde of 4 drong het tot me door. Ik had zo maar naar het nieuwe logo van de inrichting gekeken. Dat hadden ze onaangekondigd neergezet vannacht. Ik moest licht huilen. Meteen weer een dag verpest. Welke overbetaalde perverseling had dit kinderlijke gedrocht ontworpen? Wat moest die achterlijke roze falluspijl daar in het midden? Wat zijn dat voor kinderachtige letters? Wat moet ik met deze grafische viezigheid? Het deed me nog het meest denken aan een uithangbord voor een Belgische hoerenkast. Waarom wordt dit soort zaken niet aangekondigd, zodat ik me mentaal kan voorbereiden? Wat is dit voor indoctrinatie? Ik heb er nog steeds hoofdpijn van en ben inmiddels ook duizelig. Heel deze ellende heeft tonnen gekost. Ik dacht aan al de mensen die binnenkort al dan niet terecht ontslagen worden. Zij moeten ook langs dat logo; zij weten ook dat deze nodeloze operatie tonnen heeft gekost, zij weten ook dat deze verkwisting van rijksgelden hun toekomst voor een deel heeft geruineerd; zij weten ook dat hier maar een paar personen beter van worden en dat zijn de po-si-tio-ne-rings-ex-pert en zijn PR-entourage, waarover ik het al vaker heb gehad in de moedig-voorwaarts-periode. Ik houd er over op, ik kan niet meer.

Afscheid

Er wordt mij de laatste dagen regelmatig gevraagd of ik de nieuwe aaiFoon 5 al heb. Nee dus. Ik sta dan misschien wel bekend als een hardcore Eppel-gebruiker, maar men is te ver gegaan. Na een jaar of 15 Eppel-verslaving gaat er gedeeltelijk een eind komen aan onze relatie. Een kompjoeter zal ik in de toekomst nog wel kopen, maar met die telefoons is het afgelopen. De oorzaak is voor de hand liggend voor iemand met een autoriteitsprobleem. Als je een groot gedeelte van leven al gekleineerd, gekoeioneerd en beledigd wordt, dan is op een gegeven moment de grens overschreden. En dat is de heren en dames van Eppel gelukt dor middel van het opdringen van icoontjes (eps) die ik helemaal niet wil en die ik ook niet kan verwijderen. Wat moet ik met een game-center op mijn telefoon? Ik wil helemaal niet gamen? Dan die lelijke boekenkast ook nog en over de laatste digitale terreurdaad 'Passbook' maar te zwijgen. Op het heilige internet nog gezocht of deze troep te verwijderen valt: alleen met een gedzjeelbreekte aaiFoon. Daar moet ik dus niet aan beginnen, want dan wordt het helemaal een puinhoop. Daarna geprobeerd om een apart mapje te maken genaamd 'troep'. Kan ook niet. Ja, dat mapje maken lukt wel, maar voornoemde 3 icoontjes (eps) zijn met geen mogelijkheid in 1 map te krijgen. Wordt ook weer bepaald door het Eppel-schorriemorrie. Ik was me er al langer over aan het ergeren; zo'n firma wordt te groot, heeft te veel managers en dan gaat het mis. Bovendien zijn er tegenwoordig te veel mensen lid van de Eppel-kerk. Tijd voor nieuwe baanbrekers dus.

Arboleed en hoofdletterangst

De KGB-troepen van de ARBO-dienst waren vorige week weer eens aanwezig voor de zoveelste overbodige controle; worden alle ARBO-wetten, protocollen, procedures in tijden van oorlog of andere crisissituaties nog nageleefd, zo vraag ik u af. Nee dus, als ik honger heb en ik kan in tijden van cholera een zak aardappels van 35 kilo scoren op de prairies rondom de wereldstad E, dan doe ik dat ondanks het feit dat de ARBO-protocollen voorschrijven dat ik maar maximaal 25 kilo mag tillen. Zoals wel vaker gesteld: onderwijs is oorlog. Ik zit dus in een voortdurende oorlogssituatie en daar hoort een basiskamp bij: een kantoor. Ik deel dit kantoor met iemand anders en wij zijn 'gemiddeld slordig', ook volgens de maatstaven van mijn oudste dochter en zij kan het weten. Op het kantoor liggen alledaagse onontbeerlijke zaken ten behoeve van het onderwijsproces: losse vellen papier, mappen, nog meer mappen, schrijfmateriaal, nietmachines etc. Het moet gezegd worden dat een deel daarvan slordig gestapeld is. Hier kunnen wij mee omgaan, wij voelen ons hier goed bij. Toch kregen we vorige week het dringende advies om op, ik dacht donderdag, de deur dicht te houden want de ARBO-KGB-troepen waren binnengemarcheerd en een van de ongetwijfeld vele verbeterpunten van de vorige razzia was de rommeligheid van ons kantoor. Hier houden ruimbetaalde ambtenaren zich dus mee bezig, verder geen commentaar. Alhoewel ... ik stond gisteren op het plein voor de inrichting en daar viel zowaar een kastanje bijna op mijn hoofd. Misschien de ARBO maar even informeren: óf de 4 honderdjarige kastanjebomen rooien dan wel verplicht in de maanden september met helm en beschermbril het plein op.
Daarnaast word ik de afgelopen weken geconfronteerd met een nieuw fenomeen; het hing al langer in de lucht, maar nu is het toch definitief: de huidige generatie van 16-17-18-jarigen gaat gebukt onder HOOFDLETTERANGST ook wel KAPITALENVREES genoemd. Als dit nu voor de kompjoeter gold, dan zou ik het nog kunnen begrijpen (een hoofdletter kost 1 toets meer indrukken), maar neen het geldt voor de geschreven letters. Als antwoord krijg ik meestal dat een kleine letter 't' (onderkast) makkelijker te schrijven is dan een hoofdletter T (kapitaal). Volgens mij maakt dat geen moer uit, ik begrijp het niet en daarom is onderwijs zo interessant: omdat er meerdere partijen bij betrokken zijn, die elkaar soms maar nauwelijks begrijpen, wan het kan best zijn dat de ARBO-wetgeving het schrijven van hoofdletters heeft verboden omdat dat de polsgewrichten van jongeren te veel overbelast. Een moderne manager zou hiervan zeggen: 'dat zou zo maar kunnen'!